Interview en foto’s Hendrik Hindrex
Muziekhandel John Twin in Aalst bestaat 55 jaar. We trotseerden regen, wind én een nieuw circulatieplan om even bij te praten met zaakvoerder Egon Goethals, in muzikantenkringen vooral bekend als Egon van John Twin. Maar ook berucht als drummer van Pandaz en System Killer.
55 jaar John Twin. Vertel, hoe is dat gegaan ?
Wel eigenlijk begint het al in 1901 bij mijn betovergrootvader. Die maakte draaiorgels voor de danszalen in Aalst. En daar stond hij toen met die draaiorgels. Er werd gedanst en er werd al eens gevochten ook (lacht). Daarna mijn grootvader. Die was de manager van de band van mijn vader: The Scratchers. Mijn vader noemde zich John Twin. Bals van vijf, zes uur met mijn vader als orkestleider. Die kwam toen op het idee om zelf een winkel in muziekinstrumenten te beginnen. Je moest anders naar Brussel om instrumenten te kunnen kopen. Hier in Aalst had je toen wel al platenwinkels waar ook al eens een gitaar verkocht werd, maar nog geen gespecialiseerde winkels. Hij is hier in 1966 begonnen en dat is tot op heden hét adres. Zeker ook voor reparaties. In al die jaren is hier heel wat bekend volk gepasseerd. Zo stond mijn moeder hier eens te praten met The Cramps! Nile Rodgers heeft hier gestaan. Kun je je dát voorstellen? Hits gemaakt met David Bowie en Madonna en die staat hier gewoon… Ik heb voor hem gewerkt (als stage-manager nvdr.), en hij wou de winkel zien.
Herman van de Elegasten kwam hier. Jan De Wilde, een buurjongen van mijn vader, kwam hier. Wie nog? Jo Bogaert van Technotronic is hier kind aan huis. Raf Coppens, Johan Heldenbergh, een goeie gitarist trouwens… Die komen hier nog graag langs. Die zijn hier graag terwijl ik aan materiaal werk.
Tot wanneer heeft jouw vader hier gewerkt ?
Mijn vader heeft gewerkt van 1966 tot zijn overlijden in 2008. In de jaren 70 had je ook veel fanfares. Die passeerden hier tijdens de carnavalstoet. Als er een trommel kapot was, liepen ze vooruit om dat hier snel te laten herstellen. Dat kon hier allemaal.
In welke groepen speelde jouw vader ?
The Scratchers. Dat was ook een half familiebedrijf. Een oom op drums, een andere op gitaar. Mijn vader was zanger en bij gelegenheid accordeonist.
Hoe is het vak veranderd in al die jaren ?
Het is enorm veranderd. Vroeger had je een goedkope gitaar én de duurdere zoals Gibson of een Fender. Die kostten toen 100 000 frank of zo, veel geld toen. Nu is dat veranderd, onder andere door instrumenten van Chinese makelij…. Je hebt nu gitaren in alle prijscategorieën. Er zijn ook veel grote winkels bijgekomen. Supermarkten bijna. Maar dan word je bij de neus genomen. Verkopen kan iedereen, maar gitaren herstellen… Dozen schuiven! Zit die gitaar er juist in? Goed afgesteld of gestemd?
De oudere modellen zoals de Fender Stratocaster blijven natuurlijk. Omdat Rory Gallagher en Eric Clapton daarop speelden. Dat blijft hun waarde houden. Maar er komen gitaren bij (neerbuigend) met zelfstemmende mechanieken, met allerlei toeters en bellen. Maar je ziet ook dat echte muzikanten daar niet willen van weten. Niet te modern, maar gewoon, analoog, simpel,… Elk merk probeert wel eens iets nieuws. Maar een gitaar of een drum moet je niet opnieuw proberen uit te vinden. Het is wat het is.
Het gaat hier ook om gitaren, drums. En versterkers natuurlijk. En reparaties en onderhoud. Wat we ook doen is materiaal pimpen. Het bandlogo op de Marshall-versterkers…. Koffers, flightcases aanpassen, een logo op drumvellen aanbrengen. Kan hier allemaal. Hervellen van djembés. En zelfs producenten van muziekinstrumenten sturen soms klanten naar hier om drums te wrappen. Voor opnamemateriaal heb je andere zaken die zich daar meer op toeleggen.
Hoe heb je het vak geleerd ?
Ik ben er in geboren. En altijd als er iemand kwam: kijken en luisteren! Mijn vader heeft me veel geleerd: reparaties, omgang met klanten… Hier kwamen mensen in een Mercedes, op de fiets, op kapotte sandalen, alle soorten mensen. Mijn vader hielp iedereen. Mijn vader gaf goeie gitaristen met weinig geld soms een duwtje in de rug. Gitaren aan de helft van de prijs of een tweedehands uit het magazijn. Naast die bekende muzikanten kwam ook iemand als hartchirurg Pedro Brugada. Die heeft na het overlijden van mijn vader nog een ellenlange brief geschreven. Mijn moeder bevestigde me dat hij hier wel kwam. Al die details die hij schreef klopten gewoon.
In de winkel hangt hier ook een fraai, levensgroot portret van je vader. Vertel!
Dat is gemaakt door Mariska. Dat portret is gemaakt naar een foto die op dezelfde plek genomen is.
Hoe was de impact van corona op jouw zaak?
Eigenlijk heeft corona de zaak eerder goed gedaan. Er kon – volgens de regels – wel gewerkt worden: aanbellen, mondmaskers etc… Ook reparaties waren mogelijk. Veel mensen begonnen toch – misschien uit verveling – opnieuw te spelen. We hebben echt veel gitaren – soms met veel stof op – op punt gesteld! Opnieuw muziek maken omdat er vrije tijd was.
Een nieuwe generatie Onion rockers ?
Ja! Toch wel. In die nieuwe generatie zie ik wel talent. Maar ook flierefluiters. Maar voor de echte Onion Rock ben ik helaas toch wat te laat geboren. Als kind heb ik hier wel Aalsterse groepen zoals Crossfire, John Woolley en Irish Coffee in de zaak gezien. William Souffreau van Irish Coffee komt hier nog. Ik had die groepen ook liever toen live gezien. Aalst had superveel goeie groepen. Lavvi Ebbel! En er waren ook genoeg plaatsen om te spelen : Netwerk, de Gele Limonade… Wie heb ik daar allemaal gezien? Cannibal Corpse, Napalm Death….
Fugazi?
In zo’n kleine zaal waar buiten de lijntjes gekleurd werd. De max ! Had Nirvana langer bestaan, hadden ze er misschien ook gestaan. (Nirvana-drummer Dave Grohl stond op 12 mei 1990 met zijn hardcore punkband Scream op het podium van Netwerk en overnachtte op de harde plavuizen van café De Gele Limonade nvdr.)
Je organiseert hier ook lessen ?
Ja. Want op de academie kom je er niet in met zo’n gitaar (wijst naar een folkgitaar). Daar moeten het voor de vingerzetting klassieke gitaren zijn met een brede neck. De muziektheorie is al honderden jaren oud. Nooit vernieuwd. Hier kunnen ze les volgen in blokken van vijf lesuren. Wij vragen aan een kind welke muziek het graag hoort, en dan gaan we daar mee aan de slag… Ik had hier laatst een jongen van elf die country wou spelen. Kende ook al die artiesten uit de country. Die jongen is daar echt mee weg. Maar het systeem waarop we het aanbrengen is plezanter en vrijer dan in een academie. Maar een akkoord blijft natuurlijk een akkoord. Op vraag van muziekscholen geef ik ook heel af en toe lessen in onderhoud van materieel. Maar de lessen zijn toch vooral gitaar, drums en – sinds kort – ook mondharmonica. Dat instrument wordt niet aangeleerd in de muziekacademie. Brent Redant uit Haaltert (van Raw Blues Experience nvdr.) gaat dat hier doen.
Je bent zelf drummer en je speelde in behoorlijk wat groepen. Opnoemen in alfabetische volgorde graag !
(lacht) R.A.T.S., een punkgroep uit Herzele. Zanger-gitarist Marc is helaas al overleden. Womb. Thorax, een metalgroep. Pandaz ! System Killer ! Muchos Gustos. Room 13. Belgian Anti Heroes…. Koop het boek Onion Rock : ze staan er allemaal in. (lacht)
Het is een familiezaak. Zie je opvolgers ?
Mijn zoon Sabian is twintig. Bij mijn dochter Mackenzie van zestien zie ik wel interesse. Ze speelt gitaar, maar ze heeft wel aanleg voor reparatie. Dat leer ik haar nu. Opvolging ? Het kan, maar ik push haar zeker niet.
Reparaties ! Je kan veel reparaties doen! Als de kop van een gitaar afgebroken is, zetten wij die er terug op. Je ziet daar niks meer van. Maar je moet je elke keer weer bewijzen. Ook voor mijn werk als stage manager. Ik kies wel gerichter de groepen waarvoor ik werk. Als Cavaran me vraagt om op een optreden alles in de orde te zetten : geen probleem. Ik heb dat ooit voor Channel Zero gedaan. Ook voor De Mens. Noem maar op, ook veel metalgroepen. Ik was stage-manager geweest op Belfortrock in Aalst. Het is daar dat ik Nile Rodgers voor het eerst ontmoet heb. Maar ook bijvoorbeeld Johnny Logan. En zelfs – een heel speciale – Nele Needs A Holiday komt hier met haar ukeleles.
Bedankt Egon voor dit interview.
Wacht ! We zijn nog op zoek naar een van de draaiorgels van mijn betovergrootvader. Het moet ergens in Nederland in een museum staan. Maar het is niet het Museum Speelklok, het orgelmuseum in Utrecht. We hebben de muziek van dat orgel in een digitaal bestand. Het is een mechanisch Gavioli-orgel met pijpen en trommels met naam Desiré (of kortweg D.) Goethals.
Info :