Feathers Eve. Een jonge band, maar eentje waar je nog veel zult van horen. Deze week schitterden ze op het podium van Boomtown, en nu tijd voor een gesprekje met zangeres Jana over hoe het verder moet…
Voor wie jullie nog niet kent, stel eens Feathers Eve voor.
Feathers Eve ontstond ongeveer twee jaar geleden in een nog te renoveren woonkamer in Pollare (Ninove). Na de beslissing van onze toenmalige tweede gitarist om te stoppen met de band (toen nog Logg, voornamelijk covers en enkele eigen poppy nummers) op de legendarische leeftijd van 27 jaar, hadden de overige bandleden honger naar meer. Die honger ontstond uit het laatst geschreven nummer, Eden, waarin een bepaald gevoel creëren volledig centraal stond. Dat was de manier van schrijven en muziek maken dat ons allemaal wat aantrok, en waarin de tweede gitarist geloofde dat we er meer uit konden halen (hij coacht/ondersteunt ons nu nog altijd). Het was onze huidige gitarist, Wouter, die het idee had onze koppen eens bij elkaar te steken om te beslissen in welke richting we wilden evolueren: zowel op muzikaal vlak als als band. Ieder bandlid had wel iets voorbereid voor die dag: mogelijke namen, invloeden waarnaar we opkijken, kleuren, bio,… Kortom, alles om van start te gaan met een nieuw muzikaal project. Die dag ontstond er iets moois tussen die vier muren, in the middle of nowhere.
Of het ligt aan mij of ik weet het niet, maar de bandnaam lijkt perfect gekozen voor de muziek die jullie maken. Is er een verband?
De naam onstond vanuit de bijnaam van onze bassiste -Eve Lee- in combinatie met het gevoel dat we willen brengen: zacht, maar toch een tikkeltje intens. Anders, subtiel maar wel aanwezig: ‘feather’ was een logische keuze. Initieel stelde onze frontvrouw ‘Eve’s Feather’ voor, het was Maarten, de linguïst binnen de band, die de twee heeft omgedraaid.
Twee jaar zijn jullie bezig. Dat is vrij jong, hoe zou je die twee jaar omschrijven?
Vol kansen en belangrijke (soms onverwachte) momenten voor ons als band maar ook als individu. Het echte verhaal van Feathers Eve begon met de selectie voor De Zennetoer, een voor ons onverwachte wending. We hadden ons wel ingeschreven, maar niet met idee van hé, nu gaan we eens in de finale gaan spelen in een belangrijke wedstrijd in onze streek. Daar kregen we de kans om bandcoaching te krijgen, en ook een voorbereidingsweekend met workshops rond muziek. Toegegeven, we waren op dat moment misschien nog iets te jong, de podiumervaring was vrij overweldigend maar een zalige kans. Nadien zijn we aan het schrijven geslagen. We gingen ook af en toe samen naar concerten van inspiratiebronnen zoals Warpaint en High Hi… We beslisten een eerste single op te nemen (Gold) en hadden echt een klik met de producer/opnamestudio (Sputnik Studio van Joes Brands, een echte aanrader binnen ons genre, als je het ons vraagt). Na wat sparen beslisten we om een ep op te nemen, Scarlett werd geboren. Uiteraard bij dezelfde opnamestudio. Het nummer Scarlett schreven we tijdens een opnameweekend in Joes’ SputnikStudio. Hij heeft ons enorm begeleid bij het vormen van dit nummer en enige credit naar hem is hier dus zeker op zijn plaats. Vanaf het lanceren van onze ep zijn de zaken in een stroomversnelling gekomen: twee rockrally’s, beide in de finale en één overwinning. En nu Boomtown… Eigenlijk kansen waarvan we nooit hadden verwacht ze te krijgen (maar die we stevig willen vastpakken).
Het kan behoorlijk lang duren vooraleer een band zijn doel bereikt. Nooit nerveus?
Altijd. Je geeft jezelf zowel individueel als als band wel heel bloot tijdens die momenten. Dat uit zich bij iedereen anders maar het is fijn om er dan samen voor te kunnen gaan en te constateren dat iedereen binnen de band precies hetzelfde voelt op dat moment.
Ondertussen hebben jullie een ep uit. Hoe werd die ontvangen?
Tot nu toe positief! Gold werd eerder uitgebracht en zorgde voor een artikel rond Inlandse Maatjes van Damusic. De ep zorgde zoals gezegd ook al voor heel wat kansen. En ja, jullie recensie / spontane aandacht deed ons echt deugd!
Ik vind het vrij moeilijk om een geluid op Feathers Eve te plakken, zelf hou ik op een mélange van de waanzin van PJ Harvey en het sprookjesachtige van Hooverphonic. Akkoord?
Moeilijke vraag. Wij zien het gewoon als Feathers Eve, maar dergelijke vergelijkingen doet ons hartje wel even omslaan. Hoe wij het zien? Ieder bandlid heeft zijn eigen idolen en muzieksmaak, we vinden het leuk om jullie zelf te laten ontdekken op wie we willen lijken (lacht).
Opmerkelijk is ook dat iedere song naar een soort van hoogtepunt werkt. Ik bedoel Feathers Eve maakt geen traditionele songs.
Dat is fijn om te horen en dat is ook precies waarnaar we streven in het schrijven van onze muziek. We komen van vrij poppy en daar wilden we vanaf. Het duistere kantje, het tonen van emoties (of laten horen van emoties), de uitdaging aangaan,…is belangrijker geworden dan het opbouwen van een traditionele song. En dat hoogtepunt kan op zoveel manieren worden gebracht. We zijn van de mening dat het gemakkelijk is om iets catchy en herkenbaar te schrijven, maar waar maak je dan het verschil? Uiteraard blijven we wel graag met onze twee voeten op de grond staan, muziek is werken. En we hopen in elke nieuwe song te mogen blijven groeien.
Wie zijn de voorbeelden?
Sowieso Warpaint, The XX, Daughter, High Hi, London Grammar…
Jullie stonden onlangs op Boomtown. Ik veronderstel dat dit veel voor de band betekende, want het is niet zo eenvoudig om voor een kleine band op zo’n podium te geraken. Hoe voelde dit?
Alsof we gingen trouwen maar niet wisten met wie. (lacht) Ik kan nu alleen vanuit mezelf spreken, maar ik vermoed dat we nog nooit zo overweldigd en gelukkig waren met z’n allen als het moment dat we het bericht kregen dat we er mochten staan. En een vreugdesprongetje toen we de programmatie op het podium nadien bekeken. Waaw. Heel speciaal gevoel.
Ik merkte dat er live nog dat tikkeltje nijd bij komt. Klopt dat?
Nijd in de zin van? In de meeste songs zit uiteraard een verhaal, en wat betreft onze overtuigingen en lifestyle kunnen we stellen dat we brave mensen zijn. Maar een beetje guilty pleasure waarvan wij alleen weten vanwaar ze komt, dat maakt het uitdagend en creeërt een band tussen de bandleden. En dat geeft het publiek de ruimte om er zijn eigen verhaal aan te geven.
Wat is het mooiste wat een muzikant kan bereiken, denk je?
Voor mezelf die ene (of meerdere) oprechte fan die je niet kent, maar vol overgave naar je muziek luistert. Voor de band denk ik ook, maar als het over dromen mag gaan: meer van dit!
Wat zijn de volgende stappen voor Feathers Eve? Werken aan een album, of is dat nog iets te vroeg?
We zijn momenteel aan nieuwe nummers aan het werken, How Come en She Sad hebben we getest op Boomtown. Doel is om een viertal nieuwe nummers te schrijven en in het voorjaar van volgend jaar op te nemen. Daarnaast zetten we in op optredens dit najaar (soort inlandse tournee, locaties zijn altijd welkom), op het programma nu zaterdag in Brussel, in september twee in omgeving Ternat en hopelijk volgen er nog meer. We hebben alleszins ingetekend op heel wat speelkansen en wedstrijden. Op kortere termijn zijn we op zoek naar iemand die ons kan helpen met het uitrollen van een eerste videoclip.
Veel bands moeten erin geloven omdat er geen andere weg is, maar wat vinden jullie van de DIY-weg?
Het zelf doen heeft als voordeel dat je zelf alles beslist. We geloven in de mentaliteit, maar hebben in die twee jaar wel al ondervonden dat je connecties nodig hebt in de muziekindustrie. En dat hulp en ervaring altijd een meerwaarde kan bieden aan een band. De coaching en connecties hebben ons geholpen. Uiteraard proberen we wel zoveel mogelijk zelf te doen.
Werelddominantie of is voorlopig België meer dan genoeg?
Laat ons beginnen met België, er is nog wel een weg af te leggen.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Muziek laat toe om jezelf kwetsbaar en eerlijk bloot te geven (= mooiste), maar wekt soms ook meningen en confrontaties op waar je echt van baalt (=minst mooie). De kunst is om het evenwicht tussen beide te vinden voor jezelf.
Seks, drugs of rock ’n roll?
Peace, love & rock and roll.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom…
Dat is momenteel Truth Is A Beautiful Thing van London Grammar en Obvious van High Hi.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Jacoby Shaddix van Papa Roach, jeugdzonde. Of Florence Welch, benieuwd wat dat zou opleveren. Of met iedereen van Warpaint, sowieso epic en inspirerende acht uren. Ook een beetje voor de mannen in de band. (lacht)
Het laatste woord is aan jou...
We hopen nog net dat stapje verder te geraken met onze muziek en dat we in de toekomst kunnen terugblikken naar dit interview als ons eerste interview ooit!