De lucht is grijs en in de Mechelse straten kan je over de koppen lopen, maar boven in boekhandel De Zondvloed is het warm en rustig. De ideale plek voor koffie en een handvol vragen aan Alexandra Gadzina, die met haar groep NOIA LLUNA net een eerste ep op de wereld losliet.
De naam van de groep is NOIA LLUNA, in hoofdletters en met dubbele L. Waar komt die vandaan?
Ik was vooral op zoek naar iets wat mooi en universeel klinkt. Dat het niet echt iets Engels of iets Nederlands is. Eigenlijk betekent noia ‘meisje’ in het Catalaans en lluna ‘maan’, dus zo heb ik mijn eigen combinatie van ‘maanmeisje’ of zoiets gemaakt. Uiteindelijk was ik blij dat ik bij het Catalaans uitkwam. Catalonië is een vechter: voor onafhankelijkheid, om gehoord te worden… Dat vond ik een mooi symbool.
Maar hoe ben je bij het Catalaans beland? Op reis in de Pyreneeën en plots een openbaring?
Nee, ik was vooral naar leuke woorden aan het zoeken op Google Translate (lacht). Ik was van die toffe, mooie woorden als zon, meisje, maan en ster aan het intikken en alle talen aan het afgaan, om te kijken of daar mooie woorden of combinaties uit kunnen ontstaan. En ik vind dat die twee L’en mooi ogen in hoofdletters, dus heb ik alles maar in hoofdletters gesmeten.
Je studeert jazzzang aan het Conservatorium in Brussel en je hebt ook je eigen jazzgroep, Aegle. Met NOIA LLUNA breng je een heel andere soort muziek. Of is die toch op de een of andere manier aan jazz verwant?
Sowieso wel. Ik steek het niet graag in hokjes, ik zeg niet graag “Met deze groep maak ik jazz en met deze groep pop.” Want die pop is toch ook beïnvloed door jazz en die jazz door pop. Alles wat ik maak is beïnvloed door de prikkels die ik ontvang, of het nu een boek of een film of een muziekstijl is die ik beluister.
Je schrijft ook poëzie. Is het bij je muziek dan ook zo dat er eerst de tekst is en dan de noten, of is het juist andersom, of gebeurt dat tegelijk?
Dat hangt ervan af. Soms is het eerst de tekst, soms is het eerst de melodie en dan pas de tekst en soms komt het samen. Soms is het gewoon een proces van urenlang achter de piano zitten jammen met jezelf, tot je iets vindt van “Ja, dat wil ik echt bijhouden.” En dan schrijf ik dat op of neem ik dat op, getiteld idee nummer 2 of zo.
Hoe je het nu beschrijft, klinkt het als intensieve arbeid. Dat bijvoorbeeld Freddie Mercury Crazy Little Thing Called Love op vijf minuten schreef omdat ze nog één nummertje tekortkwamen voor de lp, is dus een mythe?
Ik weet het niet, ik ben hem niet (lacht). Soms zijn er van die momenten dat het er echt wel uitvloeit, het is niet dat elk nummer arbeid is. Het is ook gewoon leuk, en vaak komt het wel vanzelf. Dan breng ik dat mee naar de repetitie, maar het is niet zo dat ik zeg aan mijn muzikanten: “Jij speelt dit en jij speelt dat.” Ik breng de basis, de tekst, akkoordprogressies en ideeën voor wat ze kunnen doen, maar naarmate we repeteren ontstaan er nieuwe dingen en zo krijgt het nummer nog extra meerwaarde. Zo krijg je ook meer leven. Als ik alles zou meebrengen en zeggen “Jij speelt deze noot”, dan zit er geen leven in.
De ep telt drie Engelstalige en één Nederlandstalig nummer, Binnenstebuiten. Een ongewone keuze, waar komt die vandaan?
Ja, ineens was er gewoon een Nederlandstalig nummer ontstaan. Zoals je zegt schrijf ik ook poëzie, of ja, ineens heb ik van die gedachten en metaforen die me te binnen schieten. Soms maak ik daar een heel gedicht van, soms schrijf ik die gewoon in twee zinnen op. En dan ineens hoorde ik daar een melodie bij en zo is dat nummer ontstaan. Ik wil ook geen keuze maken van “Nu ga ik in het Nederlands zingen” of “Nu gaan we in het Engels verder.”
Je teksten zijn rijk aan beelden. “Hoe haar blik urenlang doolhoven tekent op het plafond”, bijvoorbeeld. Haal je dan ook inspiratie uit beeldende kunst?
Ik bewonder graag beeldende kunst en ga wel graag naar musea, maar voor de rest is het niet zo dat ik vaak bezig ben met beeld. Wel observeer ik graag de omgeving en zoek ik graag dingen waar ze niet te vinden zijn, of waar ze op het eerste gezicht moeilijk te vinden zijn. In deze ruimte zou ik heel lang kunnen zitten en die boeken observeren en die lampen en het plafond, en daar iets over kunnen schrijven.
Wat brengt de toekomst voor NOIA LLUNA?
Dat kan je nooit weten. We hebben net onze eerste release gedaan en dat is heel vlot verlopen, met leuke concerten in de Rataplan, in Café De Loge en in Sojo. Hopelijk nog meer concerten en meer releases dus. We blijven sowieso schrijven en spelen en er keihard voor gaan. We hebben zoveel warme reacties en positieve energie gekregen van het publiek na onze releaseconcerten dat we hopen dat we onze muziek voor zo veel mogelijk mensen mogen brengen.