Verliefd worden op een band door één nummer te horen? Het kan. Meer zelfs, het is normaal als je Mercury Dancing hoort, de eerste song die Star Visitors laat horen uit hun binnenkort te verschijnen ep. Vieze vette garagerock uit Mechelen. Meer moet dat niet zijn, behalve nog een interview met drummer Davy De Decker.
Leg eerst maar eens die naam uit, want jullie lijken wel iets te hebben met de sterren hierboven. Een obsessie of gewoon een grapje?
Er is zeker een fascinatie voor het universum, en tegelijkertijd voor de parallellen die het universum heeft met de menselijke geest. Binnen het universum zijn sterren visuele raakpunten die het universum bestaansrecht geven in onze perceptie. De wisselwerking van licht en perceptie, en het besef dat dit slechts tijdelijk is zorgt ervoor dat we onszelf zien als bezoekers. Hence: Star Visitors!
Als ik het goed voor heb zijn jullie een nieuwe band. Om het op zijn Jambers te vragen: wie zijn jullie en wat drijft jullie?
Hans – Zang: Gitaar: Heeft in de Duitse Brico gestaan met Blixa Bargeld.
Kristof – Gitaar: Ingenieur die zélf zijn effectpedalen maakt als de markt niks zinvol aanbiedt.
Lander – Bass: Filmmaker, visuele duizendpoot én bassist.
Davy – Drums: schrijft teksten en beantwoordt blijkbaar interviews.
Wat ons drijft is een enorme drang om intens te musiceren. Er is iets aan het tot bloedens toe kapotspelen van vingers en stembanden dat ons energie geeft.
Tot nu toe hebben jullie maar één song vrijgegeven, maar laat me zeggen dat Mercury Dancing een voltreffer is. Kan ik zeggen dat dit het definitieve Star Visitors-geluid zal worden
Davy: Mercury Dancing is een ode aan de waanzin, een ode aan een boegbeeld van die waanzin en de dunne lijn tussen genialiteit en criminaliteit. We hebben geprobeerd dat gevoel aan een nummer te koppelen. Elke song die we hebben zal wel een raakpunt hebben. We zijn een garageband, maar hebben wel zin om alle mogelijkheden binnen dat genre uit te putten. Als we een pure ripoff van The Fuzztones of zo zouden worden dan had het na 2 repetities al opgehouden denk ik.
In feite, wie zijn je inspiraties?
Ik denk dat de 60’s in al zijn donkere psychedelische facetten een belangrijke invloed is. Vanzelfsprekend zitten daar bands als 13th Floor Elevators, The Stooges, Pretty Things en Syd Barret era Pink Floyd tussen. Maar in luistersessies komt er minstens even vaak een Scott Walker, Rowland S Howard, Sun Ra Arkestra of The Birthday Party boven.
De track klinkt ook lekker vuil en dat geeft een extra aantrekkingskracht. Doelbewust dat het niet proper mag klinken?
Vanaf de eerste keer dat deze song gespeeld werd wisten we dat die enorm vuil moest klinken. Daarom dat we ook kozen voor Hightime Studios van Thomas Valkiers (Double Veterans). Thomas durft dingen doen in een studio die in andere studio’s vaak als “not done” aanzien worden. Door zijn stijl van opnemen heeft hij ook mee de identiteit bepaald van de band. Songs die we héél anders in ons hoofd hadden heeft hij ons toch vuil laten spelen. Het resultaat was een consistente ep die vuiler klonk dan verwacht, maar wel degelijk was wat we wilden. Dus ja… sinds die studio-ervaring is het “vuil” klinken zeker en vast doelbewust.
Jullie hebben ook al iets laten vallen over een ep. Verlos ons uit ons lijden en vertel er wat meer over.
We hebben 4 songs opgenomen in de Hightime Studio. Eén van de songs is een duet. Als er meer nieuws is laten we het zeker weten.
Logische vraag, hoe zit het met optredens?
Momenteel zijn er een 5-tal optredens geboekt. Daar komen er dit voorjaar zeker nog een paar bij. We houden mensen sowieso op de hoogte via onze Facebookpagina.
We zeggen het graag en schrijven het nog liever maar de Belgische scène is sterker dan ooit. Voelen jullie dit ook zo aan?
Absoluut. In 2017 alleen al had je super releases van o.a. The Tubs, Moar, Amenra, Wiegedood, Lieven Martens, Razen etc… Elke generatie heeft natuurlijk zijn helden, maar ik denk dat de lat nog nooit zo hoog lag voor een Belgische band om het verschil te maken. Het zijn alleszins spannende en stimulerende tijden voor muzikanten.
Als ik het goed begrepen heb komen jullie uit Mechelen. Schiet me dood, maar het lijkt daar wel wat rustig te zijn qua bands of ben ik helemaal verkeerd?
Je hebt wel een paar bands. The Geraldines, Dead Letter Box (beiden post-hardcore ,indie…), Psychonaut (Sludge) en sinds kort ook Rich Widows (punkrock). Da’s het leuke aan hardcore en punk… het houdt de muziekscène in elke stad levendig. We zijn bijna allemaal inwijkelingen in deze stad, maar an sich is er wel behoorlijk wat te doen. Je hebt In Utero en Gr’ambacht die elk in hun eigen stijl enorm interessante dingen naar Mechelen halen. Vaak is dat ook in samenwerking met meer gevestigde instituten als kunstencentrum Nona en het cultuurcentrum. Mechelen is zeker een interessante stad om als muzikant en muziekliefhebber in te leven. Maar inderd aad, er mogen gerust wel wat meer bands van hier komen.
In feite hoe moet je als band uitblinken boven de rest?
Het kan slechts mijn perceptie zijn… maar muzikanten die teveel nadenken over hoe ze kunnen uitblinken zijn meestal degenen die niet weten hoe het moet. Ik zag in 2000 één van de eerste Amenra-optredens in een huis in Parijs. Ik hoorde er iéts in, maar was op dat ogenblik verre van onder de indruk van wat ik zag. Toch wisten die mannen toen al héél goed wat ze wilden doen, en ze hebben er nooit van afgeweken. Toen ik ze tweetal jaar later zag in West-Vlaanderen was het plaatselijke jeugdhuis herleid tot een hoopje as. Onlangs vertelde ik dit verhaal aan iemand en het deed me herinneren aan een quote van Thelonious Monk: “I say, play your own way. Don’t play what the public wants. You play what you want and let the public pick up on what you’re doing, even if it does take them fifteen, twenty years.” Amen Ra heeft dat verhaal voor mij volledig bevestigd.
Wat is het meest rock ’n roll wat je zou willen doen?
In een band spelen die in staat is om het Sportpaleis uit te verkopen en toch te beslissen om liever in Het Bos te spelen mét een aftershow van 2 uur in de music city waar we dan voornamelijk psychedelische jazz-sessies doen met andere muzikanten.
Seks, drugs of rock ’n roll?
Als ik in een koude donkere wereld die afstevent op zijn onvermijdelijke einde de kans krijg om op lsd mijn vrouw te beminnen met een Ray Charles-plaat op de achtergrond, ga ik mijn keuzes daarin niet beperken. De drie gaan samen, als een perfecte symbiose in het universum.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Keuzestress! Maar goed! Einstürzende Neubauten en hun ½ Mensch: ik hoorde deze de eerste keer op een mixtape in 1993 of zo. Ik hoorde in die periode wel meerdere dingen die me uit mijn lood sloegen, maar deze plaat was anders. Deze plaat schreeuwde letterlijk in mijn oor dat de mogelijkheden van muziek onbeperkt waren. Dat is tot op vandaag mijn definitie van muziek.
Fuck it, nog één : Ascension van John Coltrane: Wat de “white album” was voor Charles Manson is dit album voor mij. Ik heb constant het gevoel dat Coltrane iets wil communiceren, alsof hij een sleutel gevonden heeft tot hét antwoord waar we de vraag zelfs niet van weten. Ik blijf die plaat luisteren tot ik de boodschap ontcijferd heb.
Met wie zou je het niet erg vinden om acht uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
John Coltrane ware leuk geweest, dan had ik misschien het antwoord direct gekregen. Misschien heeft hij het verteld aan zijn zoon Ravi,… dus die mag in de lift.
Het laatste woord is aan jullie…
Change is the law of the universe.
