Luminous Belge

Een pulserende synthesizer en boetserende drumgroove, de Belgische Nick Cave, een heerlijke bariton stem, een zonnige bruisende plaat en een punkrocktrack die ramt en beukt.

Onze Luminous Belge is ook deze week eclectisch aangevuld met volgende artiesten: Vaague, Riptunes, Wolf Vanwymeersch, Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en Black Leather Jacket.

Zijn sporen verdiende Antoinne Pierre eerder bij Next.Ape, Urbex en Taxiwars. De geschoolde jazz invloeden maken hier plaats voor elektronica bovenop knapperige drumbeats. Dat hij deels geïnspireerd is door Tom Yorke’s Tomorrow’s Modern Boxes zal hijzelf niet ontkennen. De drummer koppelt sensortechnologie aan zijn slagwerk, en een nieuw project is geboren. Er wordt resoluut gekozen voor de live beleving, waarin hij graag improvisatie ruimte inlast. Antoinne is creatief en schuwt het avontuur niet door geen gebruik te maken van vooraf opgenomen loops.

Een pulserende synthesizer en boetserende drumgroove begeleiden Leviathan via mondharp bestuurde snaredrum samples naar een picturaal oerwoud. Laura Matikainen werkte aan de hand van collages een kleurrijke wildernis uit in de mooie  bijhorende videoclip. 

De Brusselse Mowgli injecteert halverwege nog jungle invloeden zodat de song een andere windrichting inslaat, wat de vaag(ue)heid wat doorbreekt. Het komt op plaat minder tot zijn recht dan live, en dat kan je meemaken tijdens de overgang van mei naar juni, op 31/05 speelt Vaague een exclusieve try-out in VOLTA (Brussel). Zeer de moeite! Het album Oktopus Mekaniks komt in oktober 2024 uit.

Helaas beslisten de heren van Idiots om er dit jaar een punt achter te zetten. De band geeft nog drie afscheidsconcerten waarvan er al twee volledig uitverkocht zijn (via deze link kan je nog tickets kopen voor het optreden van 3 oktober). Maar er is ook goed nieuws want zanger LucDufourmont en gitarist Wouter Spaens blijven wel verdergaan met hun andere project Riptunes.

In 2022 verscheen het naamloos debuutalbum van Riptunes wat een sublieme plaat was vol mooie, ingetogen diamantjes. Eind september mogen we hun tweede langspeler verwachten.

Riptunes ontstond toen een fan aan Luc vroeg om een lied te schrijven voor zijn dochter die zo goed als doof geboren werd. Dat meisje heet June en de band heeft nu ook de eerste single van de nieuwe plaat naar haar vernoemd. Het is ook het eerst lied dat June zal horen na een eerste operatie. Het nummer straalt levenslust uit en stuurt een positieve boodschap naar de wereld: de jeugd heeft de sleutel in handen en maakt zich op voor een fluwelen revolutie. Op naar een betere wereld.

Net als de warme boodschap is het ook een warm nummer met een hoofdrol voor Dufourmont die croont alsof hij de Belgische Nick Cave is. Spaens voegt daar prachtig gitaarwerk aan toe en de strijkers geven het nummer een meerwaarde samen met de backings van Agnes Fabiola. 

Eigenlijk zou deze June gewoon een Belpop klassieker moet worden.

Het hongerige snarenwonder Wolf ken je natuurlijk al lang van wijlen The Van Jets, Waldorf en het prettig gestoorde, grillige, dansbare noise combo Elefant. Sinds 2021 betokkelt hij echter de meer gevoelige snaren onder z’n eigen naam. Dat resulteerde in handenvol singles, een ep en het album The Early Years op 9000 Records/Consouling Sounds in 2022. Second Coming is alweer z’n zesde single na dat album.

Hij durft diep in de menselijke psyche en ziel duiken, dat het daar (zeker voor sensitieve personen) geen vrolijke boel is, zal niemand verbazen. De nieuwe single handelt over de wanhoop van een wereld op de rand van de afgrond maar tevens de weigering om daaraan te bezwijken, blijven vasthouden aan de kleine hoopgevende dingen dus. 

De song trapt zacht en donker af als iets dat op Nothing Is Underrated, het tweede solo album van Fugazi bassist Joe Lally, had kunnen staan. 

Stelselmatig groeit de dynamiek waarbij z’n heerlijk lage baritonstem ook af en toe z’n bekende falset wolfgehuil uithalen meekrijgt, maar nog steeds enkel met een gitaar als begeleiding. Pas halverwege mag een prachtige feedback op de achtergrond de rest van “de band” (tenzij Wolf alles zelf inspeelde?) inluiden en ontpopt de track zich alsof Bowie met Wipers in zee is gegaan. Op het einde wordt de boel weer netjes mijmerend neergelegd, sterk rakend werk!

Soms mag je een groepsnaam letterlijk nemen. Jazzdrummer Stéphane Galland reisde de wereld rond op een nooit eindigende zoektocht naar nieuwe ritmes, waar dit album het resultaat van is. Meer nog dan een plakboek van alle stijlen die hij onderweg ontdekte, is het een voldragen geheel met wervelende en kleurrijke composities die overlopen van liefde en eerbied voor al die verschillende muzikale tradities. Van Afrika vliegen we naar India en over de Balkan weer huiswaarts.

Dat komt ook doordat Stéphane er niet alleen voorstaat: tot zijn reisgenoten rekent hij de Japanse tenorsaxofoniste Shoko Igarashi, de Franse trompettist Pierre-Antoine Savoyat, de Tunesische pianist Wajdi Riahi, de Nederlandse bassiste Louise van den Heuvel en de geboren en getogen Brusselaar Sylvain Debaisieux op altsaxofoon. Allen vonden ze een thuis in onze hoofdstad, allen namen ze ook hun eigen muzikale meesterschap mee naar de plaat.

De twee beste nummers vind je meteen aan het begin van het album. Morpheus is de ideale opener: geen tijd om te slapen hier, groots kondigen de blazers de melodie aan, die meteen aan het dansen gaat. The Lindy Effect is volgens Wikipedia een theoretisch principe dat ons petje te boven gaat, maar op dit album toch vooral een lekker lange en wervelende compositie met glansrollen voor de piano en natuurlijk Stéphanes onvermoeibare percussie. 

Laat je niet afschrikken door de ‘complexe ritmes’ die deze muziek volgens de perstekst bevat: je hoeft geen jazzkenner te zijn om met volle teugen te genieten van deze zonnige, bruisende plaat. Een liefhebber is al meer dan voldoende.

Lang haar, zwart lederen jasjes en bottines. Voeg daar de attitude bij waarmee Black Leather Jacket op een podium staat en je kan zo elk punkrockfestival binnenwandelen.

Doe dat gewoon en gebruik het nieuwe nummer Unity van de Antwerpse garagepunkers als soundtrack. Want Unity gaat net over samenkomen met gelijkgestemden die ontegensprekelijk invloed op mekaar uitoefenen, lelijke smoelen trekken tegen mekaar, terwijl de riffs snel en furieus langs ieders oren scheuren.

Black Leather Jacket bevestigt hiermee de razernij – die we ook op hun album Stinger hoorden – die een doorsnee punkrocktrack nodig heeft. Maar ze doen dat met de nodige ernst en overschrijden zelfs de gemiddelde duur van die snelle tracks, met maar liefst 3’27”.

_{I’m not gonna fall in love
I’m not gonna raise the bar
I’m not gonna heal my scars
Cause I know what’s coming
and I’m gonna get fucked up
My peers are pulling on the line
Because that is all they do R
un with me Run with me
Come and flee
UNITY}

En de track zelf? Die stijgt ver boven het gemiddelde uit! Die ramt en beukt, laat adrenalinebommetjes ontploffen in het tempo van de woorden, het repetitief gescandeerde “Unity” en het snoeiharde drumwerk.