Ruim een maand geleden maakten we voor het eerst kennis met het prachtige stemgeluid van Brooke Sharkey. De singer-songwriter mocht op 2 mei openen voor Thomas Dybdahl en maakte veel indruk op het publiek in De Roma. Jullie verslaggever trok naar London voor een gesprek met de jonge muzikante, met als aanknopingspunt haar jongste album Wandering Heart (2017), dat uitkwam op V2.
Het was prachtig weer die maandagochtend in London. Ik tref Brooke Sharkey aan voor het station van Kings Cross, op een van de bankjes. We zouden naar Kings Place trekken, het gebouw waarin de krant The Guardian gehuisvest is, maar dat vooral bekendstaat als centrum voor muziek en kunst, … Kings Place was nog niet open, wist Brooke. Dus werd het het terras van de The Betjeman Arms, de gezellige pub, die aanpaalt aan London St. Pancras. Klaar voor Wandering Heart, Leonard Cohen, Jacques Brel en veel, heel veel passie voor muziek? Goed, lees dan vooral verder!
Dag Brooke, fijn je te zien, alles goed?
Met mij alles goed, dank je!
Je hebt met Wandering Heart, een nieuw album uit op het V2-label, je tweede album en dat werd een knap werkstuk. Proficat! Ben je er zelf ook tevreden over?
Oh, ja, zeker! Wandering Heart betekent veel voor me, ik ben er erg fier op. Het is een belangrijk tijdsdocument over mijn ervaringen in het leven en mijn muziek. Het resultaat van een leerproces en mijn jaren als busker. De plaat maken was behalve een uitdaging een erg aangename ervaring.
Ik ben er de persoon niet naar om naar mijn eigen muziek te luisteren, wanneer die op plaat is gezet. Bij mijn eerste album duurde dat ook een tijdje. Maar ik ga er vanuit dat ik mijn best gedaan heb om een knap album af te leveren! Al ben ik al met nieuwe liedjes bezig; op weg naar Kings Cross was ik trouwens aan een lied aan het werken. Natuurlijk speel ik de liedjes uit Wandering Heart nog vaak, en met plezier.
Is Wandering Heart de ultieme gids tot Brooke Sharkey? De mooie songs en verhalen die je op het album brengt, gaan duidelijk over leven in London en Frankrijk en ze lijken ook redelijk persoonlijk?
Goh, de ultieme gids… Ik denk dat de songs op Wandering Heart de gevoelige kant van Brooke tonen. Toen ik het album schreef, gunde ik mezelf de tijd om na te denken over mijn leven, over mijn relaties ook. Ja, de liedjes zijn inderdaad eerder persoonlijk. Soms moet je als vrouw sterk staan om artiest te zijn. De liedjes gaan ook over hoe kwetsbaar we allemaal zijn, maar ook fragiel en sterk. Zoals ik de tijd nam om te reflecteren, hoop ik dat ook de luisteraar de tijd neemt om naar Wandering Heart te luisteren. Eigenlijk smeken die liedjes daar om! Ga er dus rustig voor zitten, maak er een moment van reflectie van, ook al is dat geen evidentie in deze maatschappij waarin we van het ene naar het andere moeten rennen. Néém die tijd. Daarom ben ik trouwens ook blij dat het album ook op vinyl te verkrijgen is!
Mijn favoriete songs op je album zijn Wandering Heart, Faces, Your Tomorrow, Offida en Sailor’s Wife. Wat zijn jouw eigen favorieten, als je die hebt?
Ik vind Faces zelf ook heel goed, ik hou van Wandering Heart omdat het zo’n song is waarin je (ik) heel aanwezig bent (ben). Ik geef veel van mezelf bloot in dat liedje denk ik. Maar, eigenlijk verandert dat voortdurend. Meestal is het liedje dat ik net geschreven heb mijn grote favoriet.
Je brengt zowel franstalige als engelstalige nummers, soms bezig je beide talen in éénzelfde song. Je bent Engelse, maar opgegroeid in Frankrijk, als ik me niet vergis. Dus ben je allicht perfect tweetalig. Parlons le Français alors?
Bien sur, pourquoi pas! (lacht). Ik kwam terug naar Engeland in 2005, en verhuisde naar London in 2008. Toen ik nog in Frankrijk woonde was ik fan van Engelse popmuziek. Maar sinds ik in London woon begon ik steeds meer te houden van het Franse artiesten zoals Edith Piaf, George Brassens, Serge Gainsbourg en het franse Chanson! Ik speelde een tijdje in de Liverpoolse band ‘Dead Belgian’, een Jacques Brel-tribute band. De andere bandleden waren oudere heren. Deze jonge snaak was hun zangeres,… ik was dus Brel. (lacht). Eigenlijk voelde het ook heel natuurlijk aan om ook het Frans als taal in mijn songschrijven te brengen. Dat ik Frankrijk begon te missen, speelt natuurlijk ook mee. En ik ben altijd blij geweest met hoe ik mezelf kan uitdrukken, maar het is niet dat ik in het Frans of Engels denk, al kan dat, het gaat meer over wat goed aanvoelt of niet.
Misschien moet je eens een franstalige plaat opnemen en zo Frankrijk en bij uitbreiding de ander landen waar die taal gesproken wordt, veroveren?
Dat is een interessant idee zeg! Dat lijkt me wel een mooie uitdaging. Misschien moet ik het wel samenschrijven met een Frans artiest. Eigenlijk heb ik al iemand op het oog, maar ik ga je niet vertellen wie, want die persoon weet dat natuurlijk zelf nog niet!
Offida, één van de songs op Wandering Heart, trouwens volledig in het Frans gezongen, lijkt wel een eerbetoon aan de grote Leonard Cohen die ons onlangs ontviel. Mooie ode ook!
Oh, vind je? Wel, het is natuurlijk een ‘song song’, dus ik snap wel waarom je die link legt. Ja, ik wou dat lied volledig in het Frans schrijven en het is een lied met een verhaal, dat inderdaad een poging was om dat in de trant van Cohen of ook Bob Dylan te doen. Ik wou een duidelijk verhaal vertellen in dat lied. Het staat min of meer op zichzelf, maar past toch op het album.
Je speelde het voorprogramma voor Thomas Dybdahl op sommige van zijn concerten in Europa. Hoe was dat, vond je dat fijn?
Eigenlijk speelde ik alleen maar De Roma in Antwerpen en in Paradiso in Amsterdam. Maar ik ben erg blij dat mijn platenfirma (V2 records) mij die kans gaf! Het was de eerste keer dat ik voor zo veel volk mocht spelen, dus ja ik vond dat heel leuk om te doen. Ik was onder de indruk van die zaal in Antwerpen. Ik zou heel graag terug in De Roma spelen, wat een geweldige ruimte!
Misschien is de liefde wel wederzijds, zeker wat het publiek betreft. Het publiek was behoorlijk onder de indruk van jouw optreden, en ik reken mezelf daar ook bij. Ik denk dat je Belgische fanbase wel wat aangegroeid is sindsdien, Brooke!
Ja, laten we dat hopen! (lacht). Ik kreeg alleszins heel veel toffe commentaren net na het concert. Ik sprak er zelfs met iemand die erover denkt mij weldra te programmeren in een gallerij in België. Dus ik keer misschien al snel terug…
Graag! Een van de hoogtepunten die avond in Antwerpen was zeker Sailor’s Wife, ook goed op het album, maar toen voerde je dat volledig a capella uit. De zaal at uit je hand en het was behoorlijk indrukwekkend. Kippenvel! Maar zulks vraagt ongetwijfeld veel van je stem.
Ik ben geen technisch muzikant en ik had eigenlijk altijd al een hekel aan toonladders, maar wees gerust ik draag goed zorg voor mijn stem dezer dagen! Ik ben dan wel niet met toonladders bezig, ik ben me natuurlijk wel bewust van mijn stem, en wat ik er mee kan. Als je met je stem, met je bron verbonden bent, weet je wat je kunt geven en hoe je jezelf kunt voeden. En creatie heeft niets te maken met cijfers of techniek uit het boekje. Het moet geen automatisme worden, dan faal ik. Ik moet kunnen blijven spelen en experimenteren met wat ik kan…
In het Luminous Dash-verslag vergeleken we jouw stem met grote namen zoals Sarah Brightman, Heather Nova en Liz Frasier. En als het over het verhalende in de liedjes gaat, Leonard Cohen. Kun je jezelf daar in vinden?
Oh, dank je! Maar eerlijk gezegd kén ik niet al die namen die je noemt… Namedropping is natuurlijk niet het belangrijkste, hoe muziek jou bereikt wel natuurlijk, of wat invloeden zijn die je tot het maken van muziek aanzetten. Maar het is vanzelfsprekend handig om een referentiekader te hebben. Mensen hebben tegenwoordig al zo weinig tijd, het helpt dan als ze een idee hebben over wat ze gaan te horen of/en zien krijgen. Ze willen hun kostbare tijd niet verkwisten aan iets wat ze misschien niet goed gaan vinden. Natuurlijk hoop ik dat mensen de weg tot mijn muziek vinden, als artiest apprecieer ik iedereen die naar mijn concerten komt!
Welke artiesten zie je zélf als invloeden, of kijk je naar op?
Zeker Lhasa de sela! Oh, en ik ben grote fan van Chrissie & The Queens, Nina Simone, Sam Cooke, … Goh, er is zoveel he. Oh, natuurlijk ook Cat Power, Joanna Hewson en Ane Brun! Zij is de reden waarom ik voor V2 als platenlabel koos.
Je doet alles zelf, je bent kleine zelfstandige zeg maar. Is het mogelijk om van je muziek te leven, of is dat eerder moeilijk in de huidige staat waarin de muziekindustrie zich bevindt?
Tot voor kort deed ik wat vele ‘working musicians’ doen; ik speelde in verschillende bands, in mijn eigen band en bij de band van Adam Beattie met wie ik lang heb samengewerkt. En daarnaast poogde ik zoveel mogelijk eigen optredens doen. En busking. Nu concentreer ik me zoveel mogelijk op het singersongwriter-gegeven. En busking doe ik nog altijd. Ik speel al op straat sinds mijn zestien jaar, en het hoort bij mijn muzikale parcours, nog steeds. Maar, ja ik kan er min of meer van leven. Ik speel natuurlijk het liefste voor een geïnteresseerd publiek dat naar mijn muziek komt luisteren. Maar af en toe vind ik het ook leuk om jazzsongs te spelen, of chanson te brengen in een of andere club of café. Ik hou wel van die verschillende petjes.
Hoe komen de liedjes tot stand, hoe schrijf je de songs, is dat iets wat je plant of komt dat vanzelf?
Ik gun mezelf de tijd om na te denken over het leven en om zoveel mogelijk met mensen te interageren. En ideeën komen dan wel snel en ik wil die dan omschrijven. Veel songschrijven gebeurt impulsief. Ik werk vaak nadien nog aan de liedjes maar de oorspronkelijke gedachtengang blijft behouden. Als je een lied schrijft, is het alsof je in een parallel universum treedt, en dat universum komt dan in je leven terecht. Nu ben ik een song aan het schrijven over verliefd worden en over hoe fantastisch je je dan voelt. Verliefdheid of verliefd worden kan een erg passioneel en vruchtbaar gegeven zijn zonder dat het daarom effectief tot een relatie komt, soms is de weg die je aflegt en hoe je dingen bij jezelf ontdekt minstens even interessant dan het eventuele resultaat. Als ik liedjes schrijf, probeer ik die vaak uit op straat. Ja, busking he. Daarom gebruik ik niet altijd alles. Leonard Cohen schreef vaak heel veel strofen, meer dan hij ooit gebruikte. Maar die belandden dan soms als gedichten. Een song kan soms zo’n boeiende reis maken, met zovele concepten. Van zodra de melodie goed zit, kan het nog alle kanten op. Een ander lied dat ik aan het schrijven ben, ontstond vanuit een droef momentum. Zodra ik het uitprobeerde in de straten van Parijs, kwamen er weer nieuwe, andere ideeën en invalshoeken naar boven en de song nam een andere wending en het werd een globale, bredere boodschap. Sommige liedjes beschrijven een moment of gevoel, andere gaan breder…
Je bent politiek geëngageerd, Brooke. Ik kan me indenken dat je niet helemaal zo blij bent met politieke stand van zaken in England. Ooit al de nood gevoelt om een politieke song te schrijven, als statement. Komt er een politieke Sharkey-plaat?
Dat is interessant! Eigenlijk zou ik dat wel willen kunnen, een song schrijven als politiek statement. Waarom vinden de meeste artiesten het zo moeilijk om een lied te schrijven over politiek? We moeten ons dat afvragen, alsook: waar sta je voor. Ik heb nu het gevoel dat ik altijd zoekend ben, maar zijn we dat niet allemaal… Maar de recente verkiezingen hebben mij toch gemotiveerd in mijn politiek activisme, en dat geldt voor velen. Ik denk eigenlijk dat mensen in de UK op dit moment meer dan ooit politiek geëngageerd zijn. Maar natuurlijk, als artist is het soms hard om te overleven; je wilt zo authentiek mogelijk zijn en je zo vrij mogelijk uitdrukken. Maar je wilt ook niet tegen te veel schenen schoppen, niet al je luisteraars delen noodzakelijkerwijze jouw politieke overtuiging. En ook commerciële redenen spelen mee. Dus is het niet altijd evident om een politieke song te schrijven. Maar ik ken mensen die ermee bezig zijn. Zoals bijvoorbeeld Albaster de Plume, en ik bewonder hen. Naar mijn gevoel treden er wel meer politiek geëngageerde artiesten naar voor, zoals ook spoken word artist/ muzikante Kate Tempest… Ik engageer me in feminisme, in die zin dat ik me bewust ben van de ongelijkheid die er nog steeds is tussen mannen en vrouwen. Voor mij betekent feminisme vooral die stijd voor gelijkheid tussen beide sexes. Studio Sound Engineer, Gracie Banks, een vriendin van mij, schreef onlangs een artikel over haar ervaring als vrouw in de studio. Je kunt niet geloven wat voor sexistische commentaren onder dat artikel verschenen. Er is nog werk aan de winkel!
Terug naar de muziek: zijn er nog tourplannen voor de nabije toekomst, ook in Europa?
In oktober doe ik een tournee in de UK, samen met Blair Dunlop. Op 17 november speel ik in London in The Union Chapel met Blick Bassy en in op 26 november speel ik opnieuw in de Paradiso in Amsterdam. Oh, er komt ook in april nog een UK-tournee. Ik zou graag meer in Europa spelen, ik wil zeker terug in Frankrijk spelen en in De Roma natuurlijk!
Is er nog iets wat je absoluut kwijt wil aan onze lezers?
Alleen nog dat ik het enorm waardeer wanneer mensen naar mijn shows komen, van dichtbij of van verder weg, iedereen is ongeloofelijk welkom. Hopelijk zie ik jou ook snel bij een show! (lacht).
Bedankt voor je tijd Brooke en nog heel veel succes, en ja tot op een van de concerten!
ENGLISH VERSION
About a month ago, may 2nd, Brooke Sharkey performed at De Roma in Antwerp, opening for Thomas Dybdahl. With her unique voice and style she made quite an impression on the audience in Antwerp. Luminous Dash met up with the young musician in London, to talk about her newest album, Wandering Heart (2017), that’s out on V2 music, of course and about all things music, and more…
The weather was lovely, that Monday morning in London. We meet Brooke Sharkey sat on one of the benches put up front of Kings Cross. The goal was to head for Kings Place, except home of newspaper The Guardian a hub for music, art, dialogue and food. As Kings Place was not open yet we sat ourselves down on the cosy terrace of the Betjeman Arms pub, located at London St. Pancras. Are you ready for a read on Wandering Heart, Leonard Cohen, Jacques Brel and so much passion for music? Well, here goes!
Hello Brooke, nice to meet you, how are you?
I’m fine, thanks!
You have a new album out, Wandering Heart (V2, 2017), your second full length album. It’s a beauty, congrats Brooke! Are you happy with it yourself?
I am! It’s very much a marker of a period, an experience in life, music and a big learning curve. The album was the result of many years of busking. It was an enjoyable challenge. I’m not the kind of person to listen to my own music soon after it’s released. It took me some time to listen to the first album. I trust I did the best I could in making Wandering Heart. I’m busy writing new songs already. As a matter of fact I even was working on a song on my way to Kings Cross! I of course still perform the Wandering Heart songs and enjoy singing them.
Is your new album an ultimate guide to Brooke Sharkey? The album contains very beautiful songs and stories. About living in London and France, and they seem rather personal too?
They do actually. It think the album shows more of my sensitive side. When writing the album I allowed myself the time to reflect on my life and my relationships. You have to be quite a strong woman to be an artist at times. The songs celebrate how vulnerable we all are. How fragile yet strong.
It’s an album that takes your time, as a listener. You have to take your time for it. In a society where you have to rush from one thing to another. Listen to the album an make it a moment for yourself, a time to reflect. I’m happy that it’s out on vinyl for this reason.
My favourite songs on the album are Wandering Heart, Faces, Your Tomorrow, certainly Offida and Sailor’s Wife. Do you have favourites yourself?
I love Faces, I like Wandering Heart because it’s one of those songs you have to be very present in, it’s like a shedding of skin, it feels very naked. But it changes all the time. I generally like the song that I’ve last done best.
You sing in both French and English, and you sometimes do so within one song. You’re english but were raised in France, if I’m not mistaken. So you’re perfectly bilingual, I presume?
Parlons le Français alors?
Bien sur, pourquoi pas! (smiles). I Came back to England in 2005, moved to London in 2008. When I was in France I was more into English pop music. And when in London I fell in love with the likes of Edith Piaf, George Brassens, Serge Gainsbourg and Jacques Brel, avec ‘chanson’. I joined a band in Liverpool called ‘Dead Belgian’ (‘dead’ as in really good), a Jacques Brell tribute band. This was a band with elder men and me as a young singer. I was Brell!(smiles). I was following the flow of life a bit. It felt very natural bringing France into my songwriting. I started missing France. I wanted it to be part of me. A lot of my writing is impulsive. I do often work on my songs afterwards, but the train of thoughts is often kept. I always embraced the way of expressing myself. It’s not that I’m thinking in French or English, it’s feeling right or not feeling right. It’s not always a yes or no. You have to test the water.
Maybe a French album is on the cards, to conquer France or other french speaking parts of the world?
That’s really interesting! I see writing an album in French as a challenge. Maybe co-writing it with a french artist would be fun. Actually I already have someone in mind, but I won’t tell you. The person doesn’t knows it yet, so…
Offida, one of the songs on Wandering Heart, you sing completely in French too. Maybe it’s a strange question but that song seems to be a little ode to the great Leonard Cohen!
Oh? Well, yes… It’s a song song, so that makes sense. That was a time I wanted to write a whole song in French. That song is kind of wanting to reach up to the likes of Leonard Cohen or Bob Dylan. It’s a song that stands alone. I wanted it to be solid with a clear story.
You supported Thomas Dybdahl at some of the gigs on his recent European tour. How was that? Did you enjoy?
I only did De Roma in Antwerp and Paradiso in Amsterdam. But yes that was fun. It was the first time I played to such audiences. I’m glad that my record company V2 (and the one of Thomas Dybdahl, LD) suggested me as the support act. I really loved the venue in Antwerp. I would like to play again at De Roma, what an incredible space!
That gig made quite an impression on the audience, including me. And I guess your belgian fan base must have grown since then, Brooke!
Let’s hope so (smiles). I did got a lot of positive feedback after the gig. I’ve been talking to one person about maybe playing at a gallery in Belgium some time soon!
In Antwerp you also performed The Sailor’s Wife, certainly a highlight on both the album and during that gig, where you sang it completely a capella. That was most impressive. Goosebumps all over. Songs like that must be difficult to sing, I guess you have to take good care of that voice of yours?
I do look after my voice these days. When you’re connected to your source, to your voice, there’s a fluiditiy, you’re feeding yourself aswell as giving. To me it has never made sense to do scales. It’s more about understanding yourself. How much you can give. I’m not a technical musician. I like the idea that it’s that resonating thing. The creation has nothing to do with numbers. The moment when I do things automatically is when I fail, when I stop playing with it.
In my review of your performance at De Roma, I compared your voice to the likes of Sarah Brightman, Heather Nova and Liz Frasier. When it comes to story telling Leonard Cohen comes around. Are you happy with that?
Thank you! I don’t know all the names though. It’s funny how information comes to me. I don’t think music is always about throwing names about, it’s about the whole context how the music comes to you. People are going to make references to give an idea of what they’re going to see. Time is precious and people don’t want to waste it seeing something they may not like. And as an artist I appreciate anyone coming to a show.
What artists do you see as important influences yourself?
Certainly Lhasa de sela. I’m also a big fan of Chrissie & the Queens, Nina Simone, Sam Cooke,… There’s so much… Oh, and obviously Cat Power, Joanna Hewson and Ane Brun. She’s the reason I got in touch with V2 in the first place.
You’re self employed. Is it possible to live from your music, or is that rather though in nowadays’ state of things in the music business?
Up on till now I’ve always combined being a working musician with doing my own concerts, in parallel. With my own band, with the band of my long time collaborator Adam Beattie.
Now its kind of different: I’m much more into the singer-sonwriting side of things, playing original music.
It’s possible to survive; also I combine playing in the streets and playing gigs. My life is always been about busking. It’s part of my proces since the age of 16. I particulary like playing to audience, sitting down audiences that come to listen to the music of course. I also like doing different things, performing chansons or jazz songs, I like different hats.
How do you write your songs, do you have to force yourself: now I’m going to write a song? How does that work?
How the songs come about: allowing myself the time, to think about life, to engage with people,… Ideas come, and I need to describe them. When you’re writing a song it’s like entering a parallel universe and that universe enters your life. I’m now writing a song about falling in love and how glorious it makes you feel. The journey of love can be very passionate and a fruitful experience. And it’s in some cases more about the journey of discovery with yourself than the outcome of that relationship. When I’m writing new songs, I try them out on the streets, whilst busking. This is the ‘testing the water’. Leonard Cohen wrote more verses than he used in his songs. He used them for poems. A song can make such a journey, when the melody is right, so many concepts, ideas and images can run off it. Another song I’m writing now comes from a moment of sadness, then I started busking it on the streets in Paris. Somethings were coming up, and the song became a global message. Some songs are there to describe a certain moment and some are there to become a global message…
You’re politicaly engaged, so I’ve noticed. I can imagine you’re not that happy with the current state of things in England. Does it urges you to write a song about it, do we get a political Sharkey record?
That’s intresting. I was telling you just now about the song I was writing. Those global messages. The song firstly was about childhood, a broken heart, then about not being invited to a party, then feeling that it’s harder for women, getting older… and then also politics came in. I want to become a person that can write a song about it. ‘Why do we think as an artist it’s so difficult to write about politics’. You have to ask yourself, what do you stand for. It doesn’t always conclude, I feel that I’m always on a search, and we all are. This last election got me really motivated, as of many. I don’t think much is the UK isn’t politically engaged right now.
It’s hard for an artist to survive, you want be as authentic as possible. You want to be able to freely express yourself. You also don’t want to put people down, not everyone necessarily shares your views and commerciality makes it hard to write a really political song. I do know people who are though, such as Albaster de plume and I admire that. I feel there is a surgence of more politically engaged artists coming to the forefront such as spoken word artist/musician Kate Tempest which is inspiring us.
I do engage in feminism, I definitely am very aware about inequality between man and woman. Feminism is actually believing that women deserve the same as men. Are equal. My friend, studio sound engineer Gracie Banks, recently wrote an article about being a lady in the studio. The amount of sexist comments in the article’s comments section was unbelievable. We have more work to do on this front.
Are there more tour dates coming up, also in Europe? Where can we see Brooke Sharkey live in the near future?
I’m doing a UK tour in october with an artist called Blair Dunlop. In november 17th I play in London at The Union chapel, with Blick Bassy, on november 26th I’ll be playing Paradiso in Amsterdam again and there’s an april UK Tour coming up too. I would love to play in Europe more. I would love to come back to France and De Roma of course.
Is there something else you eagerly want to tell us?
I appreciate each and everyone that comes out, travelling from far or near, to see one of my shows. Hopefully see you at a show soon! (smiles)
Thank you Brooke for your time and good luck with everything. See you at one of the gigs!