Hij is te horen bij onder andere The Devil And The Universe en Near Earth Orbit, maar is vooral ook frontman van Whispers In The Shadow. Hun tiende album Yesterday Is Forever is net uit en dat zal bij gothrockliefhebbers niet onopgemerkt gebleven zijn. En het was Ashley Dayour zelf die ons influistert dat “muziek magie is. Misschien in zijn puurste vorm.“
De Engelse versie van dit interview vind je onderaan. You can read the English version of the interview below.
Jullie teksten en videoclips zijn duister, maar er zit ook altijd wel wat humor in verscholen. Is dat iets dat jullie persoonlijkheid kenmerkt? Of een kans om met wat ironie de donkere onderwerpen lichter te maken?
Kunst of liever de kunstenaar achter de kunst die zichzelf te serieus neemt, dreigt altijd zielig te worden. Dat betekent echter niet dat het grappig moet zijn. Grappig zijn en een gevoel voor humor hebben zijn twee verschillende dingen, die veel te vaak door elkaar worden gehaald.
Horror begint wanneer humor eindigt, zei een wijze man altijd. Ik hou erg van het soort Britse humor, zelfironie is een deugd die niet altijd vanzelfsprekend is voor Midden-Europeanen. Maar ik ben me er heel goed van bewust dat ik in vergelijking met de Britse humor moet onderdoen.
Hoe belangrijk vind je het om met jullie muziek een boodschap te brengen?
Het hangt af van het nummer of album. Bij The Urgency Of Now was het erg belangrijk voor mij dat mensen de boodschap goed begrepen. En ik denk dat het een heel duidelijke was. Alle “de trompetten in plaats van fluiten”-dingen (een regel uit een nummer genaamd The Rat King) die je kent. Dat was zo duidelijk als maar kan.
Bij Yesterday Is Forever vind ik het niet zo belangrijk dat mensen echt begrijpen wat ik bedoel. Ik nodig ze liever uit om zelf tot een besluit te komen, maar er zijn genoeg aanwijzingen. “Hoe meer we bang zijn voor de toekomst, hoe meer we het verleden recyclen”, die zin uit het nummer Passion Project zou één van de belangrijkste regels kunnen zijn om het album te begrijpen.
Yesterday Is Forever is jullie tiende album. Betekent het daarom meer dan de andere albums? Moest het een soort kroon op het werk worden? Of zetten jullie de traditie om gewoon steeds betere en betere albums te maken gewoon voort?
Ik beschouw het absoluut als één van onze beste albums, misschien zelfs het beste wat betreft songwriting en productie. Ik weet dat bijna elke artiest je zal vertellen dat zijn nieuwste creatie zijn beste is, maar ik ben er vrij zeker van dat ik het over een paar jaar nog steeds zo zal vinden, wat niet altijd het geval is.
Vooral met een nummer als Walk On The Mirror hebben we op het gebied van songwriting, arrangement en geluid iets bereikt dat we nog niet eerder hadden bereikt. En met bijna 25 jaar achter de rug, is dat eigenlijk niet gemakkelijk te doen. Laten we eens kijken hoe de volgende zal zijn en als we die traditie van het maken van steeds betere albums voortzetten, zullen we dat dan doen? Maar dat gezegd hebbende, is het voor mij niet zo belangrijk. “Anders”, dat is het sleutelwoord. Het moet iets hebben dat we nog niet eerder hebben gedaan.
Wat is jouw favoriete nummer van het nieuwe album?
Walk On The Mirror.Voor het eerst zijn we erin geslaagd om een langzamer emotioneel en zacht deuntje te schrijven dat dezelfde impact heeft als onze donkere/ zwaardere nummers. Ik ben ook erg blij met de bijhorende video, opnieuw geregisseerd door Edie Calie die verantwoordelijk is voor al onze video’s. Deze bleek precies zoals we wilden dat hij was. Maar ik hou eigenlijk van alle nummers. Vooral de gekke exemplaren zoals The War That Never Was, of Straight & Narrow, want die geven het album een bepaalde twist. Ze gooien het hele album een beetje uit balans. I In The Void vind ik ook erg leuk. Het is een soort klassiek Whispers In The Shadow-deuntje maar getransformeerd in het hier en nu.
De tracks op Yesterday Is Forever zijn uiteenlopender, diverser dan eerder, zonder maar even de Whispers In The Shadow-identiteit te verliezen. Wat het enorm sterk maakt. Een bewuste keuze of is het toevallig zo uitgedraaid?
Dank je wel! Dat is een compliment. Ja, het was een bewuste keuze. Ik wilde een eerder caleidoscopisch album maken. Heel anders dan zijn voorganger, die vrijwel éénstemming was en dezelfde instrumentatie en hetzelfde geluid in elk nummer liet horen. The Urgency Of Now was een erg tweedimensionaal album. Heel zwart en wit. Wat natuurlijk te maken had met de dualistische thema’s van de plaat. En zo was het bedoeld. Deze keer zijn de kleuren terug, alles is in 3D en sommige stukken ervan zijn nogal trippy en psychedelisch. Dat was de bedoeling vanaf het begin, ja. Ik moet een soort concept of richting in gedachten hebben voordat ik liedjes schrijf. Ik ben eigenlijk een beetje een conceptualist.
Je durft het aan om grote namen te coveren, zoals John Lennons Isolation voor een liefdadigheidsactie van Gothicat, maar ook I’m Afraid Of Americans van David Bowie als digitale bonustrack bij het nieuwe album. En dat leverde unieke, sterke eigen versies op van nummers die al goed waren. Welke nummers zou je graag nog onder handen nemen?
Nogmaals bedankt. Het moeten liedjes zijn die ik leuk vind en die ik kan zingen. Mijn stem is erg beperkt en daar ben ik me zeer bewust van. Bovendien moeten de teksten me aanspreken. Isolation had niet beter kunnen passen bij de eerste lockdown in het voorjaar. En het Bowie-nummer, ja, het was duidelijk dat we dat moesten uitbrengen rond de tijd van de Amerikaanse verkiezingen. Het maakt nu al meer dan een jaar deel uit van onze live-set. We hadden wat extra tijd in de studio en we besloten het eens te proberen. En ik ben blij dat we dat hebben gedaan.
Welke andere nummers? Ik heb er wel een paar in gedachten, maar ik zeg het pas als er iets te horen valt. Covers voelen niet natuurlijk aan voor mij. Een echte goede cover is moeilijker dan je eigen deuntje maken. Nou, voor mij is het toch zo. En eigenlijk hebben we er nog niet zoveel gedaan. I’m Afraid Of Americans en First We Take Manhattan (Leonard Cohen) beschouw ik als onze beste. Maar ja, er zijn een paar deuntjes die ik in mijn achterhoofd heb gehouden, waarvan we er ooit misschien een paar van uitproberen.
Hoe komt een Whispers-nummer tot stand? Ik weet dat je graag de touwtjes in handen houdt, omdat Whispers In The Shadow oorspronkelijk jouw project is en dat je dan ook graag wil dat het resultaat helemaal klinkt zoals jij dat wou. Nog steeds dat dominante kantje of is er ondertussen wat meer ruimte voor inbreng door de andere bandleden?
Wel, ik schrijf alle nummers inderdaad alleen, ja… maar het zou deze band niet zijn zonder dat de anderen daadwerkelijk op de nummers spelen. Het is op dat moment dat de deuntjes Whispers In The Shadow worden en het pas als een band klinkt. Martin (keyboards) is verantwoordelijk voor de mix en opnames. En het grootste verschil met mijn homestudio-demo’s zijn natuurlijk de echte drums. Ik luister altijd graag naar andere ideeën en suggesties, maar het is mijn visie, ja. Ik ben in de gelukkige positie om te spelen met mensen die mijn artistieke visie volledig vertrouwen. We kennen elkaar allemaal al zo lang, dat het als een familie-aangelegenheid aanvoelt. Maar een functioneel gezin zonder ego-gedoe. Het werken met de jongens is heel gemakkelijk in de omgang en we hebben het gezellig samen.
Is muziek schrijven voor jou eerder ‘creaties willen delen’ of eerder als ‘noodzaak’ om emoties en ervaringen creatief te verwerken?
Beiden eigenlijk. Maar dat laatste is de belangrijkste reden. Ik geef niet per se alles uit wat ik schrijf. Ik gooi veel liedjes weg. Ik geniet er gewoon van om uit het niets een complete wereld te creëren. Wat in de ware zin van de woorden een zeer alchemistisch of magisch proces is. Muziek of kunst is magie, misschien in zijn puurste vorm.
Als de podia volgend jaar opnieuw openen, wordt het sowieso bijzonder, voor elke artiest. Maar volgend jaar bestaat de band ook een kwart eeuw. Hebben jullie iets speciaals in gedachten om te vieren?
Om eerlijk te zijn, zou ik er mijn rechterhand niet op verwedden dat de podia volgend jaar echt opengaan, laat staan op een manier zoals het was vóór de pandemie. Dit ding zal veel langer duren dan we misschien denken, vrees ik. Je kan daar maar best van uitgaan. Natuurlijk kruis ik mijn vingers opdat het wel zal kunnen. We hebben al verschillende veelbelovende shows gepland. En ja, we plannen een 25-jarig jubileumshow op een zeer bekend Duits festival, maar ik weet niet zeker of dat dus doorgaat. Zo niet, dan doen we een 25ste + 1 jubileumshow in 2022 ?. Een andere show die ik heel graag hoop te kunnen doen, is die op New Waves Day in Oberhausen (Duitsland). Zo’n geweldige line-up, samen met And Also The Trees, Chameleons en Gary Numan, om er maar een paar te noemen.
Welke andere bands – naast Whispers In The Shadow – moeten we volgens jou in het oog houden? Beloftevolle nieuwkomers? Zijn er Belgische bands die je kunnen bekoren?
Ik ben bang dat ik de verkeerde persoon ben om dat te vragen. Ik houd het niet echt meer bij, niet meer zoals vroeger.
Dat betekent echter niet dat er geen goede nieuwe bands zijn. Maar tegenwoordig ligt mijn interesse in muziek niet echt meer in rockmuziek. In de zomer heb ik veel naar Sufi Music uit het Midden-Oosten geluisterd. Dat was iets fris en nieuw voor me. Wat een meer populaire muzieknoot betreft, werd ik de afgelopen jaren helemaal verliefd op The Flaming Lips. Ze werden een van mijn favoriete bands en hun nieuwe album American Head is gewoon fantastisch. Ik heb iets met psychedelische muziek, altijd gehad. Mercury Rev is een andere band die ik vaak draai. De nieuwe van The Psychedelic Furs is echt heel goed. Het is hun beste album. Brendan Perry (Dead Can Dance) brengt iets nieuws uit heb ik gehoord, daar kijk ik erg naar uit. Belgische bands, nou ja, Whispering Sons natuurlijk. Ik hield van ze vanaf de eerste keer dat ik ze hoorde. Dat was ongeveer 5 jaar geleden, toen ze net begonnen. Als ze het goed doen, worden ze nog groter. Your Life On Hold – ook uit België en labelgenoten – is ook erg goed.
Welke plaat doet jou wenen?
Sommige van onze oudere, omdat ze zo slecht zijn. Hahaha.
Maar nee, serieus misschien wat traag Gustav Mahler-gedoe. Of onlangs ontdekte ik het eerste album van de Pakistaanse zanger Ustad Saami, wat zo’n spirituele, suggestieve en mooie plaat is dat ik er echt van moest huilen als ik ernaar luisterde met een goede koptelefoon op maximaal volume. Het is ongelofelijk. Niet van deze wereld. Ustad Saami – God Is Not A Terrorist, zo heet het. En als je openstaat voor andere dingen dan westerse (rock/ pop) muziek en open staat voor dingen uit het Midden-Oosten, dan raad ik het ten zeerste aan.
Wat was je mooiste ervaring als muzikant? En de grappigste?
Er zijn veel “beste ervaringen”. Ik kan niet echt een bepaald moment noemen, vrees ik. Onlangs was er dat moment waarop ik de afgewerkte mix van het nieuwe album voor het eerst en in één keer hoorde. Op dat moment was ik erg blij omdat ik wist dat we iets speciaals bereikt hadden met dit album. En er zijn een aantal goede optredens die ik nooit zal vergeten. Ik denk bijvoorbeeld aan Wave Gothic Treffen (Leipzig) uit 2013. Grappigste, hmm, ik zou het niet weten, want het is zeer waarschijnlijk dat ik me dat niet kan herinneren. Wat een indicatie is dat ik uiteindelijk veel plezier heb gehad.
Nog even deze, als laatste: met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur vast te zitten in een lift?
Mijn vrouw, want ik weet zeker dat het niet saai zal zijn en ik tot het einde van de dagen tijd met haar kan doorbrengen. Of Helge Schneider (een Duitse komiek) omdat hij me aan het lachen maakt en gewoon om wie hij is. En ik denk dat wanneer ik vastzit in een lift, vasthouden aan wat humor en lachen geen kwaad kan, laat staan pijn doet, toch? Maar dat doet het nooit, eigenlijk. Zeker in deze tijd, op deze plaats niet.
Dank je voor dit fijne interview, Ashley!
(Her)lees hier ook ons review van Yesterday Is Forever.
Yesterday Is Forever is digitaal en op cd verschenen bij het label Solar Lodge.
Facebook / Bandcamp / Website / YouTube
ENGLISH
He is one of the goats of The Devil And The Universe and an actor of Near Earth Orbit, but is mainly known as the frontman of Whispers In The Shadow. Their tenth album Yesterday Is Forever has just been released, and it was Ashley Dayour himself who whispered to us that “music is magic. Maybe in its purest form.”
Your lyrics and videoclips are dark, but there is always some humor in it. Is that something that characterizes your personality? Or a chance to lighten the dark subjects with some irony?
Art or rather the artist behind the art who takes himself too seriously is always in danger of becoming pathetic. That doesn’t mean it has to be funny though. Being funny and having a sense of humour are two different things, which get confused way too often.
Horror starts when humour ends, some wise man used to say. I’m very much into the sort of British kind of humour, self-irony is a virtue that not always comes natural for middle Europeans. But I’m very aware, compared to the Brits with good humour I would lose big time.
How important is to bring a message with your music?
It depends on the song or album. With The Urgency Of Now it was very important for me that people got the message right. And I think it was a very clear one. All “the Trumpets instead of Flutes” (Line from a song called The Rat King) stuff you know. That was as obvious as it gets with me.
With Yesterday Is Forever it is not that important to me that people really understand what I mean with this or that. I rather invite them to make up their own mind, there’s plenty of clues though. “The more we fear the future the more we recycle the past”, that line from the Song Passion Project might be one of the key lines to understand the album.
Yesterday Is Forever is the 10th Wispers In The Shadow-album. Does it mean more than the other albums? Was it supposed to be some kind of crown on your earlier work? Or are you just continuing the tradition of making better and better albums?
I definitely consider it as one of our best albums, maybe in terms of song writing and production even the best. I know almost every artist will tell you that his newest creation is his best, but I’m pretty sure I will still like most of it in a few years’ time, which is not always the case.
Especially with a song like Walk On The Mirror we achieved something in terms of song writing, arrangement and sound we haven’t achieved before. And with almost 25 years behind us, that isn’t actually easy to do. Let’s see how the next one will be and if we continue that tradition of making better and better albums, shall we? But having said that better is not that important to me, different, that’s the key word. It has to have a certain something that we haven’t done before.
What is your favorite song from the new album?
Walk On The Mirror. For the first time we managed to write a slower emotional and soft tune that has the same impact as our darker / heavier songs. I’m also very happy with the actual video, again directed by Edie Calie who is responsible for all our videos, this one turned out exactly like we wanted it to be. But I actually like all the songs. Especially the weirder ones such as The War That Never Was, or Straight & Narrow, because they give the album a certain twist. They throw the whole album a bit off balance. The I In The Void I also like very much. It’s sort of a classic Whispers In The Shadow tune but transformed into the here and now.
The tracks on Yesterday Is Forever are more diverse than before, without losing the Whispers In The Shadow identity. Which makes it very strong. A conscious choice or did it just happened that way?
Well, thank you! That is a compliment. Yes, it was a conscious decision. I wanted to create a rather kaleidoscopic album. Very different to its predecessor which was pretty much one mood and the same instrumentation/ sound on every song. The Urgency Of Now was a very two dimensional album. Very black and white. Which had to do with the dualistic themes of the record of course. And it was meant to be that way. This time the colours are back, everything is in 3D and parts of it are rather trippy and psychedelic. That was the intention from the get go, yes. I need to have some sort of a concept or direction in mind before I write songs. I’m a bit of a conceptualist actually.
You dare to cover big ones, like John Lennon’s Isolation for a charity run by Gothicat, but also I’m afraid of Americans by David Bowie , the digital bonus track on the new album. And that resulted in unique, strong own versions of songs that were already good. Which other songs would you like to work on?
Thanks again. It needs to be songs I like and I’m able to sing. My voice is very limited and I’m very aware of that. Plus, the lyrics need to speak to me. Isolation couldn’t have fitted better for the first lockdown in spring. And the Bowie song, well, it was clear we had to release it around the time of the US election. It’s actually part of our live-set for over a year now. We had some extra time in the studio and we decided to give it a go. And I’m happy we did.
Which other songs? I do have a few in mind, but I won’t say until there is something to hear. Cover versions are not natural for me, actually pulling of a good cover is more difficult than creating your own tune. Well for me it is anyway. And we haven’t done that many actually. I’m Afraid of Americans and First We Take Manhattan (Leonard Cohen) I consider our best ones. But yes, there are a few tunes that I have kept in the back of my mind and we might try some of them, sometime.
How does a Whispers- track come about? I know you like to stay in control, because Whispers In The Shadow is originally your project and you want the result to sound exactly the way you wanted it to. Still that dominant side? Or is there more room for input from the other band members in the meantime?
I actually write all the songs by my own yes, but it wouldn’t be this band without the others actually playing on the songs. It is at that point the tunes become Whispers In The Shadow and it all sounds more like a band. Martin (keyboards) is responsible for the mix and recordings and the biggest difference to my home studio demos are the real drums of course. I’m always happy to listen to other ideas and suggestions, but it is my vision, yes. I’m in the happy position to play with people who trust my artistic vision completely, plus we all know each other for such a long time, it’s like a family affair, but a functional family with no ego stuff involved. Working with the guys is very easy going and we are having a good time together.
Do you make music because you “want to share creations” or rather as a “necessity” for processing emotions and experiences creatively?
Both actually. But the latter is the main reason. I don’t necessarily release everything I write. I do throw away many songs. I just enjoy creating a complete world out of nothing. Which in the true sense of the words is a very alchemical or magical process. Music or art is magic, maybe in its purest form.
When the stages reopen next year, it will be special for every artist. But next year the band will also be around for a quarter century. Do you have something special in mind to celebrate?
Well to be honest I wouldn’t bet my right hand that the stages actually do open for real next year, and in a way like it was before the pandemic. This thing will take way longer than we might think I’m afraid. Better set your mind to it. Of course, I cross my fingers it will happen. We have several promising shows planned already. And yes, we are planning a 25th anniversary show at a very well know German festival, but I’m not sure if that happens. If not, we do a 25th + 1 Anniversary Show in 2022 ?. Another show I really would like to happen is the one at New Waves Day in Oberhausen (Germany). Such a great line up on this one. And Also The Trees, Chameleons and Gary Numan, to name but a few.
What other bands – besides Whispers In The Shadow – do you think we should keep an eye on? Promising newcomers? Are there any Belgian bands you know / like?
I’m afraid I’m the wrong person to ask. I don’t really keep track anymore, not as I used to.
That doesn’t mean there aren’t any good new bands out there though. But these days my interested in music lies not really in rock music anymore. During the summer I’ve been listening a lot to Sufi Music from the middle east, that was something fresh and new to me. On a more popular musical note, I totally fell in love with The Flaming Lips during the last couple of years. They became one of my favourite bands and their new album American Head is just fantastic. I have a thing for psychedelic music, always had. Mercury Rev is another band that is constantly spinning. The new The Psychedelic Furs is really, really good. It’s their best album. Brendan Perry (Dead Can Dance) is releasing something new I heard, very much looking forward to that one. Belgian bands, well Whispering Sons of course. Loved them from the very first time I heard them, which was about 5 years ago, when they just started. If they do it right they will grow even bigger. Your Life On Hold – also from Belgium and our label mates – are also very good.
Which record makes you cry?
Some of our old ones, because they are so bad. Hahaha.
But no, seriously maybe some slow Gustav Mahler stuff, or just recently I discovered the first album by Pakistani singer Ustad Saami, which is such a spiritual, evocative and beautiful record that it actually did make me cry when listening to it with good headphones and on full volume. It’s incredible. Not from this world. Ustad Saami – God Is Not A Terrorist it is called. And if you are open to other stuff than western (rock/pop) music and have an open mind for middle eastern stuff, I very much recommend it.
What was your best experience as a musician? And the funniest?
There’s plenty of “best experiences” I can’t really single out one particular moment I’m afraid. Recently it was the moment when I heard the finished mix from the new album for the first time and in one go. At that moment I was very happy because I knew we achieved something special with this album. And there are some good gigs that I will never forget. Wave Gothic Treffen in 2013 comes to mind, for example. Funniest, hmm I wouldn’t know because it’s very likely I can’t remember which is an indicator that I must have had a lot of fun, eventually.
If you were stucked in an elevator for a couple of ours, who would you like to spend it with?
My wife, because I’m sure it won’t be boring and I can spend time with her until the end of days anyway. Or Helge Schneider (a German comedian) because he makes me laugh for just being who he is. And I guess when stuck in an elevator keeping up the humour and having some laughs can’t hurt. Can it? But then again, it never does. Especially in this time and place.
Thank you for this interview, Ashley!
You can (re)read our review of Yesterday Is Forever (in Dutch).
Yesterday Is Forever is available digitally en on cd (Solar Lodge).
Facebook / Bandcamp / Website / YouTube