Uit de assen van Mogul kwam Drums ’n Guns, een band die je met zijn plaat Inanna omver blaast. We hadden een gesprekje met bezieler Sam Dufoor.
Dag Sam. Je bent geen nieuwkomer in de scène. Je staat al zo’n dikke tien jaar in de underground. Er is heel wat gebeurd op die tijd. Hoe bekijk jij als muzikant die tien jaar?
Wat mij na al die jaren duidelijk is geworden, is dat ik altijd muziek ga blijven maken omdat ik nu eenmaal niet anders kan. Vroeger dacht ik (verkeerdelijk) dat muziek diende om een alsmaar groter publiek te bereiken. De muziek als middel tot ‘de erkenning’. Maar dat blijkt nu niet zo te zijn. Componeren maakt me gelukkig en het uitblijven van publieke erkenning doet hier geen enkele afbreuk aan. Ik speel muziek omdat dat een belangrijk stuk is van mijzelf,… zonder muziek ben ik niet compleet.
Ik merk op dat Belgische bands kwalitatief heel goed geworden zijn de laatste 10 jaar en probleemloos meekunnen met de grotere acts. Men verwijst graag naar de evoluties in de communicatie technologie. Deze zouden het voor muziekgroepen makkelijker maken om hun product te spreiden. Ik ervaar dit echter niet zo. Doordat radiostations weinig prikkelende nieuwe muziek aanreiken, ben ik aangewezen op muziekkenners die mij groepen aanbevelen. Zelf ontdek ik die bands nooit. Het is vandaag ook moeilijker geworden om concreet met organisatoren in contact te treden. 90% van de door mij verstuurde berichten worden niet beantwoord. Ik vind dat jammer en ook arrogant. Vroeger ging je na een concert in gesprek en kreeg je een duidelijk antwoord waarom je wel of niet werd geprogrammeerd. Nu steken mensen zich weg.
Ik kan verkeerd zijn, maar ik heb de indruk dat de underground zich volledig afscheurt van de traditionele media, de radio in het bijzonder, men draait de platen toch niet. Het gevolg is dat België nog nooit zo creatief was als voorheen…
Ik ben daar zelf niet helemaal uit. Is het de underground die zich afscheurt van de radio of de radio die enkel nog interesse vertoont in een commercieel product? Wie niet gedraaid wordt op de radio, belandt vanzelf in de underground, zonder hiervoor expliciet te kiezen. Dan zijn er 2 keuzes: ofwel stop je, of je probeert het zonder airplay, toch zo ver mogelijk te geraken. Ik vind dat de grote radiostations tegenwoordig een minder uitgesproken profiel hebben. Het lijkt alsof ze verplicht worden om muziek te draaien die van bovenaf wordt doorgedrukt. Hun speellijsten zijn daardoor eerder beperkt in genre en stijl. Het is allemaal een beetje braaf, dromerig, clean en stroperig geworden,… wat de grote massa niet stoort. Ik ga zeker niet beweren dat groepen die wel op de radio gedraaid worden, niet creatief zouden zijn. Maar hitmachines van tegenwoordig raken mij niet.
Anderzijds is het inderdaad opmerkelijk dat groepen zoals Steak Number Eight, Amenra, Oathbreaker, Raketkanon, Drums Are For Parade, The Glücks en (jawel Didier) Cocaine Piss het zo goed doen. Kijk eens hoeveel volgers Oathbreaker heeft op Facebook,… dat is toch fenomenaal! Ergens is dat ook verklaarbaar omdat veel muziekliefhebbers die zoetgevooisde muziek beu zijn. De energie die bovenstaande bands uitstralen, stijgt (voor mij) ver boven de radiogroepen uit. Brullen, stampen, slaan en stinken,… dat is ook muziek hé? Het is vooral boeiend wat die groepen met ‘het hardere genre’ doen.
Voor Drums ‘n’ Guns was het alvast niet de bedoeling om doelbewust de radio ‘niet’ te halen, maar onze muziek is nu eenmaal wat ze is. De plaat werd persoonlijk aangeboden bij verschillende programma’s op STUBRU, Radio 1 en Pure FM en is daar unaniem verworpen. Wij vonden dat we het tenminste moesten proberen, ook al wisten we dat de kans op airplay zo goed als onbestaande was. Wij houden hier dan ook geen kater aan over, het is voor ons gewoon weer business as usual. Kleinere radiostations zoals: Radio Cité Vauban (Lille), Rockfmonline (Schoonaarde), Villa Bota (Brugge) en Radio Urgent (Gent) hebben ons wel gedraaid,… waarvoor dank!
Drums ’n Guns werd opgericht na Mogul. Wat is het grote verschil tussen die twee bands, en dan heb ik het niet louter over het muzikale…
Mogul was een stonerband. Dat wil zeggen dat de klankkleur, het tempo’s en de gitaarriffs passen binnen een vooropgesteld kader,… je kan daar moeilijk buiten. Nummers werden gezamenlijk op repetitie gecomponeerd met als gevolg dat eerst het instrumentale luik werd uitgewerkt en in laatste instantie de zang er bij kwam. Onze sets waren pompend en meeslepend maar eerder beperkt in diversiteit. Over de loodzware riffs werd de tekst geschreeuwd wat mij nog weinig ruimte gaf voor gevoel of nuance. Na verloop van tijd werd het moeilijk om nog met frisse nieuwe ideeën af te komen en werd alles een herhaling van het voorgaande. Wij hadden het gevoel dat we binnen het genre alles hebben geprobeerd en het was tijd voor iets anders. Ook onze boekingen liepen terug.
Drums ‘n’ Guns werkt vanuit een andere invalshoek. Het is een groep zonder genrebeperkingen, met veel meer ruimte voor gevoel en warmte en waarin al eens een verhaal verteld kan worden. Veel nummers zijn akoestisch ontstaan en uitgewerkt. Pas als het zangverhaal klopt met de instrumentale structuren, wordt het nummer verder aangekleed in de repetitieruimte. Muzikaal ondersteunen de gitaren de zang meer. Helemaal anders dan bij Mogul, waar de zang de instrumenten moest volgen. Voor Inanna hebben we de studio-opnames anders aangepakt dan bij Mogul. De muziek werd live ingespeeld wat een veel ‘echter’ resultaat geeft. De nummers krijgen op die manier meer de sfeer van hoe wij ze live brengen. Het resultaat is dan ook een stuk kwalitatiever dan de opnames bij Mogul, waar ieder instrument apart werd opgenomen. Deze manier van opnemen heeft voor ons nooit goed gewerkt..
Inanna is in alle opzichten een prachtalbum, en dan heb ik het van de artwork tot en met de muziek. Dit moet je zeer trots hebben gemaakt, niet?
Inanna was een alles of niets verhaal. Wij konden vooraf niet inschatten hoe men op dit project zou reageren. Wij schilderen buiten de genrebepalende lijntjes en dat blijft voor veel recensenten, programmatoren en muziekliefhebbers lastig. Diehard-stonerrockers zullen zich minder kunnen vinden in Inanna, omdat ons muzikaal spectrum veel breder gaat en er ook wat rustige nummers op de plaat staan. Een leger aan fans hebben wij ook al niet, dus was het een beetje springen met de ogen dicht. Wat mij vooral trots heeft gemaakt, is het feit dat ik eindelijk wat lyrics durfde vrij te geven en opnemen in het grafische concept. Ik ben absoluut geen lezer of literair genie maar dat puzzelen met woorden blijf ik heel plezant vinden. Voor de rest is het de eerste keer dat wij een plaat kunnen presenteren die van begin tot het eind goed klinkt. Het artwork past helemaal bij de sfeer van de plaat. Wij wilden graag met een tekening werken en Mario Debaene. heeft dat meer dan voortreffelijk gedaan.
Uiteindelijk beschouwen wij dit debuut als meer dan geslaagd. De recensenten die Inanna hebben besproken waren over het algemeen lovend. Zij die zich wilden openstellen voor onze muziek hebben we wel degelijk weten te overtuigen.
De plaat werd opgenomen met Peter Van De Veire, die moet samen met Tim De Gieter zowat de meest aangehaalde Vlaamse producers van het moment zijn. Hoe was het om met hem samen te werken?
De opnames zijn inderdaad bij Peter Van de Veire in Yellow Tape Studio gemaakt. Toen hij zijn zelfgebouwde studio net af had, waren wij één van de eerste groepen die daar hebben opgenomen. Army Of The Mute is hiervan het resultaat. Peter is iemand die muzikanten helemaal op hun gemak kan stellen en geen druk steekt op tijd en geld. Bovendien is hij iemand die blijft sleutelen aan de klank tot het helemaal goed zit. Hij werkt vaak met vintage micro’s en oude muziekattributen die vaak eerst nog ergens op zolder moeten worden gezocht. Het zijn die situaties die het opnameproces menselijker maken, minder stresserend, en een pak aangenamer. Wij kenden Peter al langer als een loeiharde livemixer. Op grotere concerten stond Peter ook al achter de knopen bij Mogul. Tijdens onze zoektocht naar de ideale man om ons geluid te helpen bepalen, kwamen wij vanzelf bij Peter uit.Het producen van de plaat is niet door Peter Van De Veire gebeurd maar door Maarten Heynderickx uit Dendermonde. Hij is een bijzonder getalenteerde geluidstechnicus bij de VRT die voornamelijk voor Radio Klara werkt. Hij specialiseert zich daar in het opnemen van klassieke concerten voor broadcasting. Maarten werkt thuis ook als geluidsmixer en verwezenlijkte onder andere platen voor Zornik, Millionaire, Wallace Vanborn en King Hiss.
Hokjesdenkers zullen Inanna wel in dat van de desertrock plaatsen, maar ik hoor eigenlijk bij iedere song wel een ander geluid. Ik veronderstel dat een hokjesmentaliteit jou kan gestolen worden, niet?
Drums ‘n’ Guns kiest doelbewust om geen genremuziek te spelen. Wij zijn niet gebonden aan klank, ritme, modegrillen of kledingstijl. Wij doen gewoon onze zin,… you like it or you hate it! Stonerrock zal er altijd een beetje in ons blijven zitten omdat dit een muziekgenre is dat de vijf groepsleden bindt.
Er hangt een heel verhaal rond de Soemerische godin Innana over het album. De meeste stervelingen hebben nauwelijks van de dame gehoord. Vanwaar deze inspiratie?
Inanna is een godin die komt opdraven in het 1ste nummer op de B-kant Inanna Why?. Het lied geeft de klaagzang weer van een getormenteerde, vereenzaamde, onvruchtbare vrouw. Ik was op zoek naar een vruchtbaarheidsgodin met de juiste klanken, die in de laatste strofe kon gebruikt worden en zo kwam ik bij Inanna uit. De tekeningen die we terug vonden van deze Soemerische godin vielen nogal robuust uit (voluptueus, zware borsten en brede heupen). De grafisch ontwerper heeft Inanna herwerkt tot een ranke bosnimf, eentje die beter aansluit bij onze muziek en de stijl van de groep. Vanaf de eerste recensie werden ook de andere betekenissen van Inanna beschreven (= godin van de liefde, oorlog, prostitutie en beschermer van de wilde dieren) Men deed dat waarschijnlijk om de diversiteit in muziekgenres te kaderen die je op onze plaat kan terug vinden. In dat opzicht was de figuur van Inanna dus wel een beetje zoals een Godsgeschenk.
Ik hoor een groep die vooral naar Amerikaanse bands luistert. Wat zijn jullie invloeden?
Dat wisselt van maand tot maand en navraag bij mezelf en de band geven voor januari 2017: The Kills, The Libertines, Wooden Indian Burial Ground, Live Of Agony, All Them Witches, Steve Gunn, Strand Of Oaks, Drive By Truckers en Lightning Bolt
Veel bands in België, iedere straat lijkt wel zijn bandje te hebben. Is het gemakkelijk voor kleine bands om op een podium te geraken?
Neen dat is tegenwoordig aardsmoeilijk geworden. Het aantal speelplekken is fel teruggelopen
- Het circuit van jeugdhuizen kan je grotendeels schrappen uit de mailinglist. Zij worden minder gesubsidieerd, hebben te kampen met een publieke desinteresse in rockmuziek en willen of kunnen amper nog betalen voor livemuziek. Groepen die wel geprogrammeerd worden, zijn doorgaans ‘gratis’ beginnende groepen uit de streek, die veel volk meebrengen zodat er weinig financiële risico’s genomen moeten worden.
- Geluidsnormen en onverdraagzame buren zijn dan weer nefast voor het aantal cafés waar nog live optredens worden aangeboden. Er zijn al heel wat concertorganisatoren overgeschakeld op akoestische optredens. Het afnemend aantal vaste cafébezoekers en de stijgende drankprijzen, zorgt dan weer voor stagnerende en verminderde gages.
- Het is moeilijk geworden om als klein festival een juiste inschatting te maken van programmatie en de interesse van het publiek. Gekende headliners zijn vaak te duur voor zo’n festivals en minder gekende namen trekken niet altijd voldoende volk. Daardoor is het een komen en gaan van festivalinitiatieven en een hels karwei om ze accuraat in kaart te brengen. Er zijn op die festivals amper beschikbare plekken voor groepen met minder naambekendheid of groepen die niet uit de streek zijn. De festivalopener wordt vaak bepaald door middel van een rockrally. De uitslag van die rally wordt bepaald door publieksstemmen, en dus ook hier is het veelal een groep uit de streek die met de podiumplaats gaat lopen.
- Zonder bookingsagent of manager is het uitgesloten om in te tekenen op (middel) grote festivals of het clubcircuit. Je moet eerst door de grote poort of je moet gepiloteerd worden voor je op die podia geraakt.
En toch is het niet zo dat wij zwaar moeten inboeten op het aantal optredens. Dat blijft altijd op een 30 tal concerten per jaar steken (zowel met Mogul als met Drums ‘n’ Guns.) Om dit te verwezenlijken, is het iedere dag netwerken, mailen, promoten, bezoeken en aanspreken. Een gigantisch werk dat nooit mindert en nooit af is. Onze concerten zijn in hoofdzaak caféconcerten en grotere jeugdhuizen met hier en daar een uitschieter: de Zwerver in Leffinge, Iron Muide (Gent) en Charlatan in Gent. Die laatste 3 zijn voor ons geslaagde excursies in het professioneel circuit geworden, wij hebben bewezen dat we dat aan kunnen. Het is nu zaak om de rest hiervan te overtuigen en kansen af te dwingen in andere clubs,moeilijk!
Is België jullie speelterrein, of mag dat uitgebreid worden?
Wij gaan binnenkort naar Lille en ook Calais komt er aan. Ik schrijf dus geregeld Franse clubs aan en probeer ook in Nederland voet aan wal te krijgen (maar dat lukt voorlopig moeilijk). Ik ben er niet van overtuigd dat lange tournees voor ons zijn weggelegd. Professionele verplichtingen maken dat zo goed als onmogelijk. Bovendien weet ik ook niet of het ‘met onze karakters’ een goed idee is om lang samen in een kleine ruimte te leven, dat gaat kraken.
Over optredens gesproken, iets binnenkort?
20 jan 2017 El Diablo Lille
27 jan 2017 De Snuffel Brugge
25 feb 2017 De Crayon Oostende
03 mar.2017 De Kwinte Westende
10 mar. 2017 Stat68 Aalter
26 may 2017 Den Couter Roeselare
19 aug. 2017 Muide 66 Gent
Het lijkt een logische vraag, maar toch, wat zijn jullie toekomstplannen?
Veel van de zaken die we met deze plaat wilden uitproberen, zijn gerealiseerd: het gebruik van andere arrangementen dan de klassieke gitaren, bas en drums, het maken van bijpassende videoclips, het bekomen van platenrecensies en persaandacht in het algemeen. Wij zijn nu al volop bezig met nieuwe nummers maken. De nadruk komt te liggen op iets steviger werk. Wij merkten dat de zachtere nummers in de set minder aanslaan tijdens live concerten,… vandaar die keuze. Momenteel wordt met de hele groep samen gewerkt aan nieuwe nummers. We zitten weer in de experimenteerfase en niks moet en alles kan. We zien wel hoe dat evolueert en waar we uitkomen. Er is momenteel nog geen concrete datum geprikt voor nieuwe opnames.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
It’s Alive van The Ramones (London’s Rainbow Theater /New Year’s Eve 1977) Deze plaat heeft iets droevig en ongelooflijk rock ’n’ roll tegelijk. Moet je oudejaarsavond niet samen met familie en vrienden vieren in plaats van voor en op een podium? Maar wat The Ramones die avond hebben neergezet, is veruit het strafste dat ik ooit heb gehoord. Ik heb The Ramones zelf vier keer live aan het werk gezien: op 1 dec. 1989 (Deinze), 19 oct. 1990 (Gent), Pukkelpop 1991 (Kiewit/Hasselt) en 2 feb. 1996 (De Kreun),… onvergetelijk mooie concerten.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Alyssa Sutherland en ik zou doen van hoofd en schouder, knie en teen, knie en teen.
Het laatste woord is aan jullie.
Graag voor 2017 nog een beetje meer van 2016. Organisatoren die zich willen openstellen voor Drums ‘n’ Guns en de moeite doen om één van onze clips te bekijken of een song te beluisteren. Ons volgersaantal op Facebook vlot over de 1000 en als er een platenfirma en/of bookingsagent geïnteresseerd is om voor de nieuwe plaat met ons in zee te gaan,… dan horen wij dat graag.
