Trap niet op de ziel van Caspar Auwerkerken. Want het is een reine ziel, zo rein als de plaatjes die hij maakt. Daarin heerst weemoed met zachte hand en leeft een volwassene van amper twintig. Die, veel jonger, al op de Werchterse weide stond.
Wat doet een achtjarige op Rock Werchter?
Mijn moeder nam me mee naar Rock Werchter in 2008, zonder dat ik eigenlijk wist hoe of wat Werchter was. Het was toen een geweldige line-up met onder anderen Grinderman, Kings Of Leon, Radiohead, Moby, Editors en Sigur Rós. Het was vooral Sigur Rós dat een enorme indruk op mij maakte.
Wist je toen al dat je muziek wou gaan maken?
Nee, maar tijdens dat concert besefte ik voor het eerst welke impact muziek kan hebben. Pas sinds mijn vijftiende ben ik mijn eigen songs beginnen maken en ik ben nadien niet meer gestopt.
Je bent nog heel jong, en toch zo zwaarmoedig?
Ik heb me al altijd aangetrokken gevoeld tot melancholie en de schoonheid van verstilling. Het is enerzijds iets dat in mijn karakter zit en anderzijds is het een esthetische keuze: ik hou wel van intense emoties. Er zit ook heel wat licht en hoop in melancholie, en dat in het bijzonder trekt mij aan.
Vanwaar die klassieke invloeden?
Er is zoveel prachtige klassieke muziek gemaakt, ik heb dat pas vrij recent ontdekt. Het is nog vrij onontgonnen terrein voor mij en dat intrigeert me. Vanaf de 20ste eeuw zijn componisten enorm beginnen experimenteren op het vlak van tonaliteit, ritme,… Ik luister wekelijks naar Valckenaers en Vanhoudt op Klara en zo leer ik heel wat nieuwe muziek kennen. Af en toe wissel ik nieuwe ontdekkingen uit met Gerrit Valckenaers. Het fascineert me mateloos dat die componisten altijd op zoek zijn naar vernieuwing en naar het zoeken van hun eigen stijl.
Is er interesse van labels?
Momenteel doe ik alles nog zelf en heb ik nog niet gezocht naar een eventueel label. Misschien dat daar in de toekomst verandering in komt.
Jouw songs klinken dromerig; wat zijn jouw dromen?
Als mijn muziek mensen kan raken zoals zovele andere muzikanten mij hebben geraakt, dan is mijn grootste droom uitgekomen.
Zie je jouw muziek ooit in een andere richting evolueren?
Dat valt af te wachten. Ik denk eigenlijk niet veel na tijdens het schrijven van een nummer, het is iets dat heel spontaan en natuurlijk komt.
Waar haal je de inspiratie voor jouw teksten?
Uit de natuur: vlak bij waar ik woon is er een kleine kapel middenin de bossen, ik heb daar al veel liedjes gemaakt. Maar ook uit poëzie en uit andere kunst. The Hunter is bijvoorbeeld gebaseerd op het schilderij Der Chasseur Im Walde van Caspar David Friedrich. En door veel naar muziek te luisteren zijn er ongetwijfeld talloze muzikanten die mij beïnvloeden, ook al ben ik mij daar dan niet van bewust.
Je bent niet de enige Belg die ijle, breekbare muziek maakt. Niet bang voor een overaanbod?
Nee, ik denk niet dat er ooit een teveel aan muziek kan zijn. Er is gewoon nooit genoeg muziek.
Wat zijn de pannen voor de nabije toekomst?
Zoveel mogelijk gaan spelen – met mijn muzikanten – en opnames maken en die dan ook uitbrengen.