Zebrawoods. Sinds dag en dauw het Gents eindejaarsfestival met alleen maar Belgische namen op de affiche en daar hoort ook een portie lawijt bij moeten de organisatoren dit jaar hebben gedacht. En waarom ook niet, de Belgische noisescene is er één om trots op te zijn. De keuze viel op een belofte die al lang geen belofte meer is en een huis van vertrouwen.
Iets minder dan vier jaar heeft HEISA op haar teller staan. Niet dat we ooit al één seconde in het trio ontgoocheld zijn geweest, maar niets is mooier voor een muziekfan dan het zien van een band die streeft naar perfectie en dat lijkt meer en meer het doel van de drie te zijn. In april verschijnt de tweede plaat die volgens insiders, en de band zelf (met bescheidenheid schiet je toch niets op in het leven), tamelijk straf zal worden. Te oordelen naar wat we gisteren in de XYZ Lounge zagen, mag het nu al een voornemen zijn dat je de tweede HEISA-plaat maar beter in je gehoorkanaal perst eens die uit is.
Niemand die er ooit in geslaagd is om het HEISA-geluid van een degelijke definitie te voorzien, behalve de namedropping die ze zelf hebben aangegeven. Ritmische melodieuze noise lijkt nog het best te passen bij HEISA. Uiterst gecontroleerd, ieder detail tot in de puntjes uitgewerkt. Jacky als geconcentreerde ceremoniemeester die voor het schroeiende tempo zorgt, de alsmaar beter wordende gitarist (tegenwoordig Duitser) Koen Castermans en Jonathan Frederix van wie we ooit al eens hebben geschreven dat hij één van de beste drummers van dit land is (een statement dat we na gisteren maar al te graag herhalen). De band glunderde bij het zien van een volgepakte zaal. Om zeven uur als support act in volle feestperiode spelen is dan ook geen evidentie, maar ze deden het. Na afloop zagen we een groep die nog een stapje dichter naar de zelfzekerheid is gegroeid. Dat HEISA groot zal worden en weldra de hoofdpodia zal inpikken niet meer dan een logische certitude.
Wat STAKE en HEISA bindt? Alles en niets, behalve misschien het feit dat de groep uit Wevelgem eveneens het soort band is waarom je naar een concert trekt. En ook dat STAKE ook in geen enkel hokje is te duwen. Sludgemetal, noiserock, postrock of zelfs bij momenten de gitzwarte gothrocknoise van Killing Joke. Alles wat rond hoge decibels draait zit in STAKE verweven en met een frontman waar je met open mond blijft naar gapen.
Toen na meer dan tien jaar hard labeur de geoliede machine die Steak Number Eight was, besloot om de stekker eruit te trekken en besloot om met STAKE een nieuwe start te nemen werd de adem ingehouden, al was het maar omdat je van Brent alles kan verwachten. Maar de gebedjes die de fans hebben gepreveld moeten hebben geloond. Het “debuut” Critical Method dat op het gerenommeerde Britse Hassle Records verscheen is een plaat vol gelaagde melodische noise en ook live is STAKE een andere band geworden.
Vuiler, donkerder om het maar niet te hebben over het woord melancholisch decadent. Het anders zo sprookjesachtige decor van Zebrawoods veranderde in geen tijd in een zinderende moshpit waarbij de fans hun kans grepen om nog voor de jaarwissel alle demonen al dansend uit hun bezwete lijf te kunnen persen. En voor wie er maar geen genoeg van kon krijgen was er in de XYZ Lounge nog een afterparty met de mannen van Shht, onnodig om te zeggen dat wie een reguliere playlist verwachtte gewoon meteen maar beter richting huis kon gaan…
