Vrijdagavond 1 november 2019 betraden de heren van The Van Jets rond half elf voor de allerlaatste keer het podium van de Ancienne Belgique. Ze brengen nog een allerlaatste nummer na een set van bijna 2 uur muzikaal goud: een akoestische versie van Here Comes The Light. De vijf verzamelen zich rond 1 micro en het publiek luistert ingetogen om vervolgens nog één keer uit volle borst mee te zingen. Daarna werd het stil. Iedereen besefte dat ze net getuige waren geweest van een memorabel concert. Het einde van een tijdperk. The Van Jets zijn niet meer. Leve The Van Jets.
Flashback naar 2004: diezelfde klassebakken staan op datzelfde podium in de AB. Ze hebben net Humo’s Rock Rally gewonnen en worden op de traditionele bierdouche getrakteerd. Om om een idee te geven wat het winnen van die Rock Rally in 2004 inhield: in diezelfde finale zaten ook Madensuyu en Absynthe Minded, toch niet de kleinste bands. Om maar te zeggen: het betekende iets! Die avond was de start van een straffe carrière. Vijf uitstekende albums volgden en ontelbare optredens bevestigden de livereputatie van de band.
Terug flashforward naar het nu. Naar vrijdag 1 november 2019. Er broeit iets in de AB. Fans, vrienden en familie verzamelden zich om hun helden nog één keer aan het werk te zien. The Van Jets, hypergeconcentreerd, zich bewust van het moment, betreden om 20u30 stipt het podium. Welcome To Strange Paradise wordt als een precisiebombardement richting publiek gelanceerd.
Van in het begin is het opzet duidelijk: Johannes en co kiezen ervoor om hun muziek de hoofdrol te laten spelen. Het wordt dus geen sentimentele ‘kijk-eens-hoe-plezant-het-wel-geweest-is’ show met gastmuzikanten die de boel opvrolijken. Neen, hun muziek is de grote ster van de avond met The Van Jets als magistraal instrument.
Oud en recenter werk wisselen elkaar af. En tijdens de show valt het weer op hoeveel hits de jongens doorheen de jaren bij elkaar penden. Trefzeker, en uiterst precies, laat de band tijdens het 2 uur durende concert, zo’n 20 songs op het publiek los, die dankbaar incasseert. Hoogtepunten? Teveel om op te noemen maar Electric Soldiers, Pink & Blue, Broken Bones en Shit To Gold verdienen een speciale vermelding. Maar geloof ons, ook de rest van de set was om duimen en vingers af te likken.
Rond kwart voor tien eindigt de reguliere set met een door een uitzinnig AB uitbundig meegebrulde The Future. De band verlaat het podium. Veel te vroeg, beseft ook het publiek. Een spontaan koor neemt het over. “Don’t mind the future, We’ll live again“, klinkt het uit tweeduizend kelen. Een magisch moment!
The Van Jets komen, uiteraard, terug en laten nog een hoop prijsbeesten los. Een hitsig Ricochet, die geweldige eerste single, opent de debatten. What’s Going On, Danger Zone en een snedig Two Tides Of Ice als afsluiter, zetten de AB een laatste keer in brand. Wat volgt is een minutenlang applaus. De band neemt het graag in ontvangst. Vooral drummer Michel Verschaeve lijkt zichtbaar aangedaan maar ook de rest van de band beseft dat het nu echt gedaan is. Dan dat akoestische moment nog….en dan valt het doek.
Halverwege de show liet Johannes het publiek weten dat de band hoopte kunnen te stoppen op een hoogtepunt, “en als dit er geen is, dan weet ik het ook niet meer.” Dat laatste, beste The Van Jets, kunnen we alleen maar bevestigen. Rest ons nog deemoedig het hoofd te buigen en jullie te bedanken voor 16 jaar muzikale parels en geweldige show.
Dus bij deze: Bedankt Johannes , Michael, Wolfgang, Frederik en Floris. Het ga jullie goed, en wie weet. Misschien zien we jullie ooit nog wel eens op een podium. In de AB bijvoorbeeld, want dat gaat jullie geweldig goed af. Tot ooit weer!
Wil je het concert herbeleven, dan kan dat hier. We zijn niet verantwoordelijk voor het kippenvel.
