Op 28 mei bracht de Antwerpse Fiona Brown haar intrigerend album Mundane uit. We spraken met haar over de nieuwe plaat, corona en ingehouden uitbarstingen.
Heeft de hele covid-situatie je persoonlijk en muzikaal beïnvloed?
Uiteindelijk heeft het veel invloed gehad door het besef dat dit echt nodig voor mij was. Hoewel ik bij mijn live optredens al een twaalftal songs bracht, bleef ik ermee worstelen. Door de lockdown zag ik nieuwe horizonten en ben ik eigenlijk van nul terug begonnen. Ik heb ook meer tijd voor mezelf kunnen nemen omdat er minder prikkels uit mijn omgeving waren die me vaak afleidden.
Op je nieuw album horen we veel terug van de 90’s triphop. Ga je alleen te werk bij de creatie van je songs?
In tegenstelling tot mijn vroeger werk, waar ik eerder zoals een singer-songwriter met een gitaarlijn begon, ben ik op deze plaat gestart om een klank of beat te zoeken en die te manipuleren. Ik hoor wel regelmatig van mensen de verwijzing naar triphop maar dit heeft alleszins geen bewuste invloed gehad bij het maken van mijn songs.
De donkere, mysterieuze toon op het album wordt vooral in het nummer Stalkers zeer visueel gebracht waarbij je verwijst naar de beklemmende, gelijknamige film van Tarkovski. In welke mate beïnvloeden andere kunsten je om je eigen gevoelens neer te schrijven?
Die invloed werkt zeker inspirerend omdat het me enerzijds raakt in zowel schoonheid als ontzetting en anderzijds fascineert door het shock-effect dat het bij me achterlaat. Het is knap dat kunst dit nog kan doen in onze hedendaagse cultuur waar alles heel snel gaat.
De ingetogenheid in je nummers zorgt ervoor dat we vaak zitten wachten op een uitbarsting, maar die komt er eigenlijk nooit, behalve bij Restricted waar je op een ware Grace Jones manier de maatschappelijke regels in vraag stelt. Is dit bewust gedaan?
Het werken rond een song en album is zoals een scenario waarbij alle aspecten zich op een bepaalde manier vormgeven en een geheel gaan vormen. Ik voel hierbij als zangeres en producer dat die beheersing het beste past op deze plaat.
De Belgische muzikanten van onder andere Balthazar en Ozark Henry die je hielpen bij de opnames zijn ons welbekend, maar de samenwerking met Neil Fraser van Tindersticks is toch wel een bijzondere verrassing. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Dat gebeurde eerder toevallig en heel spontaan toen ik in het café op de hoek hem en een vriend aansprak na het horen van hun Brits gesprek, wat mij door mijn afkomst heel nostalgisch maakte. We hebben erna contact met elkaar opgenomen en zijn voor enkele nummers de studio ingedoken.
Wat zijn je vooruitzichten, verwachtingen voor de komende weken en maanden?
Alles blijft nog steeds wat onzeker, hoewel de vooruitzichten steeds meer vorm beginnen krijgen. Alleszins gaan we – Neil Fraser, Naomi Sijmons en ik – in het najaar spelen. Intussen zou ik al graag aan het volgende album beginnen schrijven.
