Net voor de jaarwissel zit ik met Philippe Gunst en Manu Terneus aan een tafeltje in de Vooruit. Twee muzikanten die een nieuw verhaal willen vertellen, want na er dag na dag intens mee bezig te zijn is The Rescue een feit. The Rescue is trouwens de eerste band die we selecteerden voor Future Belge en op 15 februari kun je in Café De Loge hun allereerste optreden zien!
Philippe, heel wat mensen kennen je als gewezen lid van Curtis. Ik veronderstel dat The Rescue al een tijdje in je hoofd hing?
Philippe: Eigenlijk wel. Curtis is zoals je weet een Joy Division-tributeband en ik miste het creëren van eigen nummers en het in elkaar boksen ervan. Voor mij was spelen van covers een vreemd gegeven omdat ik met mijn vroegere bands wel eigen songs maakte. Het creatieve blijf ik nog altijd het mooiste aspect van muziek vinden. Tijdens de repetities van Curtis probeerden we wel om eigen nummers te brengen, maar daar werd nooit iets mee gedaan en dat frustreerde mij enorm. Toen wist ik al lang dat ik iets anders wilde. Zeker als je met veel muzikale ideeën rondloopt, en die heb ik wel denk ik.
Manu: Moet je mij niet zeggen, Philippe schudt élke week wel een nieuw nummer of twee uit z’n mouw!
Philippe: Niet dat ik spijt heb van m’n tijd bij Curtis hoor. Het spelen van covers is een leerzaam proces maar het geeft niet echt veel voldoening. We hebben met Curtis wel héél veel opgetreden, zelfs een paar tours in Spanje. Dat was wel heel plezant en het heeft ook me veel geleerd.
Maar The Rescue is ook muzikaal voor jou een nieuwe uitdaging geworden, niet?
Philippe: Ja, muzikaal is dat een nieuw avontuur voor mij. Bij mijn vroegere bands was ik gitarist maar bij The Rescue draait het voor mij om de combinatie elektronica met gitaar en basgitaar. Ik moet mij daar volledig door aanpassen, zo heb ik bijv. het afgelopen jaar allerlei computer-muziekprogramma’s leren kennen, en gebruiken, niet altijd gemakkelijk, maar wel tof om er mee bezig te zijn.
The Rescue werd gauw een groep…
Philippe: Toen ik Curtis verliet deed ik vijf maanden niks, behalve in mijn hoofd dan. Na een tijdje had ik wat nummers en ik vond dat die perfect zouden klinken met een groep. Zo ben ik bij Manu Terneus terecht gekomen, een goede vriend die ook bassist is, en onlangs is ook Sophie Peperstraete er als zangeres bijgekomen.
Sophie, Manu en ik vormen nu de vaste kern van The Rescue, maar we werken samen met gastzangers en gastmuzikanten. Deze week hebben we samen met Pauline Verminnen (Perlin) een paar nummers geschreven, en die samenwerking was wonderlijk goed. Héél intens en héél creatief was dat. We gaan die samenwerking zeker verderzetten. Ik vind het echt enorm spannend en boeiend om dit soort allianties op poten te zetten, het houdt je scherp en zorgt voor creativiteit. Ik zou graag van The Rescue een gastvrije groep maken waarin ik muzikant-vrienden uitnodig om op een nummer mee te spelen dat bij hen past. Samenwerken met andere creatieve muzikanten vind ik prachtig om doen en ook bij live optredens zou ik geregeld muzikanten willen uitnodigen.
En Manu, jij zag dat onmiddellijk zitten om met Philippe in zee te gaan?
Manu: Voor mij was dat een complete verrassing omdat Philippe al een hele tijd in het muziekcircuit zit en daardoor bij verschillende andere mensen terecht kon met veel meer ervaring dan ik. Ik was in het begin wel wat onzeker, maar ik oefen veel en bovendien hebben we ook nog onze wekelijkse repetities, ook al verzint Philippe net op het moment dat ik bepaalde structuren heb ingestudeerd plotseling weer een ander arrangement, of een ander refrein ofzo… (lacht).
Philippe: Ik vond het tof om iemand te vragen die ongecompliceerd kon spelen. Sommige muzikanten maken het soms onnodig ingewikkeld en verliezen soms door meer technisch te spelen een beetje aan spontaniteit.
Manu: Soms ben ik er verbaasd over hoe een paar noten het verschil kunnen maken. Dat bleek gisteren nog maar eens het geval te zijn toen we We Float van PJ Harvey tijdens de repetitie coverden.
Hoe kwam je met Sophie in contact?
Philippe: Ik vertelde een muziekjournalist dat The Rescue perfect zou klinken met de vocalen van een zangeres erbij en hij stuurde me op een avond naar een optreden van Pauline Verminnen omdat hij dacht dat dit de perfecte match zou kunnen zijn. Het was blijkbaar een avond waarop alles goed ging, want via een andere vriend die ook op het optreden van Pauline aanwezig was, kwam ik bij Sophie terecht. Die reageerde onmiddellijk enthousiast op mijn vraag of zij het zag zitten om eens langs te komen tijdens een repetitie. Sophie bleek een waar talent, en heeft een héél mooie stem. Zo goed dat we haar gevraagd hebben om de vaste zangeres van The Rescue te worden!
Dus The Rescue is een groep.
Philippe: Absoluut. Ik moedig Manu aan om met eigen ideeën af te komen en ik hoop ook dat Sophie in de toekomst mooie teksten schrijft voor onze nummers. En er is ook altijd plaats voor nog andere mensen die sporadisch een idee hebben. Ik sprak hierover al met gitarist Tom Berth en één van mijn beste vrienden Christophe Scheire had al een tekst klaar die hij intussen op zijn gsm inzong en me toestuurde. Ondertussen is dat nummer een deel van de set geworden, en zingt Christophe dat nummer (Hurts) ook zelf, voila weer een vruchtbare samenwerking erbij (lacht)
Dus The Rescue wordt de nieuwe Massive Attack…
Philippe: Of beter mijn held Tricky… waarom niet (lacht)
Zijn er bepaalde invloeden?
Manu: Wat mij betreft zeker en vast een stukje New Order. De Hooky-baslijnen hebben me steeds enorm aangesproken. Dit door de grote variatie tussen de soms enigszins melancholische lagere lijnen die dan weer plots worden afgewisseld met de speelse en frisse hogere baslijntjes die soms klinken alsof ze op een gitaar worden gespeeld.
Omschrijf eens The Rescue.
Manu: Melancholische electro.
Philippe : Zo triestig is het nu toch ook weer niet hé.
Manu: Neen, maar we kaarten wel bijv. actuele problemen aan. Zo zit er in Hurts de stem van een Chinese nieuwspresentatrice verwerkt die de demonstranten in Hong Kong bestempelt als crapuleuze oproerkraaiers terwijl dat mensen zijn die gewoon voor hun rechten opkomen. In The Scientist gaat het bijv. over Stephen Schneider een overleden professor biologie die al in het begin van de jaren 80 de Amerikaanse regering wou verwittigen dat het klimaat door toedoen van de mens aan het opwarmen is. Hij voorspelde toen al de opwarming van de aarde en alles waarmee we nu worden geconfronteerd. Eigenlijk doen wij ook een stukje wat het Britse Public Service Broadcasting doet, ook zij verwerken vaak speeches uit documentaires in hun muziek.
Philippe: Er zit ook een warmte in onze muziek. Electro lijkt vaak iets kouds te zijn, maar dat wil The Rescue nu net niet zijn.
Manu: En het is bovendien nog dansbaar ook!
The Rescue, gaat dat dan over de redding?
Philippe: Neen, ik vond het gewoon een coole naam. Het refereert ook naar de tijd toen ik als jobstudent nog redder aan zee was en ik voelde dat ik het slechte pad opging zodat ik mezelf heb moeten bijsturen. En het is ook nog eens een prachtnummer van Echo & The Bunnymen.
Manu: Alex, een zeer goede vriend van me uit Engeland die énorm veel muziekgroepen kent zei me onlangs nog dat het eigenlijk gek is dat niemand eerder op die groepsnaam is gekomen. Toch blijkt dat er in Engeland nog een klein bandje moet zijn met die naam, maar die brengen niets uit.
Komt er ook een plaat of zoiets uit?
Philippe: Daaraan zijn we volop aan het werken. We zijn gisteren nog naar een bekende producer Peter Bellaert getrokken om enkele van onze tracks te laten horen. Op het vlak van mixing en mastering is hij wel vaak met andere dingen bezig maar hij was onmiddellijk mee met ons verhaal en het was verbluffend om te zien en te horen wat die allemaal kan omdat hij ook tonnen ervaring heeft. We gaan onszelf geen onnodige druk opleggen met het stellen van een deadline, maar ik zou toch graag binnen het jaar een plaat uit hebben.
Hoe zie je The Rescue in de Belgische scene?
Manu: Ook al zit er zo wat van alles in (electro, new wave, samples, lijntjes à la Peter Hook of Johnny Marr) tóch vind ik dat we een tamelijk uniek geluid hebben.
En dat is een voordeel?
Manu: Natuurlijk, zo spreken we liefhebbers van verschillende muziekgenres aan.
Wat is jullie droom?
Manu: Vooral dat we veel plezier hebben met onze muziek. Dat we eventueel in de toekomst iets kunnen uitbrengen en een nummer maken waarop we terecht trots zijn kan alleen maar een surplus zijn, en ik voel dat Luminescence die kant opgaat.
Philippe: Ik ga voor een verzameling nummers waar ik trots op kan zijn (lacht).
De favoriete plaat aller tijden is…
Philippe: Ik vind dit zo’n moeilijke vraag. Ik kan je nu een naam geven, maar overmorgen heb ik al weer een andere.
Manu: Unknown Pleasures van Joy Division is toch één van m’n grootste favorieten dan. Die plaat is voor mij écht wel een lifechanger. Ze is er op het moment gekomen dat ik me ook zo voelde en is me nadien toch altijd een stuk blijven achtervolgen…
Met wie zou je 8 uur in een lift willen zitten en wat zou je dan doen?
Philippe: Met PJ Harvey. Tijd genoeg om samen een nummer te maken en we kunnen de deur van de lift altijd als drum gebruiken (lacht).
Manu: Misschien wat voorspelbaar in mijn geval, maar toch zeg ik Ian Curtis. Na alles wat ik over hem gelezen, gezien en gehoord heb, voel ik soms op enkele vlakken een bepaalde verwantschap met hem, en daar wil ik het best wel eens over hebben.
Waarom moeten mensen naar The Rescue luisteren?
Philippe: In het leven moet je niets (lacht).
Op zaterdag 15 februari staat The Rescue in Café De Loge (Annonciadenstraat 5 in Gent) in het kader van Future Belge. Het concert begint stipt om 21 uur en is gratis.