Donderdagavond. Je ziet door de dikke mist niet eens meer de kerktoren van de Sint-Jacobskerk die geen vijftig meter van de Kinky Star verwijderd ligt. Een betere sfeer om je te laten onderdompelen in de trance die Darqo is, kun je je niet inbeelden. Wat Talk Talk met neoklassieke geluiden doet, doet Darqo met noise. Van klassieke songstructuren is geen sprake, alles is één track waarin je met je duistere ik wordt geconfronteerd. Bevrijdend, misschien voor sommigen zelfs net iets te veel over de scheef (een spiegelbeeld van de ziel is nu eenmaal een pijnlijke ervaring), en muzikaal net dat tikkeltje meer. Na het intense optreden (waarschijnlijk zijn alle Darqo-optredens dat) hadden we een uitgebreide babbel met Bjørn, Cisn, Thomas, Jelle, Dagmar en de man achter de (indrukwekkende) visuals Tjalle.
Darqo. De naam doet iets duisters vermoeden. Een afleiding van “dark”?
Jelle: Neen. Dat duistere kantje zit er natuurlijk wel in, maar de oorsprong komt uit de film Donnie Darko, en vooral dat stuk waarin Donnie tegen dat meisje zegt: “You’re pretty weird”. Zo omschrijf ik mezelf ook wel een beetje.
Jullie hebben een eerste release uit Night In The Scullery. Allemaal opgenomen in eigen beheer. Is dat een bewuste keuze?
Bjørn: Dat ligt ergens in het midden. We zouden natuurlijk graag op een label zitten, want dat bespaart ons niet alleen heel wat kosten, maar ook veel zorgen. Anderzijds wilden we ook niet wachten. Jelle had het al meegemaakt met MIAVA, en we dachten gewoon “fuck that, laat ons alles maar zelf doen”.
Dagmar: Een voordeel is natuurlijk wel dat als je alles zelf doet, je ook geen toegevingen moet doen.
Jelle: Klopt volledig. Kijk, Night In The Scullery is opgenomen als één track. Wanneer je een optreden van ons ziet, dan weet je ook waarom dat dit zo is. Probleem is natuurlijk om een label daarvan te overtuigen. Het is zelfs een praktisch probleem zo’n lange track, dat heb ik onlangs met I-Tunes zelf mogen ervaren.
Een droomlabel?
Bjørn: Hoe kleiner hoe liever. Het sympathiekste label waaraan ik denk is natuurlijk Consouling Sounds. Een droomlabel is een klein label dat alles perfect snapt wat je doet.
Een cd als één lange track. Het is indrukwekkend en werkt, maar nooit bang geweest dat je hiermee mensen gaat afschrikken?
Jelle: Daar zijn we ons wel van bewust, maar waar ga je de grens trekken of we het doen of niet? Als mensen het niet snappen, dan is dat jammer. Maar weet je, wij zitten niet te wachten om de wereld te veroveren. We gaan dus geen toegevingen doen om ons dat achteraf te beklagen, dit is gewoon ons ding. En dat gevoel van die ene track heeft iets te maken met vroeger toen je naar een tape of plaat luisterde en waarbij het heel wat moeilijker is om een nummer te gaan skippen. Vandaag leven we in een wegwerpmaatschappij waarin men te vlug zegt “dat is een slecht nummer, en dat is een slecht nummer”, mensen kopen vandaag drie nummers en that’s it.
Dat concept van Night in The Scullery om alles in één track te doen is dat nu het concept van Darqo?
Bjørn: Dat weten we nu niet. Het is een momentopname waar we nu volledig achter staan.
Jelle: Je moet het zien als een lang experiment dat zeer organisch tot stand is gekomen, het is niet voor de hand liggend, maar zo moet je het ervaren.
Bjørn: Met ieder compromis dat je maakt zet je jezelf ook in een hoek. De enige manier waarop kunst kan gemaakt worden is net door geen compromissen te maken. Voor mij zijn er geen nuances, het is zwart of wit. Ofwel vind je het goed of slecht, en pas op als iemand mij zegt dat het slecht is dan vind ik dat ook een verovering.
Jullie sleuren de mensen mee in een donkere sfeer, ik zou het bijna macaber durven noemen, zeker met de videos erbij.
Jelle: Qua sound is het zeker donker, en die videos accentueren dat natuurlijk.
Tjalle: Sowieso is het duister.
Dagmar: Voor mij is dat eerder een Tim Burton-gevoel.
Jelle: Het is moeilijk om daar nu één bepaalde term op te gaan plakken. Iedereen heeft zijn ervaring, jij vindt het macaber, dat is goed, dat is jouw mening.
Dagmar: Iedereen heeft wel dat bepaald plekje in zich en ik denk dat we dat net aanspreken.
Tjalle: Ja, maar die visuals zijn positief. Het is duistere shit, maar het gaat ook om lust en verlangens (de rest van de band schiet in de lach).
Jelle: Zie jij daar lust in? (lacht)
Tjalle : Niet alles is donker, er zit ook iets positief in. Iets moois.
Bjørn: Absoluut. Kijk gewoon naar het laatste nummer, dat is positief en voelt net aan alsof je uit de put wordt getrokken. Soms is het duistere nodig om het positieve te kunnen zien!
Rest van de band: Plots een Bijbelfan geworden?
Bjørn: Neen, ik geloof er niet in, maar in dat boek staan toch wel heel wat fantastische dingen geschreven.
Ik lees vaak de term sudge als ik iets over Darqo lees, zelf hoor ik dat niet echt, eerder is het voor mij een soundtrack van een droom vol angsten.
Bjørn: Een goede vraag, we stellen die vaak aan onszelf.. Ik denk wel dat we ergens tussen sludge, doom en noise zitten. Er zijn die sludgy riffs, en er is natuurlijk ook dat experimentele kantje. Fijn dat je trouwens soundtrack vermeldt, dit streelt ons ego.
Jelle: Wel een term die mensen afschrikt, een soundtrack!
Dagmar : De soundtrack van ons leven!
Live is er geen interactie. Of je staat je met je rug naar het publiek, of je verbergt je zoals nu achter gaas.
Bjørn: Dat is allemaal zo gegroeid, vanuit het repetitiegevoel. En het is niet zo dat ik met mijn rug naar het publiek wil staan.
Dagmar: Het is geen arrogantie, wel dat de band middenin het publiek staat. Wegens technische beperkingen, of gewoon omdat de zaal te klein is, is dat niet altijd mogelijk.
Bjørn: Iedere show moet een uitdaging zijn.
Tjalle: Het is de improvisatie van het moment. Kijken waar je zit, en kijken wat mogelijk is. Ik zou ook niet willen dat dit als arrogantie wordt gezien, het is net het tegenovergestelde, iedereen moet net deel uitmaken van Darqo.
Bjørn: : De grote vraag die we ons nu stellen is natuurlijk hoe we dit gaan oplossen op festivals, wellicht zullen we deze zomer op een paar kleintjes spelen. Maar goed we zien wel!
We leven in donkere tijden. Denk je dat het toeval is dat we een boom meemaken van donkere muziek?
Bjørn: De maatschappij is altijd donker geweest, het is altijd iets tussen zwart en wit, hoewel het dat het nu jammer genoeg naar zwart kantelt. Maar laten we niet vergeten dat er in het verleden ook de Eerste en de Tweede Wereldoorlog was, laat ons alsjeblief niet vergeten dat we alsnog in een fantastische maatschappij leven…we vergeten te vaak wat er in Noord-Korea, Rusland of China gebeurt. We zijn alleen bang geworden dat iemand dat van ons gaat afpakken. Laat ons hopen dat er in verandering in komt.
Cisn: En dan hebben wij geen optredens meer (lacht)
Bjørn: En wat de muziek betreft… Nu dat Trump verkozen is hebben mensen weer iets om tegen te protesteren, en je zult zien dat hiermee de punk terugkomt.
Hoe zien jullie jezelf in de Belgische scène?
Bjørn: Echt eerlijk? Papa’s en vriendjes die blij zijn dat ze muziek mogen maken. Blij zijn dat ze een show mogen spelen. Morgen ga ik met mijn kindjes naar Brugge, en de wereld mag dan donker zijn, het is mijn plicht om hun te tonen dat er nog hoop is.
Jelle: Je moet inderdaad geloven dat de wereld nog ok is, maar op de repetities mogen we die duisternis uitspugen, alles wat op de lever ligt mag eruit. Ik heb Darqo nodig, ik heb mijn duistere kant nodig, maar ik moet dat niet meepakken naar huis, daar is plaats voor op de optredens.
De favoriete plaat aller tijden is…
Jelle: Dat verandert altijd. Ooit was dat …And Justice For All van Metallica, dat is nu al veel afgezwakt. Daarna werd het The Downward Spiral van Nine Inch Nails, maar dat kunnen ook hits van de jaren 80 zijn. Een ruime waaier van muzikale genres.
Bjørn: Ik vond eigenlijk Further Down The Spiral nog beter, met die mixen van Coil en zo. Bij mij verschilt dat ook van dag tot dag, ik ben nu volledig in de ban van de soundtrack van Twelve Monkeys.
Tjalle: Voor mij wisselt dat ook elk moment, en ieder ogenblik is anders. Soms is dat The Doors, Slayer of Saint Vitus. Uiteindelijk is dat een constante zoektocht, maar er moet gevoel in zitten.
Jelle: Ik kan dat echt niet zeggen.
Thomas: Alle maanden heb ik iets anders.
Dagmar: The Downward Spiral van Nine Inch Nails, ja.
Cisn: Hymn To The Immortal Wind van Mono zou kunnen.
Met wie zou je het niet erg vinden om acht uur in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Bjørn: Met mijn zoontje Arthur.
Thomas: Ik wil niet sentimenteel gaan doen, met Jelle Tommeleyn (Jelle kwam om het leven bij een ongeval met vluchtmisdrijf in Lichtervelde – nvdr)
Tjalle: Ik dan met mijn moeder.
Mijn vraag had wel een heel andere bedoeling! Maar fijn, we ronden af!
Kom naar Darqo kijken op 2 februari in De Charlatan, want dan spelen ze samen Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (zeven keer dus!): Facebookevenement.