Onlangs bracht Annelies Monseré haar nieuwste plaat Debris uit, en kijk: we werden pardoes verliefd! En dus wilden we Annelies absoluut alles vragen wat er te vragen viel!
Dag Annelies, ik moet eerlijk bekennen dat ik versteld sta van Debris. Wat een mooie plaat! Heb ik het bij het juiste eind dat deze derde lp heel wat toegankelijker klinkt, zonder dat je daarvoor je eigen identiteit hebt moeten opgeven?
Bedankt! Ik dacht niet dat deze plaat als ‘toegankelijk’ zou worden bestempeld. Maar dat is goed om te horen. Misschien klinkt de plaat net iets meer hifi en afgewerkt dan de vorige platen. Ik maak nu opnames op een digitale recorder en mix ze op de computer. Maar dit is vooral uit praktische overwegingen. Ik dacht wel dat de plaat eerder hard (in de zin van ‘harsh’), dan zacht/toegankelijk klinkt. Maar de maker is meestal niet de beste luisteraar, veronderstel ik. Maar het was dus niet mijn doel om meer of minder toegankelijk te klinken. Ik denk daar eigenlijk nauwelijks over na.
Je graaft ook wel diep, want ik hoor een artieste die het meest duistere uit haar ziel haalt. Ik hoor schoonheid, maar Strangers is dan eerder macaber, en klinkt bijna als een wake. Vanwaar die tegenstellingen?
Wat macaber is, kan toch ook mooi zijn? Maar eerlijk, ik zie zelf Strangers niet als een macaber liedje. De tekst gaat deels over een man die ik ontmoette tijdens een avondwandeling en die ‘strangers in the night’ voor me zong. En ik dacht zelfs dat de instrumentale delen ook behoorlijk ‘speels’ klonken. De plaat is ook niet autobiografisch en ze is zeker niet therapeutisch. Maar ik hou er wel van als tekst en muziek wat tegenstellingen in zich dragen. Een eenduidige boodschap overbrengen is meestal niet erg boeiend.
Ik denk dat je me niet gaat vermoorden als ik zeg dat ik aan Nico denk als ik je hoor. Hoor jijzelf die vergelijking?
Iemand zei me onlangs dat het toch waanzinnig belachelijk is om jezelf te vergelijken met Nico, wat ik wel grappig vond. Maar het is wel fijn als iemand anders je met Nico vergelijkt en ik snap de vergelijking wel. Ik ben op zoek gegaan naar de muziek van Nico omdat een bevriend muzikant, Justin Vollmar, mijn debuutplaat Helder vergeleek met Nico. Ik denk wel dat haar muziek over het algemeen toch een stukje theatraler is. En een stuk beter (schiet in de lach).
Het duurde wel een tijdje vooraleer jij je eigen stemkwaliteit ontdekte, hoe kwam dat?
Dat is wel al een tijdje geleden dat ik ‘mijn stem ontdekt heb’– 15 jaar of zo. Ik zong als puber wel (bijv. in een Nirvana cover-duo met mijn broer) en ik ben opnieuw beginnen zingen toen ik de muziek van Movietone leerde kennen. Daarvoor ging ik er, wellicht onbewust, vanuit dat een zangeres luid en expressief moest zingen. Kate Wright zingt stil en ingetogen en dat sprak me enorm aan. En het was ook iets wat ik min of meer kόn… Ik denk wel dat ik mezelf vocaal nu veel meer uitdaag dan vroeger, maar luid en expressief wordt het nooit denk ik.
Je werkte ook al met heel wat artiesten samen, ik veronderstel dat dit een aangenaam leerproces voor je is, niet?
Absoluut, en ook een stuk minder eenzaam. Het is fijn om alle controle te hebben, maar het is ook aangenaam om nauwelijks controle te hebben. Ik heb nog gezongen (live) bij In Gowan Ring, en dat was een interessante ervaring omdat ik heel precieze instructies kreeg over wat ik moest doen. Het is soms bevrijdend om heel concreet te weten wat er van je verwacht wordt. Met Jessica Bailiff samenwerken gaat dan weer helemaal anders. We hebben beide een eerder ‘aftastende’ houding, maar we voelen elkaar wel heel goed aan. Dat maakt het makkelijker om samen te schrijven, om verder te werken op wat de ene aanbiedt. We werken meestal via heen en weer zenden van ideetjes, onafgewerkte liedjes etc. Altijd heel erg spannend om te luisteren naar wat de ander heeft gedaan. Michael Anderson / drekka laat me soms stukken inzingen of inspelen en dan weet ik niet precies wat ermee zal gebeuren. Vaak gebruikt hij zulke opnames meer als instrument op zich, wat boeiend is.
Sinds enkele jaren speel ik in een ‘echte’ band: Luster. Gewoon het idee dat ik in een band speel, maakt me enthousiast. En dat ik in een misschien toch wat vreemde band als Luster speel, maakt me nog een stuk enthousiaster. Sommige bandleden hebben wel een muzikaal verleden (Jelle en Lobke speelden alle twee bij Joe Speedboat en Lobke speelt in verschillende bands), maar anderen hebben na de muziekschool hun instrument nog nauwelijks aangeraakt… tot nu. Naast het feit dat de repetities gewoon ontzettend gezellig zijn, is het proces ook erg fijn. De basismelodieën schrijf ik meestal, maar het worden liedjes doorheen de repetities. Ik ben ook veel rustiger over live spelen met Luster. Ik heb er gewoon meer vertrouwen in. (maar maak je geen illusies, zenuwachtig ben ik nog steeds)
Debris klinkt in alle opzichten perfect, iets zegt me dat je een perfectioniste bent.
Dank je! Ik denk dat ik eerder een twijfelaar ben dan een perfectioniste. Of is dat vaak hetzelfde? Er zijn met ieder liedje zoveel mogelijkheden, en dan moet je kiezen. En dat is moeilijk. Van quasi elk liedje zijn er meerdere takes. Voor elke take zijn er verschillende mixen. Vaak neem ik een nieuwe versie op en merk ik later (dat kan gaan over een maand of over 2 jaar) omdat de eerste versie veel krachtiger was. En dan kan het twijfelen weer beginnen. Ik luister ook (veel te) vaak naar mijn eigen muziek – toch zolang ik niet beslist heb over wat ik met het materiaal ga doen. Eenmaal iets klaar is, luister ik er niet zo vaak meer naar.
Je werkte met internationale artiesten, sta jij ook op buitenlandse podia?
Vroeger wel. Ik heb nog met Jessica Bailiff getourd in Europa en de VS, met rivulets in de UK, met vollmar en drekka ook in Europa. Maar sinds 2010 heb ik eigenlijk niet meer getourd wegens (persoonlijke en professionele) omstandigheden. Ik hoop wel wat optredens te doen in het buitenland, maar ik ben er niet actief mee bezig vrees ik.
En zien we jou in België?
Dat wel! Op donderdag 27 oktober doe ik een SPLINTER-sessie (samen met Vloedt) in Villa Bota in Brugge (met Luster doen we er ook eentje op 10 december). Op 11 november speel ik in L’An Vert in Luik; op 19 november is er een release show voor Debris in Gent, In De Ruimte (en er spelen ook andere morc bands zoals puddle parade en Wouter Van Veldhoven), op 10 februari in de 4ad in Diksmuide. Met Luster spelen we ook nog op 3 november in de Kinky Star te Gent. Druk schema al bij al…
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ik vrees dat ik geen favoriete plaat aller tijden heb – maar ik veronderstel dat je aandringt (lacht). Doe dan maar Movietone (The Sand and the Stars). Ik vind die plaat gewoon ontzettend mooi. Het is geen plaat ‘die je moet gehoord hebben’ (iets waar ik eigenlijk niet in geloof), het is (ok, dit klinkt raar) geen opdringerige plaat. Af en toe ‘vergeet’ ik de plaat even en dan sta ik opnieuw versteld van hoe mooi die is.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Jessica Bailiff/Sweet. We zijn heel goede vrienden geworden en zien elkaar veel te weinig. We zouden praten. Misschien zingen. Maar wellicht gewoon praten. We gaan zonder problemen die 8 uur vullen. Hopelijk hebben we rode wijn en donkere chocolade bij.
