Vermomde jazz kan vele vormen aannemen, dat bewijst het viertal van TaxiWars. Het ene moment groovende hip hop, dan opeens weer intense punk. De 3 Belgische jazzpareltjes Robin Verheyen (saxofoon), Nicolas Thys (double bass) en Antoine Pierre (drums), serieus uit hun kot getrokken door Tom Barman (vocals), bewezen hun veelzijdigheid ondertussen al op de twee langspelers van TaxiWars.
De platen zijn van een hoog niveau, maar de live-ervaring is nog een trapje hoger. Het zaaltje van Het Bos is al klein, maar werd omgetoverd tot een nog kleiner jazzcafeetje waarvan ze gewoon het dak afbliezen.
Het voorprogramma werdt verzorgd door het mysterieuze Tape Cuts Tape, een Antwerps/Brussels trio dat van drones, improvisatie en gekke geluiden houdt. Vocaliste Lynn Cassiers had een grote tafel vol effectjes voor zich waaraan ze lustig aan knopjes stond te draaien. Waar de zanger van Raketkanon ook goed in is, maar het deed me meer denken aan Ross uit Friends die zijn synthesizer nog eens boven haalde. Samen met een bijna onbewogen, maar intense gitarist en mede-vocalist Rudy Trouvé en drummer Eric Thielmans zorgden ze voor een interessante, maar soms verwarrende opener.
De hoofdact liet even op zich wachten, blijkbaar kwam de bassist nog van een ander optreden, dus het was dansen met zere voetjes. Bij het opkomen en het inzetten van het eerste nummer werd al meteen duidelijk gemaakt dat de mensen die zich op een gezellig avondje lichte jazz hadden verheugd mochten beschikken. Als je kwam om te dansen mocht je blijven. En gedanst hebben we!
De hele show werdt met veel plezier gedragen door de fantastische contrabassist Nicolas Thys, wat er voor zorgde dat de saxofoon en de drums heel vrijheid hadden en die dan ook uitbundig gebruikte om toch altijd terug op het juiste punt te belanden dankzij het ijzerstreke basspel van Nicolas.
Ook Belgisch-erfgoed-in-wording, Antoine Pierre liet zich op deze regenachtige maandagavond van zijn beste, retestrakke kant zien en zorgde af en toe zelf voor een leuke zanglijntje als backing vocal. De avond van zijn 24ste (!) verjaardag speelde hij de ziel uit zijn lijf. Wat ook gezegd kan worden van Robin Verheyen, maar die speelde dan weer de longen uit zijn lijf. Bijna even energiek als mede-oprichter Tom Barman, heeft ook hij zowat elke hoek van het podium afgehuppeld.
Toch wat moe na een, naar eigen zeggen, nogal heftig tourtje was het aan Barman om de energie hoog te houden, wat de dEUS-frontman natuurlijk als geen ander kan. Met zijn trukendoos van armgezwaai, brede dansmoves en kunstjes met de effectjes op zijn microfoon, jutte hij de topmuzikanten achter hem op met een bom van een show als gevolg.
Hoewel hij onmisbaar is voor de energie van de band is, verdronk Tom Barman op het podium toch wat in het niveau van zijn collega’s. Hij deed erg zijn best om zijn eeuwenoude rol van frontman te behouden, ging dan wel vriendelijk uit de weg als het aan de rest was om de voorgrond te nemen, maar hij werd het grootste deel van toch overschaduwd door de achterban. Wat niet wegneemt dat zijn stem perfect in de hele setting pastte.
Ik ben zeer aangenaam verrast door deze sterke live-ervaring. De intensiteit van de set werdt soms een beetje omlaag gehaald, maar ik heb me geen enkel moment verveeld. Het was ook gewoon leuk om naar te kijken en als drummer stond ik soms met open mond te kijken naar wat er allemaal gaande was op dat kleine podium. Aanrader!
TIM MARTENS
