Home Belgisch ROZA PARKS

ROZA PARKS

by Nel Mertens

Ook postpunkband Roza Parks schittert tussen de bands op de affiche van W-festival. Tijd om goed geïnformeerd te geraken, voor we ons op donderdag 16 augustus tot op de eerste rij van de Wave Cave positioneren om van deze heren uit Peer te genieten!

Het is niet eenvoudig om jullie genre te ‘labelen’, maar dat vinden wij dan eerder een pluspunt! Jullie brengen donkere wavenummers, maar evengoed iets wat naar poprockballades neigt. Jullie speelden het voorprogramma van Stijn Meuris, maar staan evengoed op W-festival. Op jullie Facebook-pagina omschrijven jullie je stijl als ‘wave space rock for sinking submarines’, wat toch wel een geheel nieuwe stijl is. Jullie worden omschreven als alternatieve indie, evengoed als new wave, shoegaze, postpunkband en vooral die laatste invloeden zijn voor ons ook wel duidelijk. De mooiste beschrijving die ik las was: ‘Roza Parks klinkt als Ian Curtis die PJ Harvey een tong draait op het schoolbal, terwijl Foals zich aan een cover van The Sound waagt’. Hoe beschrijven jullie zelf het liefst jullie stijl?
We zijn niet zo bezig met onze stijl te labelen en moeten naar onze mening niet in één of ander hoekje geduwd worden. Het doet me wat denken aan het DNA-onderzoek bij mensen van verschillende ‘rassen’. Bleek dat een aantal “blanken” willens nillens een nogal aanzienlijk percentage Afrikaans DNA hadden, gemengd met bijvoorbeeld Oost-Europees en Amerikaans DNA. Dat zet alles al wat meer in perspectief. Net zo hebben wij alvast een groot deel postpunk en new wave in ons DNA zitten, maar evenzeer hangen de jaren 90 aan ons vast en drummen de grooves van de sixties zich naar voren. We merken wel dat als je niet in een hokje geduwd kan worden, het voor veel mensen teveel moeite kost en we een beetje uit de boot vallen. Soit, we kunnen alle vier zwemmen… Wat de toekomst brengt qua “genre” zien we trouwens wel, dat kan ook wel ’s voor verrassingen zorgen. Momenteel draait Les Savy Fav op volle toeren op onze platenspeler, al hangt er een band als FEHM ook lekker tegen aan te schuren. We zijn bezig aan nieuwe nummers, dus die invloeden gaan zeker hoorbaar zijn… indiepostpunkwavegaze dus.

Jullie hebben een geheel eigen gitaar- en basgeluid, strakke drums en een zanger die de stem van Ian Curtis en Robert Smith wegkaapte en kon vatten in een eigen timbre. Een knappe combinatie van artiesten/muzikanten en jullie staan er ook echt als groep op het podium. Is het toeval dat jullie elkaar vonden?
Initieel hebben we elkaar gevonden op school: Joris, onze drummer, zat samen met Bart en Roel in de Chrysostomos-band (Joris als leerling, Bart en Roel als leerkracht). Dennis is er later bij gekomen, nadat onze toenmalige gitarist zich op klassieke piano ging toeleggen. Een aantal onder ons zitten nog in andere bands, dus af en toe moetenwe beroep doen op invallers, maar als we met ons vieren samen zijn, gebeurt er toch iets magisch (althans in ons hoofd).

Jullie bandnaam veranderde van Rosa Parks’ Private Bus Seat (die duidelijk verwijst naar de Amerikaanse mensenrechtenactiviste Rosa Parks) naar Roza Parks, omdat dat beter bekt. Met die naam op zich geef je sowieso een zweem van een maatschappelijke boodschap aan. Hoe belangrijk zijn de boodschappen in jullie teksten?
De teksten zijn belangrijk. Hier en daar lost Roel wel ’s iets over de betekenis achter bepaalde teksten maar hij laat het liever over aan je eigen interpretatie. Markers uit de laatste ep was op zijn minst wel duidelijk denken we: de vluchtelingen op de boten zijn van alle tijden… In ieder geval zijn we alleszins nog niet in het stadium geraakt dat we over onze dollars en chicks aan de rand van onze infinity-pool zingen…

Jullie posten iedere week een playlist, die enorm overeenstemt met mijn persoonlijke playlist. Ook vind ik er regelmatig groepen op terug die ook op W-festival staan. Welke bands willen jullie zelf graag aan het werk zien?
Awel, dan zullen we een keer komen dj-en op een feestje bij jou: we hebben dat recent nog gedaan en dat smaakte naar meer! The Chameleons zitten vast in ons DNA verweven. Dat we op dezelfde dag mogen spelen maakt het alleen maar mooier. The Wedding Present speelt ook op donderdag, al is dat op het andere podium net voor ons, dus die gaan we waarschijnlijk moeten missen. Ook de andere dagen is kiezen en verliezen… al kunnen we vrijdag en zaterdag waarschijnlijk niet gaan omdat we op een festival in Duitsland spelen. Zondag terugkomen is alvast een strak plan: het is ook een dag om van te snoepen, het begint met A Slice Of Life, Struggler etc… Antipole staat ook op onze lijst, ben echt benieuwd om deze Noors-Engelse coalitie bezig te zien!

Wat kunnen we verwachten op W-festival?
Op W-festival gaan we niks anders doen dan normaal: gewoon 200% ervoor gaan en misschien wel een aantal nieuwe nummers in de set gooien.

Met wie willen jullie graag aan de toog hangen, een pint trakteren of even mee praten?
Ik denk dat we op het W-fest die dag(en) met zoveel gelijkgestemde zielen gaan zijn dat iedereen mee aan de toog mag komen hangen. One big black relatively happy family.

Last but not least:

Op een festival wil ik … niet weten hoe laat het is.

Op een festival kijk ik uit naar de vorige dag om te beseffen wat ik gemist heb

Op een festival drink ik nooit genoeg water

Op een festival eet ik vanzelfsprekend met mes en vork

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More