Vrienden die verlekkerd zijn op de psychedelische indierock van Thee Oh Sees en King Gizzard & The Lizard Wizard en dan een groepje vormen en zo overtuigend zijn dat ze de selectie van Sound track halen. Deze West-Vlamingen vertellen er u alles over…
Vanwaar komt jullie naam en stel je eens voor?
Wij zijn The Purplemachine, een vierkoppige psyched-out garageband uit Damme/ Knokke. De leden zijn Jarno Van Acker (drummer), Melvin Matthys (bassist), Louis Dumont, (gitarist) en Matthias Vanhaerens (gitarist en zanger). We kozen deze naam omdat we de band beschouwen als een machine, die als het ware psychedelische rockmuziek maakt. Omdat we vroeger aan de hand van kleuren genres beschreven kozen we voor het kleur paars, want die beschouwen we als psychedelisch. Met andere woorden vergelijken we onszelf dus met een machine die paarse muziek maakt.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Voordat The Purplemachine gevormd werd, waren Melvin en Matthias deel van de band Drawn In Ashes (harde noise/ doomrock). Jarno was toen de drummer van de band Black Mass Minstrel (doom/stonerrock). Dat waren toen onze hoofdprojecten in muziek. Louis was altijd al een goede vriend van ons en hij wou ook graag in de muziek van start gaan. Toen hebben we met zijn drieën (Matthias, Melvin en Louis) The Purplemachine opgericht om wat te jammen en om nieuwe dingen uit te proberen. We zijn toen op zoek gegaan naar een bassist of een drummer om de band compleet te maken.
Drawn In Ashes organiseerde het evenementje ‘Kiesakerie’ in Moerkerke en Black Mass Minstrel werd uitgenodigd om te spelen. Matthias, Melvin en Louis kwamen ook wel eens kijken naar een repetitie van Black Mass Minstrel. Op die manier zaten we een beetje in dezelfde ‘scène’ en begonnen we wat te praten om eens samen te jammen. Het was in de zomer van 2016 dat we samen begonnen zijn met losse jamsessies, toen nog in een repetitielokaal in Heist met een vreselijke akoestiek. Er kwamen veel verschillende dingen uit, stoner rock met wat surfy vibes, garage rock riffs, het was vooral psychedelisch. Dat was ook de richting die we graag wilden uitgaan, en trouwens nog steeds. Later hebben we de kans gekregen om te repeteren in Jeugdclub t’Verzet, professionele repetitielokalen die gedeeld worden met nog enkele bands.
Al snel kregen we de kans om met een startende toneelgroep KD’Z samen in zee te gaan om een toneelvoorstelling op poten te zetten die ondersteund werd met live – muziek. Matthias schreef toen in grote lijnen een scenario uit dat de KD’Z verder uitwerkten tot een verhaal en toneelstuk. De band heeft toen bijna een jaar gewerkt aan de muziek die samen live gebracht werd met het stuk. Daarna hebben we het optreden verder gezet in cafés en zalen. Onze set is uiteindelijk al veel veranderd en geëvolueerd, maar bepaalde nummers die voor het stuk werden geschreven spelen we nog altijd live.
Wanneer beseften jullie dat muziek spelen je passie is?
Vanaf dat we de juiste mensen tegenkwamen om samen iets te creëren. Als het dan nog eens goed klikt en je ingespeeld geraakt op elkaar dan is dat precies magie. Je leert dan jammen met elkaar, gewoon samen improviseren. Soms speel je dan 15 minuten aan een stuk zonder iets te zeggen tegen elkaar. Bij ons kwam die klik als groep redelijk snel.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denk je, of is die helemaal niet uniek?
We vinden de Belgische scene zeker uniek, omdat die zo gevarieerd is. In België vind je praktisch alle genres. Vaak denken de groepen ook ‘out of the box’ en vallen ze daarom veel meer op. Denk bijvoorbeeld aan Raketkanon, Cocaine Piss, Raveyards, SHHT, Maudlin, Youff…
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Onze inspiratiebronnen kunnen zeer uiteenlopend zijn, maar er zijn enkele bands die The Purplemachine zeker beïnvloed hebben. Dit zijn vooral Thee Oh Sees, Fuzz, Wand, King Gizzard & The Lizard Wizzard, Link Wray, Ty Segall, Kyuss en Sleep. Onze eigen muziek definiëren we als Psyched out Garagerock met Kraut-, Stoner- en Surfinvloeden.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
We werden al met verschillende groepen vergeleken. Enkele oudere toeschouwers vergeleken ons met The Doors, TC Matic en The Stooges. Hoewel we niet echt vinden dat we op hun lijken, is het wel een mooi compliment. Jonger publiek, dat thuis is in het genre, vergelijkt ons soms met Thee Oh Sees, Ty Segall en King Gizzard & The Lizard Wizard. We zijn dan ook wel geïnspireerd door deze groepen. We werden tot nu toe nog niet echt vergeleken met een band, terwijl we dat niet wilden. Het is altijd wel interessant als iemand anders zijn kijk op onze muziek deelt, het is vaak een eye-opener. Dan krijg je toch een idee over hoe een buitenstaander het optreden ervaren heeft.
Voor welke band zou je wel eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom?In België zouden we graag eens voor The Glücks spelen. We vinden ze lekker rock ’n roll en hebben ze al een paar keer ontmoet. Maar onze droom zou toch wel zijn om eens voor Thee Oh Sees te openen. Die zagen we al enkele keren live en hun shows zijn zo energiek. Het is een kunst om een publiek zo uit zijn dak te kunnen laten gaan. Daar kijken we wel naar op.
Wat maakt jullie anders dan andere bands denk je?
We brengen veel invloeden uit verschillende rockgenres samen in een ‘garage’-jasje. Dit hebben we bereikt door altijd open te staan voor het experimenteren in jams. Hebben we zin om iets surfy of krautachtig te spelen, dan doen we dat gewoon. We beperken ons niet tot één invloed. We proberen het enkel psychedelisch te houden. Het kan dus zijn dat we ooit een indierock nummer gaan maken en ons laten inspireren door bijvoorbeeld Mac DeMarco, een artiest die we ook graag horen. Dit valt momenteel totaal buiten ons plaatje, maar wie weet krijgen we daar ooit zin in. En dat is leuk, het maakt ons creatief proces onvoorspelbaar. Daarnaast zijn we heel kritisch op de de muziek die we schrijven. We willen iets maken dat herkenbaar kan zijn, maar niet cliché is. Dit alles zorgt wel voor een uitdaging.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Dat zal voor ons een lp opnemen zijn. We zijn momenteel aan het sparen zodat we een volledig album kunnen opnemen. We hebben enkele maanden geleden een studio bezocht die ons wel aanspreekt en kijken uit naar de juiste partners voor een goede samenwerking. We hebben trouwens met The Purplemachine nog nooit in de studio gestaan om op te nemen, dus daar kijken we wel naar uit!
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren? / Wat is je favoriete album?
Hoewel we alle vier wel vaak dezelfde soort muziek lusten is dit toch eerder persoonlijk. Jarno beschouwd Mutilator Defeated At Last van Thee Oh Sees als een album dat hij kan blijven beluisteren. Het is een album dat je meeneemt in een moderne psychedelic garage trip. Het zit vol met fuzz en zalige rock’n roll riffs ondergedompeld in een zee van delay en reverb. Het is dan ook een album dat de band koestert en geïnspireerd heeft doorheen de tijd.
Jarno: “De nummers hebben gewoon echt een lekkere groove. De twee drummers zorgen dan ook voor een zalige percussie. Ook de gitaar is zalig, de typische schelle gitaarsounds van John Dwyer in bijvoorbeeld Lupine Ossuary krijg ik maar niet genoeg van.”
Melvin is een echte fan van 60’s psych rock. Hierbij vertelt hij dat het album 24 Hours van Ant Trip Ceremony zijn favoriet is.
Melvin: “Zalige 60s-plaat die ik doorheen de laatste jaren platgedraaid heb, en daardoor vele situaties en momenten kan linken er mee, beetje nostalgisch dus, maar blijft iedere keer opnieuw smaken ook in huidige setting. Tremolo op de stem doet uiteraard veel (haha). Zachtaardig, maar met goed geplaatste harde en zweverige momenten”.
Hoewel we allemaal wel af en toe doom lusten, is Louis toch de doom fan van de band. Dopethrone van Electric Wizard is dan ook zijn favoriet album. Een echte klassieker. De sound van dit album is legendarisch en het effect die ervoor gebruikt werd heeft doorheen de jaren een cult following gekregen. Het is een album waarvan je versteld staat de eerste keer dat je het beluisterd. Je vraagt je dan ook af hoe in gods naam je zo’n klank kan krijgen uit een instrument, zo rauw en zo diep, ongelofelijk.
Louis: “Het is het album waar mijn passie voor doom gestart is. Het album neemt je mee op een muzikale trip. De bluesy sound, soms zacht, maar vooral hard blaasde mij meteen omver. Ik kocht inmiddels ook al het fuzz-effect dat werd gebruikt in de studio voor het opnemen van dit album.”
Ook Matthias kiest voor een album uit de 60’s. The Velvet Underground en Nico van Velvet Underground is zijn favoriet.
Matthias: “Het is gewoon een echte klassieker met een lekkere oude rauwe sound. De vocals van Lou en Nico zijn zalig en de backings vind ik op een bepaalde leuke manier goofy. Sinds ik de plaat kocht heb ik hem bijna kapot gedraaid. Het album blijft me maar boeien en de sound, die soms toch wel drukkend en schel kan zijn, word ik maar niet beu. Lou Reeds gitaarspel inspireerde me ook om meer aandacht te geven aan het ritmegevoel in muziek. De ‘rechterhand’ bij het gitaarspelen zoals ze zeggen wordt vaak vergeten door gitaristen, maar is oh zo belangrijk in het maken van goede rockmuziek.”
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Muziek bevat emotie en reflecteert dus wat we van binnen voelen. Het is troostend, agressief, verdrietig, happy… voor elks wat wils. Op deze manier brengt muziek mensen bij elkaar, om er samen van te genieten of om het samen te creëren. Als band doen we beide. We gaan graag samen naar concerten. Het versterkt onze band als groep en geeft ons inspiratie om in repetitie af te komen met iets waar we enthousiast van kunnen worden. Een nieuw nummer schrijven geeft ons dan ook vaak adrenaline. Als de stukjes opeens in elkaar vallen dan voelt dat gewoon zalig!
Muziek kan ook een minder mooie kant hebben, denk bijvoorbeeld aan de commerciële wereld. We zouden muziek niet meteen de schuldige hierin noemen, er is dan ook niets lelijk aan muziek op zich, wel boeit de commerciële muziekindustrie ons minder, muziek draait bij ons rond het creëren van nieuwe en verfrissende sferen, geld en populariteit staan daar los van.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Met John Dwyer. Het is geen geheim, we zijn fans van Thee Oh Sees en John Dwyer is daar de frontman van. Hij heeft zoveel albums onder zijn riem, het is ongelofelijk. Van folkachtige ballades in OCS tot explosieve garage in Oh Sees, hij doet het allemaal en dat op zijn eigen unieke manier. De man is gewoon een creatieve meester en een wizard als het op gitaar komt. In Thee Oh Sees speelt hij gitaar met amper effecten en toch klinkt het alsof zijn gitaarsignaal ondergedompeld werd in pedalen.
Matthias: “De eerste keer dat ik Thee Oh Sees hoorde dacht ik dat er meerdere gitaristen waren, maar nee het is gewoon Dwyer zijn geschifte sound.” Het zou dus wel eens heel interessant zijn om een 8 uur durend gesprek met deze man te hebben!
