Als jongens een droom hebben dan krijg je ze er niet van af. Zal ook wel zo bij meisjes ziujn, maar sinds juni dacht Simon Casier er over na om zijn songs van The Afterglow en de ep Chances Changes Choices in een ander kleedje te brengen.
Als we je vertellen dat er bij de Extra Large And Stripped Down-show in de Minard een strijkkwintet en twee blazers worden toegevoegd, dan is de verleiding groot om te denken dat het om Zimmerman goes classic gaat. En dat is helemaal niet het geval. Zimmerman-songs bestaan uit verslavende pop gaat met een hoog drama-gehalte (gewoon omdat de schoonheid en de tristesse erin zo groot is) en in de “nieuwe” (of betere “andere”) versie worden de accenten anders gelegd. En omdat een traan er altijd wel bij kan: het worden hierdoor ook intensere, en meer dramatische versies.
De Minard is net niet uitverkocht, Simon blaakt van zijn zelfvetrouwen. Aan zijn zijde de liefde van zijn liefde (Noémie Wolfs), zijn trouwe bandleden (Senne Guns en Laurens Billiet) en klassiek geschoold musici met wie Simon maandenlang reperteerde om een magisch vervolg aan de Zimmerman-wereld te kunnen breien.
Voor de fans een unicum om 90 minuten lang de Zimmerman-liedjes in een ander perspectief te brengen. Soms in versies die je nooit verwachtte, zo wordt het meest poppy nummer op het debuut (Liar) in de Extra Large And Stripped Down-show omgetoverd tot een instrumentale pianosong dat wordt uitgevoerd door Senne. Plotseling wordt pop dromerige jazz, en natuurlijk een stuitend bewijs hoe sterk Simons songs wel zijn.
Meer dan ooit weerklinkt Noémie als een sirene. Chances is hartbrekkend en op het duet You Won My Heart is de toeschouwer de getuige tussen de liefdesmagie tussen deze twee. Om in Balthazar-termen te spreken, onmogelijk om niet met Maarten en Sylvie te gaan vergelijken… Twee gelijkgestemden die hun adoratie voor elkaar in onweerstaanbare muziek weten te verpakken. Ook dat is de kracht van muziek.
De songs van Zimmerman kropen altijd diep onder de huid, maar de versie die we in Gent hoorden van All Eyes On You deed ons hart nog meer wenen. Zeldzame schoonheid.
Simon is wel de meester, tijdens In The Evening Sun toonde hij zich letterlijk en figuurlijk de dirigent, maar de liefde die hij voor zijn medemuzikanten heeft die deze droom hebben verwezenlijkt druipt ervan af.
Eenvoud is soms de mooiste decoratie. Wat gefluit in Challenges dat bijna volledig akoestisch is, doet wonderen. Kjlassieke instrumenten, maar de essentie blijft toch rock ’n roll. Geen mens die het kan bijhouden hoeveel keer het f-woord valt in Choices, en zowat iedere song wordt ingezet met een bulderende 1,2,3.
Het is ook het uitgekozen moment om bepaalde songs tot op hun blootje uit te kleden, I Don’t Want It That Bad klinkt met zijn beginnende glockenspiel nog intenser en pakkender dan het origineel.
Na een dertiental songs zat deze zeldzame trip doorheen Zimmermanland erop, niet alvorens we werden getrakteerd op nog drie andere parels waaronder het eerste Zimmerman-wapenfeit Someday Maybe en het altijd ontroerende What Will We Do? And When?
En nu die vraag: was dit eenmalig of komt hier een vervolg op? Wat ook het antwoord hierop is, dit wondermooi optreden was net iets te perfect om niet uit te brengen. Nu maar hopen dat die opnames bestaan!
