Waar komt de naam vandaan en stel je maar eens voor!
Aemn Break is afgeleid van de befaamde ‘Amen Break’ uit Amen Brother van The Winstons, misschien wel de meest gesamplede drumbreak ooit. In principe is Aemn Break een muzikaal zijproject, dat op de één of andere manier steeds blijft terugkomen. De nummers die niet in één van mijn andere bands passen (Massa Nobu, GRAHM) vinden hier hun onderkomen. Tot nu toe was dit dus eerder een ‘producers project’, maar het werd wel tijd om er live ook eens iets bij te bedenken.
Hoe moeten we jouw muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Ik ben zowat met nineties hiphop opgegroeid; heel de sample-cultuur maakte daar uiteraard ook deel van uit. Mijn eerste instrument was (na FastTracker op MS-DOS) een MPC 2000XL. Maar ik heb een heel ruime muzikale smaak. Ik heb zeker nooit de intentie gehad om bij één bepaald genre te blijven plakken. Nu ligt mijn focus eerder op het elektronische, maar eigenlijk hou ik van alles wat authenticiteit uitstraalt, los van eender welke stroming ofzo. Ik denk dat Aemn Break daar een goede vertaling van is.
Wanneer besefte je dat muziek spelen je passie is?
Goh wanneer juist weet ik niet. Op een gegeven moment besef je dat je toch muziek blijft maken. Ook al ben jezelf de enigste die het gros van die tracks ooit zal horen, ook al heb je er zelf geen enkele andere baten bij. Daar bestaat een woord voor: ‘autotelic’.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denk je, of is die helemaal
niet uniek?
Ik volg de ‘scene’ niet zo hard, maar ik denk dat het unieke ligt in het feit dat er op een relatief kleine oppervlakte zeer veel muziek gemaakt wordt. Er zijn ook heel wat initiatieven (zoals Sound Track) om die scene te pushen en het talent te ontginnen, wat zeer positief is uiteraard.
Wie zijn jouw inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Borges schreef ooit dat hij niet begreep dat auteurs zich uitsloven om romans van honderden pagina’s te schrijven, terwijl de essentie ervan evengoed op een paar bladzijdes neergepend kan worden. Voor Aemn Break is dat net hetzelfde: waarom éénzelfde muzikaal idee uitsmeren over een track van 4 minuten als ik in die 4 minuten ook veel meer kan vertellen. Deze muziek is gelaagd en bevat verhalen in verhalen, verschillende thema’s, verwijzingen etc. Dat maakt het net interessant. Zeker voor mezelf. Het geheel wordt zo een collage van samples, elektronica, instrumenten, field-recordings en de nodige beats uiteraard.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut
niet wilt?
Dat is tot nu toe nog nooit gebeurd.
Voor welke band zou je wel eens graag het voorprogramma willen spelen en
waarom?
DJ Shadow. Entroducing is misschien wel de plaat die mij het meest heeft geïnspireerd om zelf muziek te maken.
Wat maakt jou anders dan andere bands denk je?
In het geval van Aemn Break is dat de invalshoek; hoe ik het creëren van tracks benader. Ik beschouw de muziek als één grote hommage aan alle ooit gemaakte, goede muziek. Er is geen pretentie om authentiek of origineel te zijn. Alles is al ooit gedaan en er is in se geen onontgonnen terrein meer. Het komt dus neer op muzikale recyclage.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Gewoon dezelfde weg blijven verderzetten: de liveshow verder op punt zetten, meer gigs spelen, het volgende album via officiële wegen releasen, wie weet wat de toekomst brengt.
Welk album kunnen jullie op repeat beluisteren?
Geen album wel vooral tracks die bij mij steeds blijven hangen: Luke Abbott’s klein meesterwerkje Modern Driveway bijvoorbeeld of het tijdloze Baby, This Love I Have van Minni Riperton.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Zeer moeilijk vraag. Self Portrait van Bob Dylan is een goede kanshebber. Mijn vader is een grote Dylan-fan, die liefde voor Dylan is dus van hem overgewaaid. En uit heel zijn oeuvre grijp ik om de één of andere reden toch steeds terug naar Self Portrait.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Muziek is een wereldtaal, het is wellicht de meest universele manier om te communiceren. Geen enkel ander medium of andere kunstvorm kan daaraan tippen. Minder mooi is dat het al te vaak vooral over de verpakking gaat en te weinig over de inhoud. Het vluchtige, de uiterlijkheden nemen de overhand en dat gaat ten koste van kwaliteit; een spijtige zaak.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en
waarom?
Een onderonsje met Jon Hopkins, Four Tet en Dan Snaith van Caribou lijkt me niet slecht. Voldoende tijd om hun producersgeheimen te ontfutselen.
