Ja sorry mensen, maar we moeten even terug in de tijd. Naar een groezelig kot in het Brussel van de prille jaren zeventig. Er staan ontelbare bierflesjes op de grond, aan de muren worden posters deskundig vervangen door schimmels. Maar dat geeft niet; treed – geen noodzaak om de voeten te vegen, een mat is er toch niet – binnen in het grootsteedse milieu der muzikanten; het milieu van de twintigjarige Raymond van het Groenewoud. Kind uit een muzikale familie uit Nederland: vader Nico Gomez is bandleider gespecialiseerd in Latijns-Amerikaanse ritmes. Maar daar is Raymond nu nog even niet aan toe. Wel aan het onophoudelijk draaien van zijn plaatjes van The Velvet Underground en The Flying Burrito Brothers. Want Raymond wil rocken en rollen maar dan met Nederlandstalige teksten, alstublieft.
Prominent aanwezig in dat muzikantenhol: Johan Verminnen, een jaar jonger maar al landelijk bekend. Verminnen zoekt een gitarist en Raymond kan beginnen. Wie ook gitaar speelt: Erik Van Neygen, ook nu nog schandalig onderschat, die een groepje heeft, Pendulum. Het is daar in het Schaarbeek van Raymond een Brussels onderonsje annex een broeihaard van talent en zweet en wat er zal geboren worden heet Louisette: met Van Neygen op gitaar. En met singles; Maria Maria (Ik Hou Van Jou) en Zij Houdt Van Vrijen. Met die onder de arm spelen ze zo rond 1972 de Vlaamse parochiezalen en biertenten plat, locaties waar de toenmalige Vlaamse jeugd aan voortplanting deed.
Louisette duurt evenwel niet lang. In 1973 gaat Raymond solo en hij heeft al meteen een radiohit te pakken, met Je Moest Eens Weten Hoe Gelukkig Ik Was. Meteen ook de titel van zijn eerste lp, en voor de tweede trekt hij twee jaar later naar zijn spirituele vaderland Nederland. Producer Hans van Hemert laat een heel symfonisch orkest los op Ik Doe Niet Mee, een zwaar beladen werkstuk maar wel de eerste volwassen langspeler die een in het Nederlands zingend artiest hier te lande mag afleveren. Bierfeesten, Mier Te Zijn, Ik Wil De Grootste Hebben, Mijn Schoolgaande Jeugd en misschien wel zijn beste song: Gelukkig Zijn… Ken ze uit het hoofd of leer ze kennen.
Inmiddels heeft Raymond zijn groep gevonden: De Centimeters, en die bestaan uit Jean Blaute (gitaar), Stoy Stoffelen (drums) en Mich Verbelen (bas). Wat te doen, daarmee? De hort op, en nog geen beetje! Wederom vinden er veldtochten doorheen Vlaanderen plaats, worden meisjes ongepland zwanger en is het ongebreideld feest van Knokke tot Neeroeteren. Die sfeer werd gevat op Nooit Meer Drinken, uitgebracht in 1977 en bevattende het parochiezaalanthem Meisjes.
En verder? Raymond verovert Nederland, speelt in 1980 Pinkpop plat en gaat hier tot de Vlaamse canon behoren. Scoort gigantisch met Je Veux de ‘l Amour, een cover van de Canadees Robert Charlebois. En, nog eens, en verder?
Je hebt hem duizend keer live gezien. En tijdens dat allemaal heb je gevreeën, gekotst, beleefd, geleefd. Raymond van het Groenewoud is onvervangbaar wegens uniek en wie uniek is is onvervangbaar. Vive la Belgique, en vergeet hem nooit.