De nieuwste cd van Pauwel De Meyer (Having Fun) vinden we lichtjes fantastisch. Luminous Dash ging op de babbel met de man uit Sint-Niklaas.
Dag Pauwel. Je hebt een nieuwe plaat uit. Kort en krachtig, maar briljant. Als je foto’s van je ziet, ben je vaak alleen in je kamertje met je instrumenten. Ben jij iemand die graag alles alleen doet of past dit gewoon het best van al in het concept van Pauwel De Meyer?
Vele foto’s zijn genomen bij ons thuis in de Prins Albertstraat in Sint-Niklaas. Ik ben naar hier verhuisd tijdens het begin van de opnames, Koen, die de plaat van arrangementen voorzag woonde hier toen ook nog. We wonen samen met andere muzikanten (Geoffrey Mys van Harehaas en Mathias Van Gassc van Doylu). Hiervoor woonde ik tussen de bossen, wat een belangrijke invloed had op mijn muziek, De verhuis naar het stadscentrum speelde inspiratief een grote rol. De foto’s zijn een beetje een weergave van de city blues.
Omdat je alles alleen doet, zal je wel vaak de term singersongwriter opgeplakt krijgen. Dat zit er natuurlijk in, maar ik hoor zo veel meer dan dat. Wat vind je er zelf van?
Ik schrijf tekst en muziek, dus singer-songwriter is een correcte term. Ik doe echter niet alles alleen. De invloed van Koen was groot en hij kon me ook motiveren om een al afgewerkte song opnieuw aan te pakken om het niveau op te krikken. De plaat werd opgenomen bij Steven Meuleman, drummer van Monster Youth, die ook die plaat opnam. Koen, Steven en ik zijn een soort hecht opnameteam en dat zijn ook de invloeden die je hoort. Ik wou het ’trieste’ een beetje verdoezelen in een rijkere, meer poppy sound.
Even over de titel. Having Fun…en meer weemoedig kan een plaat niet klinken, sarcasme of niet?
Ik werk graag met een werktitel. Hideaway was heel conceptueel. De sound moest passen binnen het gegeven. Having Fun liet ons vrij. Ergens is het heel sarcastisch, even na het kiezen van de titel kwam ik in een put terecht waar ik pas sinds kort met moeite uit ben geraakt. Het releasen van Having Fun is een heel grote voldoening geweest.
De songs zijn allemaal vrij kort. Is dat een bewuste keuze?
Helemaal niet. Er zit geen verschil in het schrijfproces van een korte of lange song. Ik zeg wat ik te zeggen heb en als dat lukt in 1 minuut duurt de song ook maar 1 minuut. We houden het graag sober, dus ik ga die korte nummers niet onnodig rekken.
Ik hoor wel een artiest die flirt met grootheden uit de jaren 60 en 70 (van The Beach Boys tot Nick Drake), maar daar toch een eigentijds geluid van maakt. Wat zijn je voorbeelden en waar je luister tegenwoordig naar?
Ik denk dat die invloeden erin kruipen omdat ze mijn invloeden beïnvloeden. Snap je? Ik ben een heel grote van van the Velvet Underground en The Doors, maar dat zijn bands die weinig op de pick up liggen. Het laatste jaar heb ik heel veel naar Juan Wauters, Kevin Morby en Angel Olsen geluisterd. Muziek waar zowel in de instrumentatie als de zang heel veel melodie in zit.
Nothing To Prove blinkt uit door het lo-fi gevoel. Bijna een unplugged versie van The Velvet Underground en dat laat jij gewoon overlopen in heerlijke psychedelica als Mom’s Car. Eigenlijk is het (heerlijke) contrast op deze plaat wel groot…
Merci voor het compliment! Dat is allemaal onderdeel van Having Fun. Ik wou echt een plaat maken zonder me op voorhand vast te pinnen op 1 bepaalde sound of sfeer. “Album” van “Girls” of “Cripple Crow” van Devendra Banhart zijn daarin zeer invloedrijke albums geweest.
Je ging op toer met Devendra Banhart, heeft dat je een bekendheid in het undergroundcircuit opgeleverd?
Dat weet ik eigenlijk niet, het is wel een springplank geweest naar fijnere optredens.
Natuurlijk speel je ook in België, zelfs een show met Mauro Pawlowski in de AB. Kun je daar wat meer over vertellen?
Er zullen nog een paar optredens met Mauro volgen. Héél erg blij mee, en natuurlijk kijk ik super hard uit naar het optreden in de AB, dat is een beetje een droom die uitkomt. We brengen integraal de nieuwe plaat.
Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom.
Wow, die vraag is bijna onmogelijk te beantwoorden. Ashdown Forest in Danehill, Sussex was alleszins mijn favoriete plaats afgelopen jaar. Ik was er in het voorjaar op reis, wanneer ik door het bos wandelde bij zonsondergang werd ik de pas afgesneden door een groep van een tiental mannetjesherten met gigantische geweien, wat bijna een spirituele ervaring was.
Ik denk dat ik het antwoord otoch maar beter voor mezelf hou (lacht).
https://www.youtube.com/watch?v=BzPM70XJFkI
