FOꓘKOP.EЯA is een rapgroep uit Brussel die bekendstaat om zijn levendige liveoptredens. Ze brengen een unieke mix van barokke monologen, elektrificerende synthesizers en explosieve drums. Met een nieuw album in de maak, versterkt de band zijn liveoptredens met betoverende visuele projecties. Op 8 december treden ze op tijdens de finale van het Concours Circuit in de Botanique
Waar komt de naam van de band vandaan en stel jullie eens voor!
“An artist’s duty, as far as I’m concerned, is to reflect its times” (N. Simone)
Dit bekende statement gaf zowat de doorslag voor de oh-zo belangrijke keuze van de bandnaam, want als je het mij (Herb) vraagt, leven we in een tijdperk bestuurd door prutsers en posers, oftewel “an Era ruled by Fuck Ups and Imposters”. Geef dit even een grafische draai met een knipoogje naar ‘rock opera’ en je hebt FOꓘKOP.EЯA. Ziehier onze pitch: “Brussels based idiosyncratic alt-rap live band powered by baroque mindfoks, radioactive synths, mean drumstick spanking & vintage psyche imagery (VJ)”.
Het betreft hier niet-alledaagse hiphop liveband, een trio + VJ, bestaande uit verbrusselde Hasselaar, Herb Cells (vocals, founder), echte Brusselaar Martin Daniel (synths), verbrusselde Aarlenaar Denis Baeten (drums) en verbrusselde Bordelais (Bordeaux) Charles Bruère (VJ’ing)
Hoe ziet jullie muzikale geschiedenis er uit en wanneer wisten jullie dat muziek spelen jullie passie is?
Ik hing rond op school met grungy langharigen, en met skaters in het weekend. Toen deze laatsten me Souls Of Mischief, The Pharcyde, Del the Funkyhomosapien, enz lieten horen, wist ik ineens waarom Nirvana en Soundgarden flauw klonken. Mijn eerste plaat was 3feet high & rising van De La Soul. In 2007 richtte ik als rapper WILD BOAR & BULL brass band op (en stond ermee op Dour, Couleur Café, BSF enz), begon label NAFF (@naff_music) in 2012, tourde een seizoen met GLÜ, El Juntacadaveres, … en ben ‘mc-ing’ nog niet beu. Ik stopte alles om opnieuw Engelse lyrics te schrijven voor deze Covid-baby, FOꓘKOP.EЯA. Dit keer wilde ik zwaargewicht (jazz)pianist en technofan Martin Daniel, erbij met zijn niet te evenaren analoge Korg MS20 synths, waarvan het geluid tegelijk zo dirty, zwaar en psychedelisch klinkt, dat het niemand onverschillig laat. Martin had ik altijd al in’t oog, met GLÜ of ervoor in Rue Des Pêcheries… Nu was het hét moment. Nog een beatmaker en klaar… ? Nee, dank je. Geef mij maar live drums en drummers, maar wel de betere, die alle bpm en stijlen aankunnen en hard slaan. Denis Baeten bijv. (cf. Jean-Paul Groove).
Wie zijn jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Laten we onze stijl definiëren als ‘alternative rap live band’ of ‘punkrap’ of ‘hiphopfusion’
Ziehier de bronnen: Run The Jewels, Death Grips, The Roots, Saul Williams, Zack De La Rocha (One Day as a Lion), Boards of Canada, Jon Hopkins, BadBadNotGood, Gil Scott Heron, Flying Lotus, Steve Coleman & Metrics, Tumi & The Volume, Tyler the Creator, Kendrick Lamar, Was …
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Voorprogramma’s spelen van idolen is een heerlijke kleine jongensdroom. Die kleine jongens koesteren we nog altijd natuurlijk, maar het publiek van je idool of inspirerende band overwinnen, is sowieso strategisch interessant om ‘beziens’ omhoog te krikken of erkenning te krijgen. We hebben met FOꓘKOP.EЯA het geluk gehad om reeds van twee artistiek perfecte matches het voorprogramma te mogen doen: van AUSGANG (punkrap band van Franse rapster Casey) op Les Nuits du Botanique 2021 en van het ongelooflijke CLIPPING (US) in Magasin 4 verleden jaar.
We dromen nog van dit te mogen doen voor Zack De La Rocha, Run The Jewelz, Sleaford Mods, J-Cole, The Roots en Little Simz ! 🙂
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Hardcore hiphop heads, electro fans en punk-rockers diggen ons geluid. Iedereen rapt vandaag, maar niet op donderende live drums (Denis is een beest) overgoten door twee vintage KORG MS20 synths (zonder presets!) die lead en bas voor hun rekening nemen (Martin leeft onder het juk van vingerslavernij).
Iedereen rapt tegenwoordig, maar specifiek vandaag zingen rappers meer dan wat anders (met autotune). Herb spuwt intens rauwe old school flow gaande van slam poetry tot doomy boombap style lyrics of hedendaagse ultrasnelle triplet style rhymes op punk-achtige trap of techno geïnspireerde grooves. Existentialisme, coping mechanism en ironie worden aangekaart eerder dan leeg gepoch, narcisme en punchlines. Voor het oog hebben we de creaties van Charles, vintage 90 style visual effects gecreëerd door een autokoffer vol van bizarre algoritme-hardware en adaptoren gevoelig aan VHS-textuur (waarvan menig apparaat ooit nog gebruikt bij de BRT). We hebben lak aan trends en codes.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Als opvolger van onze allereerste ep Spitcoins (10.02.23 – NAFF/State 51), hebben we net 6 nieuwe tracks opgenomen voor onze nieuwe 12” vinyl. Zodra we partners hebben gevonden, komt die hopelijk snel uit. Het vinden van (juiste) partners (booking, label, management) is altijd een grote stap vooruit. Finalist Concours Circuit zijn, was de eerste 🙂 !
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Er is geen favoriete plaat aller tijden, er zijn alleen favoriete platen aller tijden en die pakken je meestal bij je strot en heupen, of raken je in je identiteitscrisis starend in het niets op een verroeste formica-stoel in de kelder, of tijdens je eerste slow met je eerste liefje, soit … zoooooooveeeeeeeeeeeeel goeie platen en zooooooooveeeeeel daarom! De geluidsmix kan hier geen criterium zijn natuurlijk, want dan worden er al veel geshift. Intentie en kippenvel dus.
(Bulk van ons 4)
De La Soul – 3 Feet High & Rising (absurder en origineler in die tijd bestaat niet, de Monty Python van de rap)
Ice Cube – Death Certificate (1991 – anger is van de sterkste krachten op aarde, zeker op vertraagde Funkadelic samples)
Oh-no – Ohnomite
The Disposable Heroes of HipHoprisy (an angry political Michael Franti)
Yusef Lateef – The Gentle Giant (70s soul flute groove master)
McCoy Tyner – Time For Tyner (w/Bobby Hutcherson on vibes)
Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
Ocean Wisdom – Wizville
Squarepusher – Hard Normal Daddy
A Tribe Called Quest – The low end theory
BadBadNotNotGood – Talk Memory
Danny Brown – XXX
Public Enemy – The Enemy Strikes Black
Souls of Mischief – There’s Only Now
Amon Tobim – Long Stories (one of best sounding albums ever, modular synths …)
John Scofield – GoGo (w/Medeski, Martin & Wood)
Michael Kiwanuka – Michael Kiwanuka (one of today’s best singer-songwriters, imo)
Jordan Rakei – Wallflower
IAM – L’école du micro d’argent
Nas – illmatic
Gangstarr – One Of The Best yet
I am Legion (Noisia & Foreign Beggars) …
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Herb: Muziek is de coolste religie, uitlaatklep, pijnverzachter, therapie, kalmeerpil, harddrug, job, antidepressivum, vertolker van emotie, meubel en saus.
Charles: Ik ben altijd al gevoelig geweest voor muziek; het geeft me energie en de boost die ik nodig heb om door het dagelijks leven te gaan. Het is een soort verslaving. Altijd op zoek naar nieuwe geluiden, om ze te delen en nieuwe artiesten te ontdekken met vrienden en familie. Op die manier kan ik nieuwe sensaties en emoties ervaren die alleen muziek me zo gemakkelijk kan geven. Het is een beetje mijn eigen vorm van therapie. Ik kies welk album ik beluister op basis van mijn humeur: als ik me moet concentreren, motiveren, wakker worden of zelfs huilen.
Af en toe luister ik ook graag naar albums die herinneringen oproepen. Muziek vormt een soort tijdlijn van mijn leven. Sommige albums brengen herinneringen naar boven uit mijn kindertijd, tienerjaren, volwassenheid en alle belangrijke gebeurtenissen die voor mij van betekenis zijn geweest. Ze herinneren me ook aan mensen of plaatsen die ik ben kwijtgeraakt. Dat is het mooie gedeelte.
Het minder mooie gedeelte voor mij is wanneer ik al die waardeloze producties hoor die als commerciële muziek worden bestempeld – let op, niet allemaal, maar de meeste. Al dat geld en die artiesten die zich als goden gedragen, geluiden die mijn ene oor ingaan en het andere uit, zonder enige impact. Wat een verspilling van energie. En wanneer ik bands hoor die meesterwerken produceren en toch financieel worstelen om een album uit te brengen, dat is triest. Een trieste realiteit.
