Jullie hebben het over dieren die ook slachtoffers waren van de wereldoorlog. Slachtoffers die men vaak vergeet, hoe zijn jullie op dit idee gekomen?
Joost: Tijdens de research voor een vorig project, De Zwarte Schande van theater collectief Bleeding Bulls waarvoor ik het idee ontwikkelde, stootte ik op het verhaal van Jackie de baviaan. Al snel was ik verkocht, wat een absurd verhaal en wat een potentieel om iets mee te doen. Ik ben beginnen graven in archieven en kwam uit bij allerlei verhalen over vreemde dieren die hier aan het front zaten tijden de Eerste Wereldoorlog. Naast het verhaal van de duif “Cher Ami” vond ik ook de verhalen terug van de hond Stubby en de olifant Jenny. Langzaam maar zeker rijpte het idee. Ik wou een graphic novel uitbrengen die gebaseerd is op deze absurde verhalen. Toen ik op een avond aan het brainstormen was met Kristof en een paar leden van het collectief De Commerce over een videoclip voor Yuko kwamen we op het idee van een conceptplaat met boek. Het aanvankelijke idee werd uitgebreid en liep al snel volledig uit de hand. We besloten om er een totaalconcept van te maken: een concert met drie animatiefilms, een graphic novel en een plaat. En dat is wat Cher Ami is geworden. Een ode aan de dieren uit de eerste wereldoorlog doorheen deze verschillende disciplines. De muziek is volledig apart gemaakt van de films en het boek, en toch komt het allemaal mooi samen. Het is een interpretatie van deze drie verhalen door de tekenaar, Ivan Adriaenssens, Roman Klochkov en Gustavo Garcia en de band Yuko.
Het is duidelijk muziek met een boodschap. Wordt het brengen van een boodschap niet te vaak vergeten in de hedendaagse muziekscène, en los daarvan moet muziek een boodschap hebben?
Joost: Voor mij moet muziek niet per se een boodschap hebben, maar het is altijd goed om de grenzen af te tasten, en bij dit project was het wel een duidelijke keuze.
Soms zegt men wel eens dat Yuko het geesteskind is van Kristof. Kun je zeggen wie wat deed bij Cher Ami?
Kristof: Elke plaat ontstaat eigenlijk op dezelfde manier. Ik kom af met nummers of vaak eerder schetsen van nummers in de vorm van een gitaarmelodie en een zanglijn en dan wordt er samen voor de arrangementen gekeken. Vaak ontstaan die door te improviseren, soms, zoals in het geval van Brecht (keys & samples), werken we er thuis individueel aan en wordt dat later aan het geheel toegevoegd. Het belangrijkste is dat iedere muzikant zijn ding kwijt kan in de band, maar dat een coherent geheel wel het einddoel moet zijn.
Jij hebt een verleden als fotograaf, Kristof, en zo komen we uiteindelijk bij beelden terecht. Speelde jouw ervaring hierin een rol?
Kristof: Ik denk dat dit onbewust wel heeft bijgedragen dat de muziek zo goed bij de beelden past.
Klopt het als we Yuko zien als een collectief. Jullie hebben toch al heel wat personeelswissels gehad.
Kristof: Wat is er gezelliger dan een collectief? Samen dingen maken, soms eens met die persoon, dan weer met iemand anders. Op die manier word je constant gevoed en ontstaan er steeds nieuwe dingen. Yuko is telkens weer de som van de mensen die op die plaat meespelen.
Yuko speelde al in diverse zalen en op Pukkelpop, hoe bevalt het om in een andere setting te spelen?
Kristof: Zo verschrikkelijk anders is het niet, hoe groot de podiums ook soms zijn, wij kruipen toch altijd dicht tegen elkaar aan, nu staan we dan wel wat meer aan de linkerkant van het podium, maar het voelt niet wezenlijk anders.
Op 10/11 speelt Yuko in CC Mol, geef een extra reden waarom onze lezers deze voorstelling moeten bijwonen.
Kristof:Omdat het een unieke ervaring is, de combinatie van vertelling, muziek en het spelen met de conventies van graphic novels is naar mijn weten nog nooit op die manier gedaan. Daarnaast zijn de beelden gewoonweg fantastisch en de muziek uitermate betoverend. Het is een ervaring die je lang zal bij blijven.