Pray For Us is uit! Hoera! En dat vreugdedansje is terecht, want het debuut van Dead High Wire is één van de strafste postpunkplaten die we de laatste tijd hebben gehoord. Rauw en zonder compromissen. Op 31 oktober staan ze op de tiende editie van Luminous Fest in de AAP op de Vlasmarkt in Gent. Trick or treat? Laat maar, interview met de heren!
Pray For Us is uit. Wat een plaat zeg en wat een groot verschil met Satellite State BrainDrain. Zo rauw klonken jullie nog nooit! Die rauwheid is dat er automatisch gekomen, of was het toch iets waar jullie naar toe wilden?
Ja, de twee een beetje. Die sound kwam er redelijk spontaan omdat we de songs zo aanvoelden. Heel veel muziek van tegenwoordig klinkt té afgelikt en té plat. Daar vinden we geen bal aan. Muziek moet het gevoel van zijn tijd uitstralen, en sorry, we leven niet meteen in vrolijke tijden, dus rauw en depri is het geworden.
Jullie hebben altijd wel naar de jaren 80 gelonkt, maar nu zit ook die angst er ook in. Ik vind Pray For Us eigenlijk een tamelijk beangstigende plaat. Dat angstgevoel is dat gewoon omdat dit bij de tijdsgeest past, of zijn jullie gewoon een bende bange kiekens?
Bedoel je de angst van de Koude Oorlog, de CCC, de Bende van Nijvel, het Heizeldrama, Vanden Boeynants en Reddy De Mey die bijna van de Herald of Free Enterprise sukkelt? Die angst is dezelfde in 2018, maar wordt nu exponentieel uitvergroot door tweetende Trumps en digitale media. Er is gewoon niks nog zeker. In de jaren 80 had je Armand Pien die goed weer aan zee voorspelde als het weekend was en Walter Capiau die kaartjes draaide op tv. Die zekerheid had je. Nu heb je twintig weermensen die honderd weermodellen volgen en dan ook nog eens in realtime hun voorspellingen aanpassen. Er is te veel nieuws, te veel informatie. Dus: hoe meer angst, hoe rauwer de muziek? Zoiets. Maar bange kiekens? Nee, we gaan graag de confrontatie aan.
Ik kwam tot de vaststelling dat jullie wel perfect thuis horen in het rijtje van de Belgische postpunkscene, maar dat jullie vrij uniek zijn! Ook klinken jullie zeer internationaal, hier kunnen jullie het buitenland mee aan. Zijn hier plannen voor?
Graag ja, de shows in Nederland en Engeland die we al speelden smaakten naar meer. Maar laten we eerlijk zijn, België is al moeilijk genoeg. Dat we uniek klinken, zouden we graag nog meer tonen. Met meer shows, meer pers. Dat we uniek klinken, is misschien ook een probleem. Op de radio zullen ze ons helaas nooit spelen.
Het is ook een sfeer die balanceert tussen mistroostigheid en opstand. Een contradictie, maar net zoals bij The Sound blijkt dat ook bij jullie perfect te werken? Ondertussen nog niet beu dat men jullie steeds omschrijft als The Sound?
Neen. Laten we zeggen dat Ruben naar The Sound luisterde toen hij referentieplaten zocht voor de opnames. Hij besloot uiteindelijk om het album zelf te mixen, en die platen lagen dus altijd in de buurt. Toen we bij Uwe Teichert kwamen voor de mastering, zei die plots: “Het doet mij vooral denken aan The Sound.” Niet dat we copycats willen zijn, maar Ruben was trots want dat betekende dat de mix geslaagd was.
Pray For Us. Het klinkt bijna als een wanhoopskreet, niet?
Absoluut. We zijn vogels voor de kat, aangeschoten wild, schichtige hertjes, platgetrapte dondervliegjes. En nu lopen de kerken helemaal leeg omdat ze eindelijk dat stomme godsdeeltje hebben gevonden en Elon Musk zegt dat we niet meer of niet minder dan een computersimulatie zijn. Dus ja, bid voor deze vreemde, vréémde wereld. Het cynische is natuurlijk dat bidden het laatste is dat je moet doen. God is een computer. Wij een game.Muziek is eigenlijk de enige mogelijke religie.
Het is ook een zeer eerlijke plaat zonder veel franjes. Is die live opgenomen?
De plaat is live op tape opgenomen, ja. Concreet namen we van elk nummer de beste take en die hebben we dan verder afgewerkt. We hebben digitaal wel wat franjes toegevoegd, maar alleen als die het nummer konden dienen. En ja, het grootste deel van het opnamebudget ging naar chorus.
En tussen al dat gitaargeweld komen jullie plots aandrijven met synths op Sedated Dreams. Waarom klinkt die plots anders? Hoop, of eerder het vaarwel zeggen naar de hoop?
Sedated Dreams is eigenlijk een oud nummer dat we live speelden. Maar toen vonden we het plots kut klinken. Omdat de tekst ons nog altijd aansprak en Sacha het nummer niet kon loslaten, gaven we het een volledige make-over in de homestudio van Ruben. Het nummer gaat over slapeloosheid. Sacha haalde zijn keytar erbij en Ruben gooide er wat lyrics van Khruangbin over. “I went to college, I could’ve been a doctor, could’ve been a lawyer, Oh, come on, not that again!” Het anthem van deze zomer. Maar je kan die tekst ook helemaal anders lezen, als iemand die piekerend wakker ligt.
Jullie hebben je plaat uitgebracht via Wagonmaniac Music. Labelboss Luc Waegeman lijkt wel volop achter jullie te staan, niet?Klopt. Hij is grote fan. En maar goed ook, want hij moet de plaat aan de man brengen. Haha. We zijn blij met zijn enthousiasme.
Jullie staan binnenkort op Luminous Fest in AAP. Waarom moeten mensen komen kijken?
Omdat we live altijd het beste van onszelf geven. En omdat we de nieuwe plaat meenemen en – als ze tijdig uit Polen arriveren – de door Wool-E discs uitgebrachte cd’s! We slaan natuurlijk ook gewoon graag een praatje voor of na de show. Tijdens liever niet.
Het wordt een optreden op halloweenavond. Wat is het zotste in wat jullie ooit op halloween hebben gedaan en in wat mogen de mensen zich verkleden?
Bwa, Halloween suckt, niet veel speciaals dus buiten dronken worden op een slechte halloweenfuif. Mensen mogen zich sowieso verkleden als ze naar ons komen kijken. Liefst als Robert Smith van The Cure met veel haarlak en witte schmink. Apen zijn ook welkom, om in het thema van het café te blijven. Of tijgers.
Je moet kiezen uit seks, drugs of rock ’n roll. Wat wordt het en waarom?
Seks, want dat is drugs én rock-’n-roll. Geen rock-’n-roll zonder drugs en seks en drugs zonder dat daar seks of rock-’n-roll aan te pas komt, is ook maar niets. Stomme vraag, Didier.
Trump of Putin?
Pest of cholera? Trump voor het haar en Putin voor de body.
The Beatles of The Clash?
The Beatles volgens Ruben, The Clash volgens Thijs en Sacha, nah.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
The Velvet Underground & Nico. Daar zit nu echt eens alles in.
Met wie zou je het niet erg vinden om acht uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Liefst met niemand. Als je toch acht uur in een lift moet zitten, dan liefst met tv en een dekentje.
Het laatste woord is aan jullie?
Bedankt en checkt die plaat lezers! Effe.
