Een van de mooiste releases deze maand is The Fire Lives Inside van Dark Poem op Wool-E Discs. Op zaterdag 12 november staat het Antwerpse duo in JH Wommel. Wij hadden een gesprekje met Raya Schaduwjaagster en Sophie Drakenvleugels.
Hallo, vier jaar geleden verscheen jullie debuut Tales From The Shades. Ik veronderstel dat jullie heel tevreden waren met de ontvangst van deze plaat? En toch duurde het vier jaar vooraleer jullie een nieuwe plaat hebben uitgebracht. Waarom zo lang wachten?
Sophie Drakenvleugels: We zijn allebei perfectionistisch waardoor we onze eigen deadline steeds weer vooruit schoven. We zijn ook niet zo gefixeerd op tijd, maar genieten liever van het creatieve proces en het spelen.
Jullie hebben die uitgebracht op Wool-E Discs. Dat is voor jullie wel een voor de hand liggende keuze, maar vertel onze lezers toch maar waarom.
Raya Schaduwjaagster: Wij houden van schaapjes! En Wool-E-Discs is een heel sympathiek label. Koop je cd’s bij Smurf!
Jullie omschrijven zelf jullie muziek als Faerie-Lectro. Leg uit, en hoe zijn jullie op die term gekomen?
Sophie: Het was een suggestie van Izzy (For Greater Good) en we vonden het heel goed klinken. Onze muziek heeft een sprookjesachtige toets en bevat een oeroude, zeg maar archetypische symboliek die duister, maar ook warm en herkenbaar aanvoelt.
Raya: We willen volledig vrij zijn wanneer we muziek maken. Wanneer de liedjes af zijn, mogen muziekjournalisten en platenlabels ons in een vakje stoppen, dat is nu eenmaal hun job. Maar tijdens het creatieve proces gaan we waar onze fantasie, ons gevoel of de geest van inspiratie ons leidt. Als we ons zouden vastpinnen aan de regels van een reeds bestaand genre zou de fun eraf zijn. Vrijheid is essentieel.
Sprookjes zijn geen ingebeelde onzin. Mijn leven is heel sprookjesachtig. Romantische liefde, magische tuinen, betoverende kastelen, heksen die rondreizen in een met sterren beschilderde tijd- en ruimtemachine, voor mij horen die dingen gewoon bij de dagelijkse realiteit. Net als mijn diepe zielsverwantschap met Sophie, die heel bijzonder is. Haar kijk op de wereld is altijd helemaal anders dan de mijne, maar dat beschadigt onze band niet, het verrijkt ons juist. In onze liefde voor sprookjes en romantiek zijn we verbonden. Onze muziek kan escapisme zijn, een droom, een sleutel waarmee je de poort naar je onderbewustzijn kunt openen. Daar is een plek om op adem te komen, waar je je kunt onderdompelen in verwondering en onverwachte dingen over jezelf kunt ontdekken. Maar onze muziek is evengoed de neerslag van het dagelijks leven. Er is altijd die dualiteit. Het gewone en het wonderlijke gaan hand in hand. De ene werkelijkheid sluit de andere niet uit.
Voor de cd werkten jullie samen met Traumasutra, George Mensink en Mark Burghgraeve. Waren zij ook bij het schrijven van de songs betrokken?
Sophie: Nee, onze songs schrijven we zelf.Raya: George de Dolende Fluitspeler (George Mensink van Kristus Kut) is op bezoek geweest in mijn muzieklaboratorium om Amerikaans indiaanse fluit te spelen. Die opnames hebben we gebruikt voor onze equinoxliedjes. Kolja Aertgeerts heeft ons samples van kettingzagen en vallende bomen geleverd die de basis waren van ons Samhainnummer Skulls and Bones. Mark Burghgraeve heeft voor datzelfde nummer de hellepoortgeluiden gemaakt. Traumasutra, die bij zowat elke Belgische undergroundband speelt, is ondertussen ook een volwaardig lid van Dark Poem en heeft percussie en industrial sounds toegevoegd aan verschillende nummers.Sophie: Zijn mannelijke energie geeft een vrolijke en luchtige toets aan onze repetities, wat best aangenaam is met een soms teveel aan oestrogeen in de kamer. Wie ook een belangrijke bijdrage geleverd heeft aan deze cd is Kevin Strauwen (True Zebra). Hij zorgde voor de mastering, technische ondersteuning en creatieve input.Raya: En nu we toch aan het opsommen zijn zal ik er ook maar ineens aan toevoegen dat de warme mannenstem die je hoort meezingen op Yule Song die van van echtgenoot Sven Visterin is.
In jullie muziek hoor je heel veel tribale instrumenten. Zijn dat instrumenten die jullie zelf maken?
Raya: We gebruiken zowel etnische als geïmproviseerde instrumenten zoals een fietswiel, de radiator, tegeltjes, metalen platen en kettingen, zelfgemaakte shakers,… alles wat mooi klinkt kan een instrument zijn. We hebben zelfs een keer glazen flessen opgehangen aan een touw in de tuin om het geluid van een alchemistisch ruimtelaboratorium te fabriceren.
Sophie: Daarnaast spelen we graag met opgenomen samples van zingende zagen, stofzuigers, krakende scharnieren, dichtslaande deuren, knisperend vuur, waterdruppels, krijsende kinderen, spinnende poezen,…
Het thema van de cd is de aarde en haar vier seizoenen. Jullie zijn mensen die enorm van onze planeet houden, ik veronderstel dat
het jullie triest maakt als je ziet hoe het “superieure” ras daarmee omspringt, niet?
Sophie: Het stemt me inderdaad triest als ik ondervind dat veel mensen geen verbondenheid meer voelen met de natuur, hun omgeving en zichzelf. Er heerst zoveel ruis in deze moderne maatschappij dat het vaak moeilijk is de essentie te vatten en dicht bij je integere, natuurlijke zelf te blijven. De destructieve kant van de mens kan beangstigend zijn. Wij willen hierin een tegengewicht bieden door de kracht van rituelen en verbeelding, de schoonheid van de natuur en de liefde te bezingen.
Raya: Er zijn helaas veel mensen die graag vernietigen, oorlog voeren en vervuilen en ik zou me daar graag van willen distantiëren, maar de waarheid is dat in iedereen een destructieve en scheppende kracht zit. Het is niet ‘mensheid versus natuur’, wij ZIJN de natuur. De natuur geeft leven en doodt, ze is wondermooi en wreed tegelijk. Mijn hart breekt als ik zie dat mooie dingen vernietigd worden, maar dat belet me niet om nog steeds intens te genieten van de schoonheid die overblijft. Het is nobel om te streven naar meer creëren en minder kapot maken, naar meer liefde en minder wreedheid en angst, dat proberen we natuurlijk, maar we moeten onze schaduw niet helemaal wegduwen. Evenwicht zoeken is belangrijk. Door het vieren van de jaarfeesten geven we aandacht aan de cyclus van de aarde. Dat is één van de manieren waarop we als moderne mensen verbonden kunnen blijven met de natuur
Is er buiten België interesse in jullie muziek, zelf vind ik het een nogal internationale allure hebben.
Sophie: We gaan niet actief op zoek naar optredens in het buitenland, maar als de vraag zich voordoet zullen we dat zeker overwegen. Af en toe zien we Dark Poem opduiken in playlists van buitenlandse radioprogramma’s, dat is altijd plezant.
Jullie treden binnenkort op. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen en wat kunnen we verwachten?
Sophie: Op 12 november brengen we in het fort van Wommelgem eenmalig alle liedjes van het jaarwiel. Veel nieuwe nummers dus. Het zal zoals altijd een heel visueel en magisch performance worden. Raya: Daarna gaan we onze show voor de lente en de zomer voorbereiden. We passen ons graag aan aan het seizoen. In de herfst mag het diep, zwaar en donker zijn en in de lichte tijd van het jaar gaan we voor feeëriek, lieflijk, lekker dansbaar. Maar een vleugje melancholie is nooit ver weg…onze wortels groeien nu eenmaal in de onderwereld.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Raya: Mogen we maar 1 plaat kiezen? Onmogelijk!
Sophie: Onmogelijk ja, maar doe mij dan maar Hounds of Love van de adembenemende en tijdloze Kate Bush.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Sophie: Met mijn lief! En raad dan zelf maar wat we zouden doen…
Raya: Vastzitten in de lift is geen hobby van mij. Ik neem liever de trap. Als de vraag dan is met wie ik 8 uur aan een stuk zou willen traplopen, dan zou ik zeggen: elke interessante mens die zin heeft in een diepzinnig gesprek is welkom. Of we kunnen ook samen liedjes zingen.
Het laatste woord is aan jou.
Raya: Ik heb nog een vraag voor jou, Didier. Je hebt een prachtige bespreking van The Fire Lives Inside gemaakt en ik wou graag weten, gewoon uit nieuwsgierigheid: Welk nummer van onze nieuwe cd vond je het mooist en wat trok je daar precies in aan?
Hoe mooi, Raya. Laat mij maar antwoorden zoals de artiesten dat graag doen. Een willekeurige song uitpikken zou lukraak zijn, je moet The Fire Lives Inside van de eerste song tot de laatste horen. Een cd is nu eenmaal een werk van verschillende songs die één geheel vormen, een trip zeg maar. Waarom? De wereld is donker, veel te donker. Een mens durft bijna het nieuws niet te horen welke nieuwe oorlog of ellende er weer op stapel staat, en als je daar persoonlijke tragedies bij optelt, dan is jullie cd zo’n lichtpunt die het leven iets mooier maakt. Noem het hoop of escapisme, ik weet het niet, maar het doet een mensenhart juichen.
