Een ingetogen warme sfeer, verloren dromen, een zomerse swingende feelgood track, positieve vibes en een nummer dat niet voor één muzikaal gat te vangen is: een vleugje lounge, een snuifje dance, een puntje funk en een druppel disco.
Een bonte mix van Belgische kwaliteit ook deze week in onze Luminous Belge. Artiesten zijn SJ Hoffman, Isaac Roux, The Great Belgian Songbook, Shubil en 35H.
Het is alweer vier jaar geleden dat SJ Hoffman zijn laatste album Waves Holding Time uitbracht. Sam Pieter Janssens (Clairval, And Then Came Fall) zat toen in de productiestoel met als resultaat dat Hoffman ook te horen is op het album Sweet Seclusion van Clairval uit 2021. Blijkbaar zat de muzikale klik tussen beide heren wel goed want ook voor het nieuwe, nog te verschijnen album Redeeming Grace, deed Janssens de productie. Op de nieuwe liet Borgerhoff de gitaar achterwege, hij smeet zich volop op de piano en kreeg ondersteuning van talentrijke jazzmuzikanten.
Hold Your Heart is de tweede teaser van het nieuwe album. Het stond ook op de debuutplaat The Long Now van Hoffman uit 2019, maar werd helemaal herwerkt. De insteek van de nieuwe versie was de vraag: “Wat zouden Leif Vollebekk en Jackson Browne met dit nummer doen”?
We waren al verzot op de eerste versie maar de nieuwe bewerking klinkt een stuk frisser. De ingetogen warme sfeer is gebleven, de elektrische gitaarpartijen werden deze keer ingespeeld met akoestische gitaar; piano klanken en blazers geven het nummer meer body. Ook de stem van Hoffman klinkt lichter en de backings maken het nummer gewoon af.
Een van de mooiste geluiden die er is, is het geluid dat je vingers maakt als je van vingerzetting verandert op de gitaar. Het kraakt en het piept een beetje. Net als een kampvuur. Je kunt je Isaac Roux al voorstellen, zittend in zijn hut aan het meer, starend naar de vlammen in de open haard, dromerig spelend op zijn gitaar en een liedje bedenkend. En dat heet dan Lost in Some Dream. Je krijgt precies waar je om gevraagd hebt. Soms speelt het universum mee.
De bries is koud en de maan is er al. Maar de vingers kunnen nog steeds fingerpicken in 6/8. We sluiten onze ogen en volgen de innerlijke beelden. Een vriend duikt op, voegt zich bij Isaac op de bank en speelt op de elektrische gitaar om hem te ondersteunen. Maar zacht. Een geluidje hier en daar. Soms een akkoord. Het refrein wordt in falset gezongen. Beelden uit zijn jeugd komen naar boven. Niet zo lang geleden, maar bijna vreemd. Vanaf het tweede couplet mag de drummer meedoen. Maar alleen omdat hij de drumvellen bespeelt met jazz brushes. We zijn nog steeds onder elkaar.
Maar iemand haalt de synthesizer uit de kast en geeft het geheel een beetje sfeer.
Nog nooit van gehoord, totdat de band en deze bijhorende single haast achteloos voorbij kabbelden op StuBru. Aangenaam verrast zaten we op dat moment, vier inzittenden van onze bolide, zachtjes maar goedgemutst mee te knikken.
Met The Great Belgian Songbook dus, een kwintet dat oude en minder oude Belpoppers in de verf zet door middel van jazzy/funky/poppy versies. Door de band genomen stuk voor stuk goede bewerkingen met sterke arrangementen maar helaas ook wat braafjes. Jazz voor de massa zoals ze zeggen, en daar is uiteraard niets mis mee. Hun nieuwe single is, als we het goed hebben, wel een eigen compositie en de vier meeknikkende oude zakken in onze voiturewaren unaniem: veel beter dan de covers.
Het promopraatje heeft het over een zomerse, swingende feelgood track en daar is zeker iets van. Zo’n lekkere oorwurm die zich snel onder de hersenpan nestelt om er nog dagenlang zijn of haar gangetje te gaan. Hier legden we meteen (voorzichtig) de link met St-Germain’s Rose Rouge, daar zitten de vrolijk schetterende blazers zeker voor iets tussen. Beide songs werken op de dansbenen maar laatstgenoemde artiest klinkt vooral moderner, minder gepolijst en speelt toch een categorie hoger. Voorlopig toch. Ach, het zijn appelen en peren.
Cuberdon heeft een geweldige uptempo melodie, klinkt heel herkenbaar en zit gewoon harstikke lekker in mekaar. Zoals aangehaald vonden de vier pseudo-muziekkenners in onze wagen het totaalgeluid iets te plat, te opgepoetst. Al zijn de heerlijke funky tonen (dank Mr Bassman) absoluut niet te ontkennen en zeer aangenaam.
In deze recensie begeven we ons compleet uit onze comfortzone. Normaal bestaat onze luisterwereld vooral uit het brutere werk maar enkele zaken triggerden ons na de eerste beluistering van de single Patterns enkele weken terug. Zeker ook het feit dat de band uit Mechelen afkomstig is, een keurmerk als het ware, want uit deze mooie stad komen bands als L’Itch, Psychonaut, Hippotraktor…
Shubil is een samenwerking tussen vrienden Bert Janssens, David Van Den Bosch, Timothy Vanvaeck en Simon Mahieu. Bert Janssens hebben we al vaker ontmoet tijdens optredens; een zeer aangename kerel, beetje rustig en timide, maar o zo muzikaal.
Stefan De Graef (Psychonaut, Hippotraktor) en Kirstie Di Alegro (SONDER) zingen elk ook een lied op Patterns. Het album is gemixt Simon Mahieu, de mastering was in handen van Chiaran Verheyden de duizendpoot die al heel wat belangrijke albums van vele bands onder handen nam.
Timothy Vanvaeck en Bert Janssens legden een lange weg af tijdens het maken van Patterns. Het proces liep door onvoorziene omstandigheden niet van een leien dakje. Personeelswissel, persoonlijk verlies of gewoon vastzitten op nummers, weerhielden hen er niet van om door te bijten in vele studiosessies; enkel en alleen omdat ze erin geloofden.
Toen David Van Den Bosch als nieuwe drummer eerdere nummers een andere sound gaf, was de ban echter verbroken. Uiteindelijk leveren de jongens een album af met 9 nieuwe en 1 herwerkt, ouder nummer.
Na de derde beluistering moeten we ons nog steeds in de wang knijpen, want nergens horen we de donkere emoklanken die we toch een beetje verwachtten nu we de verhalen kennen rond het maken van het album. Het is ook geen kleffe feelgood plaat maar een mooi geheel van positieve vibes en mooie elektronische muziek waar wij het warm van krijgen.
Openingsnummer Wish You Well kon evengoed de titel van het album geweest zijn. Zachte tonen en waterdruppels stromen onze oren binnen. Een duikboot-biep begeleidt ons door een oceaan en veroorzaakt een zalige rilling over ons lijf. We waren ooit fan van bands als Leftfielden Song Of Life ademt dezelfde sfeer uit.
Even zacht als het eerste nummer sijpelt Reflight door de hoofdtelefoon. We houden van baslijnen die je niet moet zoeken en plots herkennen we hier de meesters van The Whitest Boy Alive in, maar dan puur instrumentaal. Het komt door het orgeltje. Net voorbij halfweg vindt er een metamorfose plaats in het lied, net nadat je denkt dat het uitdoofde. Probeer eens om niet mee te bewegen met je hoofd: lukt niet.
In Counting horen we de wondermooie stem van Kirstie Di Alegria (SONDER). Eerder, in 2023, hadden we het al eens over haar band en luisterden we verbluft naar haar stemtimbre en breekbaarheid. We durven nog steeds te stellen dat Kristie een van de mooiste stemmen van ons halfrond heeft.
Dopamine zorgt er meteen voor dat de hersenen onze bewegingen opnieuw soepel laten verlopen. Laat de zomer nu eindelijk maar beginnen. De betere dj kan hier een perfecte drop ingooien en de vloer laten ontploffen. Denk Booka Shade.
Tony sluit af. Iedereen kent een Tony, en Tony’s zijn per definitie artistieke en immens grappige venten. Tony zou ook de naam van een muziek industrie award moeten zijn.
De Tony van 2024 gaat naar… Shubil.
De stad waar hij leeft zegt van zichzelf dat ze het heeft, maar hij heeft het helemaal. Sam Schellingen. De drang om creatief bezig te zijn, al meer dan vier decennia. Toetsenist/elektronicawizzard bij O-Veux, de legendarische postpunkband avant la lettre uit de duisterste krochten van Hasselt.
Dat hij ook andere kunsten beheerst, bewijst hij met zijn project 35H (een verwijzing naar Limburgs hoofdstad), waar hij een aantal maten optrommelt om, in volkomen eigen beheer en met beperkte middelen, nummers op te nemen en die aan de wereld bekend te maken. Huis-, tuin- en keukenvlijt van de betere soort. Zijn werk wordt verdeeld door het Gentse Wagonmaniac.
Hij schrijft, componeert, programmeert, mixt en edit zijn tracks, met partijen van zijn O-Veux-kompanen Alain Terwingen en Serge Hauglustaine op respectievelijk gitaar en bas. Sam Ketelslegers bespeelt de sax.
Een goed jaar geleden werd het debuutalbum Portalis gereleased, en op 12 juni van dit jaar kwam de single Mon Cafe uit.
Het nummer is een eerbetoon aan ene Mon Haeck, de verpersoonlijking van 74 jaar rock-‘n-roll, en de tekst bestaat uit een beknopte biografie van de man die als 17-jarige deejay Hottie in de ban van de rock is geraakt en er zijn verdere leven aan heeft gewijd. Sinds zijn 64ste, een leeftijd waarop de doorsnee hardwerkende Vlaming aan pensioen denkt, is hij de patron van Mon Cafe, in de schaduw van het stadhuis van Hasselt. Het café, met vele rock- en jazz-iconen aan de muren en door de luidsprekers, is een ontmoetingsplek waar de kleurrijke Hasseltse muziekscene al eens pleegt samen te troepen.
Het nummer is niet voor één muzikaal gat te vangen: een vleugje lounge, een snuifje dance, een puntje funk en een druppel disco. In elk geval een zomers swingende schwung, met daarover heen het parlando van Mon himself. Inderdaad: de patron heeft hoogstpersoonlijk de vocalen afgeleverd.
Ook de humor schuwt Schellingen dus duidelijk niet in zijn tracks, en daar houden wij van. Om het paatje helemaal af te maken werd de track voorzien van een clip met grafisch bewerkte beelden van het betreffende horeca-etablissement.
Rock and roll will never die!
Wij vernamen dat deze single de voorbode is van méér, en kunnen het alleen maar hopen. Zoals wij ook hopen spoedig wat te vernemen van de live-plannen die Sam aan het smeden schijnt te zijn.
Zoals gezegd: hij doet het allemaal!
