Drie platen tegelijkertijd uitbrengen betekent natuurlijk ook drie besprekingen, en ook dat we het drie keer mogen uitleggen. Geen erg, want in het geval van Star Club West doen we dat maar al te graag. Een compleet verborgen parel in de Belgische underground, maar eens je hem hebt ontdekt blijf je er naar staren. Het genie achter dit project is de altijd vriendelijke Nico Jacobs. Een mens die je misschien kent, of toch zou moeten kennen van Few Bits of Orange Black. Twee bands die met brio bewezen hebben dat kwaliteitsindierock ook onder Belgische vlag kan.
Een trilogie dus, simpelweg omdat de drie platen bij elkaar horen. Waarom weten we ook niet, behalve dat Nico het de Love Me-trilogie heeft gedoopt en dat het alle drie intrigerende plaatjes zijn. Na Puki Pooki en But Klim is Forszetsn Tsu Drek de derde en meteen de moeilijkste, en dat zeggen we niet alleen voor de titel maar omdat we bij dit plaatje al eens het woord experimenteel durven te gebruiken.
Experimenteel, maar toegankelijk. Een groot verschil. En dat is er ook tussen de A en de B-kant van de plaat. Laat ons zeggen, dat de flipzijde iets meer inspanningen en luisterbeurten vergt en waar je al eens aan namen zoals Coil, Die Anarchistische Abendunterhaltung of groepen uit de Berlijnse school aan wil linken. Lo-fi, maar dan gezien vanuit een Tangerine Dream-perspectief.
Een plaat vol durf, want dit is het soort muziek waarvan je a priori weet dat je met één hand genoeg hebt om de complimentjes in ontvangst te nemen. Niet dat het daarom minder mooi of innemend is.
De songs op de A-kant zijn iets meer voor de hand liggend, al was het maar dat je er iets gemakkelijker een stempel kan op plakken. Zo is Wise Me The Way tamelijk noisy of hoor je in Walk Them Out Popo iets van Sebadoh. Muziekjes met een zenuwachtig slopend ritme, maar ook aangrijpend mooi zoals het ronduit prachtige Baby.
