Noa Lee is het project van Nina Kortekaas met Robbe Broeckx op drums en Lennart Heyndels op bas en modular synths. Op een jaar tijd zijn we drie singles (Blue Ruin, Move Backwards, Surrender) en twee akoestische sessies (Wet Coats, Mike) verder.
In Juli mochten ze openen voor Arsenal op OLT Rivierenhof, op 21 November stond Noa Lee op een double bill met Kettle of Kites in Volta en nu er komt een nieuwe ep aan. Tijd voor een interview met Nina.
We hebben genoten van jullie optreden! De band lijkt goed ingespeeld en jullie stonden er, hoe was het voor jullie?
Heel fijn! Het laatste optreden was in juli toen we de support van Arsenal mochten doen in het OLT. Daarna hebben we ons volledig gefocust op het opnemen van de ep. Dus het was ook wel spannend. Maar het is allemaal goed gegaan, was een heel fijne sfeer met het publiek.
Het valt niet enkel ons op dat jullie voor de minder voor de hand liggende songstructuren gaan. Wat zijn jullie invloeden en muzikale achtergrond?
We hebben alle drie jazz gestudeerd en zijn hier buiten Noa Lee ook mee bezig. Maar los daarvan denk ik dat ik voor ons allemaal kan spreken dat die invloeden uit heel uiteenlopende stijlen komen, meer dan alleen jazz.
Invloeden komen vanuit alle hoeken: Björk, Feist, Keith Jarrett, Paul Bley, Radiohead, Brian Blade, Martha Argerich, Julia Holter…
Zijn er al vergelijkingen met andere artiesten gemaakt die jullie zelf niet meteen zagen of die jullie helemaal niet zien?
Iemand heeft mij qua uiterlijk al eens vergeleken met de jonge versie van PJ Harvey. Ik vind dat een supercool compliment, maar op vlak van muziek ligt dat wel vrij ver van wat ik maak.
Welke artiesten en platen zijn voor jou persoonlijk belangrijk geweest in je groei als muzikante?
Facing You – Keith Jarrett
Grace – Jeff Buckley
Personal Mountains – Keith Jarrett
Amok – Atoms For Peace
The Trees Are Always Right – Jozef Dumoulin
Sunday at the Village Vanguard – Bill Evans
In Rainbows – Radiohead
Zou je iets meer kunnen vertellen over het nummer Move Backwards? Met op de hoes het meisje met de meloen op het strand?
Dat is één van de eerste nummers die ik geschreven heb voor Noa Lee. Op dat moment speelde Lennart nog niet bij ons en was het een impulsief duo met Robbe Broeckx waar ik geen verdere plannen mee had. Ik kwam met enkele losse beginselen en door samen te spelen, werd ik geïnspireerd om het af te werken.
Het nummer gaat over hoe emoties/herinneringen/geuren/kleuren waar je al lang niet meer aan hebt gedacht, ineens kunnen terugkomen. Dat je vergeten was dat die nog bestonden.
Het meisje met de meloen op het strand, ben ik. (Haha!) Dat was ergens onderweg tijdens een reis door Griekenland met mijn familie.
Je sprak tijdens het optreden over een nieuwe ep die jullie hebben opgenomen, kan je daar al wat meer over vertellen?
We hebben afgelopen zomer een eerste ep opgenomen bij Pieterjan Coppejans in Gent. Die paar dagen opnemen in zijn studio waren voor mij één van de meest zalige momenten die ik al heb gehad. We hadden er hard naartoe gewerkt en het was heel fijn hoe we met hem konden samenwerken. Heel impulsief!
Wat is tot nu toe jouw mooiste muzikale moment in je leven?
Ik denk toch wel ons optreden in het OLT Rivierenhof, afgelopen zomer. We mochten twee dagen na elkaar de support spelen van Arsenal.
De eerste avond kon Lennart er jammer genoeg niet bij zijn, dus had ik voor die avond met een vervanger gewerkt. Die bassist, Hannes D’Hoine heeft dat echt heel goed gedaan, maar natuurlijk is het even wennen als je de sound en manier van spelen van iemand anders gewend bent. Er waren die eerste avond ook enkele dingen misgelopen… Ik had de sleutels van mijn auto per ongeluk in diezelfde auto laten liggen, waardoor er iemand van de pechdienst moest komen om in mijn auto in te breken. Dat allemaal vlak voor de soundcheck. Ook het publiek was overweldigend die eerste dag. Ze babbelden veel en hoewel de mensen vooraan erg aandachtig waren, kon ik niet goed om met die tribune vol pratende mensen. De tweede dag verliep veel vlotter en al bij de soundcheck voelde het supergoed toen Lennart erbij was. Dit gaat melig klinken, maar het voelde een beetje als thuiskomen. Er waren geen zorgen meer en veel minder stress omdat ik al voorbereid was op de impact van de ruimte en het publiek. Ik kon mezelf loslaten en volledig met de muziek bezig zijn. Dat was echt heel intens.
Met welke artiest droom je ooit eens te mogen samenwerken?
Thom Yorke…. en Björk ook… en Harry Gruyaert!
