Even terug naar 1980 maar neem dat niet te letterlijk. Disorientations (Antwerpen, met drie) is wel degelijk een band van nu, en een goeie, zo blijkt uit de single en ep Close To Disappearing. Al blijven er herkenningspunten met wat was. Even polsen hoe dat zo zit, bij zanger/gitarist Niels Elsermans.
Niels, we moeten het zeggen: je klinkt soms als Ian Curtis. Hoe belangrijk is-was Joy Division voor jullie?
Yes, ik heb een lage stem en zing in door eighties geïnspireerde postpunkbands, dus die vergelijking is snel gemaakt. Enorm flatterend, begrijp me niet verkeerd, maar zelfs met m’n stoutste schoenen aan zou ik niet durven beweren dat ik nog maar iets in de buurt kom van het kunnen van wijlen Ian Curtis. Onlangs noemde iemand mij de Barry White van de postpunk, met die vergelijking kan ik eigenlijk het beste leven.
Maar ik hoef zeker niet te ontkennen dat Joy Division een enorme invloed op me heeft gehad Ik heb alle platen op vinyl én cd, en ook nog eens op verschillende verzamelalbums en op heruitgaven en op livealbums… Maar los van Joy Division hebben wel meerdere bands en artiesten Disorientations geïnspireerd, ik denk dan aan Gang of Four, The Sound, The Fall, Talking Heads, … maar evengoed dingen zoals Black Flag, Nirvana, Slowdive, Warpaint, … Eigenlijk te veel om op te noemen, laten we gewoon zeggen dat onze platenkasten/Spotifylijstjes (daar is een arme muzikant ook blij mee) rijkelijk gevuld zijn met een enorme waaier aan muziek. Bij elk van ons ook zeer verschillend, maar met net voldoende gemeenschappelijks om elkaar te kunnen vinden.
Verwijst jullie song Still naar hen?
Still verwijst niet naar het gelijkaardige album van Joy Division, maar is een nummer dat gaat over verlies, iets wat wij alle drie helaas al meerdere malen hebben moeten meemaken, de ene van wat dichterbij dan de andere. Dit nummer, geschreven door onze bassist Lukas Van Camp, gaat over de gevoelens die gepaard gaan met verlies, meer specifiek over hoe het nu aanvoelt, nu er al enige tijd overheen is gegaan, en dat het ‘nog steeds’ moeilijk kan zijn.
Jullie treden al eens op in Parijs. Is er een Franse connectie?
Er is vast en zeker een liefde voor Frankrijk en Parijs, misschien daarom dat we de connectie proberen te maken als band door daar te gaan spelen. Ons eerstvolgende optreden is dan ook weer in Parijs, de 28ste maart in Le Zorba.
Jullie ep, Close To Disappearing, is uit op cassette. Waarom dat format? Fans van retro?
Ik herinner me nog goed dat ik vroeger cd’s en radio-uitzendingen opnam op cassettes en ik heb nog steeds ergens een walkman liggen en koop soms ook nog cassettes, maar ik denk dat vooral ook de heropleving van cassettes in onder anderen de underground en de interesse van Wool-E-Tapes ervoor gezorgd hebben dat we voor dit medium hebben gekozen.
De muziek van Desorientations klinkt grauw, wanhopig bijna. Mogen wij hopen dat jullie toch eens af en toe een feestje bouwen?
Haha, vrees niet, er wordt best wel wat gelachen en plezier gemaakt op onze repetities en daarbuiten, het is eerder een kwestie van die gevoelens te kunnen uiten en een plek te geven.
Welke dingen zou elke fan van jullie zeker in huis moeten hebben?
De debuutplaat van Melting Time en het non-fictiedebuut KLANK van Tomas Serrien, onze drummer.
Opvallend: geen synths, in de beginjaren ’80 nochtans alom tegenwoordig. Waarom niet?
Dat is eigenlijk een heel simpele: niemand van ons heeft een synth. We zijn gewoon beginnen spelen met de instrumenten die we hadden, zonder daar te veel over na te denken. Maar niets zegt dat dat altijd zo zal zijn.
Wat brengt de toekomst voor jullie?
We hebben nu zeven nummers, zijn aan nummer acht bezig en ik verwacht dat er nog meer van dat zal komen. We hebben ook nog een nieuwe single opgenomen en zijn die aan het afwerken en gaan die in een vorm van een kortfilm droppen binnenkort. Daarna volgt waarschijnlijk weer een verzameling van nummers, misschien in de vorm van een nieuwe ep, misschien ineens een album, dat zal de toekomst uitwijzen. Daarnaast zullen we ook live blijven spelen.