Een football chant, de definitie van ouder worden omzetten in muziek, een straffe compositie dat evengoed uit de catalogus van The Beatles had kunnen komen, Nile Rodgers-achtige jazzy funk tot de onversneden revolterende On-U Sound van wijlen Mark Stewart. Kortom voor iedereen wat wils deze week in onze Luminous Belge.
Artiesten van dienst zijn The Rats, VAAGUE, Steven H, Douglas Firs en MTTR!
We hebben een sterk vermoeden en zijn verheugd dat de aankomende ep van The Rats beslist niet zal brengen wat de titel Disco To Disco doet vermoeden. Dat blijkt ook uit hun derde en laatste voorsmaakje van die nieuwe release, de single Old Flames.
Wie hen het voorbije jaar in Gent aan het werk zag (in het Wintercircus tijdens de halve finale van Humo’s Rock Rally, in Concertzaal de Vooruit als voorprogramma van PiL of deze zomer op Boomtown bijvoorbeeld) wéét al dat deze nieuwe track er eentje van formaat is. De gitaarriff werd op Boomtown al luidkeels mee geschreeuwd alsof het een football chant was.
Niet dat we het daarmee willen vergelijken, want naast die aanstekelijke riffs wordt het nummer gedragen door een vrij eenvoudig synthlijntje dat het helemaal doet. Hetzelfde geldt voor die baslijn en de groovy drums.
De inhoud van de song is ook gelinkt met de titel(track) van de ep, legt de band uit: “De tekst vertelt het verhaal van het herontdekken van oude geliefden na een nacht stappen van disco(theek) naar disco(theek), met verwijzingen naar Shane MacGowan van The Pogues en zijn overmatig drankgebruik, en naar Will Tura’s hit Draai 797204. Het samenbrengen van deze twee compleet verschillende iconische figuren laat je afvragen of ze niet meer gemeen hebben dan je zou denken.”
In de Brusselse undergroundscene is Antoine Pierre geen onbekende. De legende zegt dat deze Brusselse jazzmuzikant besloot om muziek te maken toen hij Thom Yorke aan het werk zag tijdens de Tomorrow’s Modern Boxes-tour. De vonken moeten nu eenmaal van ergens komen. Na muzikale avonturen in de jazzband Urbex en Next.Ape maakte Antoine Pierre zich alweer klaar voor een nieuw avontuur en deze keer solo: VAAGUE.
In eigen beheer – zo gaat dat in de underground – bracht hij twee ep’s uit die binnenkort worden aangevuld met het debuutalbum Oktopus Mekaniks dat in oktober uitkomt. Om het publiek te teasen verscheen eerder Leviathan en nu is er Amsterdamn, dat een samenwerking met de Engelsman Stuart McCallum is geworden.
Potten zal Amsterdamn wel niet breken. Weliswaar een originele titel die zonder meer gepikt is van de Dick Maas-film, maar muzikaal voelt het te veel aan als een aanloop naar iets groters. Wie weet komt dat wel op het album want talent heeft deze man zat, helaas voelt het als alleenstaande track net iets te veel aan als een dertien in een dozijn-geval.
In Gent blijft niet alleen Luc De Vos bestaan, maar ook Steven H. Geboren en getogen in West-Vlaanderen, maar toch de biezen gepakt naar de Arteveldestraat. Al 20 jaar in ’t vak. Zonder twijfel zalen doen vollopen, maar ook wellicht er doen leeglopen. Succes en ellende gekend, wie weet bloemekes gehad, maar vooral zichzelf gebleven.
Twee decennia lang op zowat elke Vlaamse televisiezender en in ditto café te zien. Nooit echt doorgebroken, maar zoals hij zelf zegt wel één van de weinige rappers die mag stoefen dat hij al twee decennia ononderbroken zijn eigen ding doet.
Oud En Versleten is de derde single uit zijn reeks over ouder worden. Het begon met Twee Ouwe Gasten uit 2022 en opgevolgd door diens vorige single Tijd Om Deure Te Goan.
Met Oud En Versleten gaat Steven H door op zijn bekende elan. Voor wie vertrouwd is met het gegeven: een lach en een traan zoals men dat in een echte smartlap doet. Zichzelf, in tegenstelling tot vele rappers, nooit al te serieus nemen. Wel wetend dat je deze grap alleen maar twintig jaar vol kan houden als je goede songs schrijft en dat is Oud En Versleten zeker en vast.
Vergeet de nieuwe hype rond Eminem, kies voor Steven H. ’t Is zelfs goedkoper of hoe je de definitie van waardig ouder worden ook kan omzetten in muziek. Respect, gast!
Gertjan Van Hellemont is zo’n singer-songwriter die zichzelf uitdaagt om iedere keer een plaat af te leveren die de vorige overklast. Dat doet hij al jaren en hij slaagt er steeds met verve in.
Voor zijn nieuwste album werkte hij, naast met zijn vaste band, samen met Wietse Weys je hoort hem op saxofoon en ook de strijkers arrangementen voor het Budapest Art Orchestra zijn van zijn hand. Senne Guns voegde keyboard toe, Bart Vervaeck (Compro Oro, Echoes Of Zoo,..) bespeelde de pedalsteel en Kevin Ratterman (Ray Lamontagne, My Morning Jacket...) stond in voor de mix. Van Hellemont werkt al met Ratterman samen sinds het album Hinges Of Luck uit 2017.
Happy Pt. 2 is een plaat over het terugvinden van geluk na diep verdriet, zonder dat verdriet los te laten. Beseffen dat het verdriet er altijd zal zijn, maar dat het niet altijd de overhand hoeft te nemen omdat het leven zoveel meer is dan dat. We moeten steeds opnieuw beginnen en dat doet Gertjan met zijn muzikale vrienden hier op een magisch mooie manier.
Lazy Heart verscheen eind vorig jaar als eerste teaser van het album. Het was misschien wel het mooiste nummer dat we in 2023 jaar te horen kregen. Het is de openingstrack van het album en legt de lat voor de rest van de plaat erg hoog.
Het speelse Back To That Day had evengoed uit de catalogus van The Beatles kunnen komen. Ja, inderdaad zo’n straffe compositie is het. Het prachtige I Miss You barst van de wondermooie arrangementen, tekent een streepje americana en heeft een jazzy randje. Kippenvel!
Start Again heeft iets speels en iets psychedelisch, het nummer barst volledig open met bombastische arrangementen en is vreemd genoeg ineens, zonder dat je het verwacht, gedaan. We komen even tot rust met het akoestische pareltje It isn’t Me waarop Gertjan alleen wordt bijgestaan door Roos Denayer (Rosa Butsi) die de achtergrondzang verzorgd. Het blijft ingetogen rustig met Just To Get It Right, een liedje om bij weg te dromen terwijl je naar de sterren kijkt op een zomerse avond. Met Magazine wordt er terug iets steviger gemusiceerd met een ingetogen americana vibe.
Met zo een knappe plaat kan je met volle moed opnieuw beginnen. Als er één thema centraal staat in de nummers op dit album, dan is het de allesomvattende schoonheid. Elk nummer draagt die puurheid en schoonheid in zich.
Met een naam als MTTR maak je het de luisteraar niet gemakkelijk, met zeven minuten runtime niet bepaald voer voor de radio en door de diversiteit van muzikale stijlen is het al even lastig om een etiket op deze song te plakken. Maar, en daar draait het toch om, wat een meesterlijke track is dit.
MTTR is de nom de plume van Micky Peeters, ooit lid van de Leuvense funkband Alpacas Collective. Ook voor zijn soloproject trek je maar best je dansschoenen aan wegens te aanstekelijk, maar dit instrumentaal prachtnummer kan evengoed muziekfans plezieren die met een koptelefoon op het hoofd in de rustgevende fauteuil willen wegzakken.
Mickey kreeg voor deze track de hulp van klasbakken als Jon Birdsong (trompettist op werk van Calexico, dEUS, Think of One), basklarinetvirtuoos Edward Capel en Tomas De Smet (goed voor contrabasklanken op muziek van onder meer Zita Swoon, King Dalton en Laïs). Zoals gezegd is The Free Fall een kanjer van zeven minuten. Lekker chill, maar wel één die geen minuut verveelt. Dat komt vooral omdat Micky Peeters je bijna na elke minuut naar een ander muzikaal walhalla brengt: van Nile Rodgers-achtige jazzy funk tot de onversneden revolterende On-U Sound van wijlen Mark Stewart, om er twee te noemen. Let ook op de slotminuut waarin film- en countryster Kris Kristofferson praat over hoe Townes Van Sandts muziek diens leven heeft gered.
