Een magisch pareltje met een fragiele stem, jazz en wereldse grooves, een barre tocht door woestijnlandschappen, scheurende riffs en een stampende slome breakbeat. Dit allemaal te ontdekken deze week in onze Luminous Belge. Artiesten van dienst zijn: Laele, Yôkaï, SPOOK, Cocaine Piss en Duan Ra.
Terug een muzikale ontdekkingstocht op woensdag? Ja hoor spin and buy those records people!
Bijna een jaar geleden debuteerde Ella Vermeir, alias Laele, met de prachtige single Come Find Me waarop ze zich liet begeleiden door Mirek Coutigne. Zelden hadden we zoiets moois en fragiels gehoord. Ondertussen bracht ze nog drie singles uit, maakte ze een cover van Habibi van Tamino en kreeg ze muzikale versterking van Helena Faes op cello.
Dit jaar zou de debuutep van Laele moeten verschijnen en daar krijgen we nu een voorproefje uit met de single All This Time. Het nummer gaat over iemand die schrik heeft om zich te tonen aan de buitenwereld en worstelt met onzekerheid; iemand die schippert tussen volledig in haar schulp kruipen en toch naar buiten treden om haar ambities te proberen waarmaken.
Van bij het begin worden we weer gecharmeerd door de mooie, fragiele stem van Vermeir. Coutigny en Faes weten perfect wat past bij die prachtige stem. Het duo laat de zangeres sprankelen en ondersteunen haar heel discreet zonder haar te overdonderen.
Laele laat weer een magisch pareltje op de wereld los en moet niet in haar schulp kruipen. Ze mag trots zijn op wat ze maakt. Ze kan iedereen ontroeren met haar bloedmooie songs en pakkende stem.
Na twee ep’s kwam het Brusselse octet Yôkaï vorig jaar op de proppen met hun Sentinelle album waarmee ze zich meteen in onze eindejaarslijst wurmden. Hun opvolger is er nu ook al.
Coup De Grâce bevat 9 tracks en ze gaan nog een stapje verder in het exploreren van hun geluid en mogelijkheden. Jazz en wereldse grooves krijgen nu gezelschap van krautrock en psychedelica. Multi-instrumentalisten als ze zijn, brengen ze dromerige synths en gitaren naar het voorplan en krijgen de blazers meer een inkleuringsrol toebedeeld.
Aanvangen met slow mover synths, die dan vergezeld worden door een simpele doch efficiënte drumgroove en dito baslijn in Mascotte zet voor ons meteen de goede toon, die ook door pakweg Can al gezet is geweest. In Roubaix is het idyllische gitaar schoonheid, voor de wielerstorm de rust enigszins komt verstoren.
Bandnamen zijn een beetje als hits van Niels Destadsbader: je moet er niet altijd veel achter zoeken. Dat geldt zeker voor SPOOK, een bandnaam die heel wat associaties oproept maar eigenlijk puur toevallig tot stand kwam.
Filip Wauters (BackBack, Het Zesde Metaal), Nicolas Rombouts (Dez Mona, Zita Swoon) en Simon Segers (De Beren Gieren) begonnen de band onder impuls van Wauters toen die in 2019 een ‘wild card’ kreeg van het Gentse Citadelic festival. Al tijdens de eerste repetitie werd snel duidelijk welke richting SPOOK uit wilde gaan. Het werd die van de ‘postwestern’. Country muziek voor niet-country liefhebbers. Americana voor de vrije ziel. Pedal steel gecenterde psychedelica met een lichte afdronk van gedroogde paddo’s.
Neem nu opener Fire; een spannend epos vol verrassende wendingen, met een pedal steel die twijfelt tussen uithalen en inhouden, Segers die zichzelf nauwelijks kan bedwingen op de drums en een bas die eerst nog mooi in de pas loopt om daarna stevig tegen de haren te wrijven. Een barre tocht door woestijnlandschappen die even stilhoudt bij Area 51 om wat later terug de luwte op te zoeken en te eindigen waar het verhaal 13 minuten eerder begon. Machtig!
Vrijheid door improvisatie en fun, daar draait het om bij SPOOK. Drie mannen van stand verenigd in een muzikaal vehikel waar de zin voor avontuur en vrijheid vanaf spat. En wij kunnen daar gewoon om het even wanneer naar luisteren, gelukzakken die we zijn!
Cocaine Piss, de Luikse band rond frontvrouw Aurèlie Poppins, brengt met Bad Kid nog eens een nieuwe single uit, de eerste sinds hun album Passionate and Tragic uit 2019.
Bad Kid is zowaar het langste nummer uit het repertoire van Cocaine Piss. In tegenstelling tot eerdere songs die meestal maar een minuut duren, klokt deze af of bijna 3 minuten! Bad Kid wordt rustig opgebouwd, om wat later volledig door het dak te gaan. Aurélie zet haar longen volledig open en schreeuwt op de scheurende riffs. De aanvankelijke grenzeloze energie is er nog steeds maar het is beter ingepakt.
Een stevige maand na de eerste single van Duan Ra Somewhere is Gentenaar Arnaud Soetens er terug met nieuw werk. Skoro is de tweede voorloper van het album In Transit waarvan we nog geen releasedatum doorkregen.
Skoro (straattaal voor ‘school’) gaat door op het op elektronica gestoelde elan van zijn voorganger. Deze keer vormt een stampende, slome breakbeat de ruggengraat van het nummer. Ze wordt omzwachteld door spacey geluiden en breed uitgesmeerde, gelaagde zang waarbij toch vooral de sfeer op de eerste plaats komt. Die sfeer zit gelukkig helemaal goed.
Ook deze single kwam tot stand in samenwerking met bassist en producer Samuel Van Binsbergen (Sam Blaca). Aan de drums zat Anton Valcke die in vele projecten meedraait en jazz studeert aan het conservatorium Brussel.
Veel luistergenot!