Een DIY-slaapkameropname, betere Britpop met weidse arrangementen, punkjazz en heerlijk gebackbackte versies van minder bekende nummers van Ellington.
Benieuwd? Luister dan naar onze wekelijkse Luminous Belge.
Een nieuw project van een jonge songwriter! En toch geen onbekende, want Dark Lagoon is het nieuwe, alternatieve indie-/ folkproject van Jarne Vreys waarvoor hij geïnspireerd werd door artiesten als Elliott Smith, Leonard Cohen, Ween, Daniel Johnston,…
Zijn muzikale kennis en bagage zijn groot, zijn talent navenant. Want we zagen hem – ondanks zijn jonge leeftijd – al op heel wat podia blinken bij bands als G.U.S.T., Shorty Jetson & The Lefthands, Zombikini en The Obscure.
Zijn debuutsingle In Love With a Psycho is een DIY-slaapkameropname en werd in een vijf- à tiental minuten geschreven op een regenachtige nacht. Dat zorgde voor een warme, intiem persoonlijke sfeer in de track, toch is het een nummer waarin de kwaliteitslat hoog ligt. We horen een zacht, natuurlijk tikkend ritme met glooiende gitaarlijn, mooi warme bas en prikkelend fris getokkel, onder Jarne’s donkerwarme zang.
Dit nummer gaat over een toxische relatie. Fictief – gelukkig maar voor Jarne – maar in de wereld voorbeelden genoeg van zo’n kromgetrokken, vergiftigde liefdesbanden om er betekenisvol over te schrijven.
Jarne laat samen met deze single weten dat een eerste ep niet zo lang op zich zal laten wachten.
Al bijna 15 jaar maakt Steven Bossuyt onder de naam Sherman, ijzersterke popsongs die eigenlijk meer aandacht verdienen dan ze momenteel krijgen. De man blijft echter doorzetten en blijft dat hoge niveau halen. Steven dook terug de studio in en deze keer met producer Jo Francken (Tamino, Milow…). Ze kwamen buiten met alweer een heel straffe compositie.
The Interstate doet ons denken aan de betere Britpop van Keane, Oasis en The Verve, met weidse arrangementen, sprankelende gitaren en strijkers als kers op de taart. Moest het nummer op de radio gedraaid worden tussen deze bands, dan zou het er zeker niet misstaan.
De volhouder wint en wij hopen zeker dat Sherman met deze single een hit te pakken krijgt.
Het fantastische Kameel lost een wel héél speciale single. Groovemeister Buscemi bracht in 2021 z’n Mistral Du Sud album uit, met daarop ook Who d’You Think You’re Talking To? een samenwerking met Crass zanger Steve Ignorant. Anno 2024 komt het relatief verse label Pang Pang Records met het idee op de proppen om de Buscemi track op vinyl uit te brengen, maar ook tegelijk een aantal mensen te vragen om die track te herwerken/remixen. Zodoende komt er dus een 7-inch uit met het origineel aan één kant en de herwerkte Kameel versie aan de andere.
Het origineel; een typische heerlijke Buscemi dance banger met Ignorant vocalen. In de handen van Kameel wordt het punkjazz die raakvlakken vertoont met Mark Ribot z’n Ceramic Dog en het Italiaanse ZU. Dat komt dan vooral door Joppe Bestevaar die voor de gelegenheid als gast verschijnt op baritonsax.
Maar er is meer, want Pang Pang komt ook op de proppen met een 12-inch versie waarop nog 4 andere remixes te vinden zijn. Dub disco met blazers door Dubmatix. Gestripte dub door DjBobby Ewing, die in het geboorteregister als Jimmy Dewit staat.
De voor ons onbekende, maar blijkbaar dikke vriend van het verse label, Jr Mozes doet het met breakbeats en offbeat reggae ritmiek. Tenslotte is het aan huisband Colére om een echte hardcore punk draai aan het plaatje te geven. Hun Discolére Remix is dus wat misleidend qua titel. Hun versie klinkt alsof het rechtstreeks van een jaren 80 compil op Crass Records is geïmporteerd; lo-fi, snel, furieus, kort en krachtig.
Op 10 mei mogen we de tweede Nederlandstalige soloplaat verwachten van Brent Beukelaer (ook gekend als zanger van The Radar Station). Brent nam Ramen Als Ogen, net zoals zijn vorige plaat, op met Sander Cliquet en David Broeders. Deze keer krijgt het trio ondersteuning van gastmuzikanten Nina Kortekaas (Noa Lee), Roos Denayer (Rosa Butsi) en Niels Boutsen (Stoomboot). Na De Bloesem Van De Kerselaar, Ochtendwekker en Ademwolk krijgen we nog een wondermooi voorsmaakje van de nieuwe plaat.
Opeengestapelde Schaduwen voelt zoals alle andere composities van Beukelaer als een warm deken dat je beschermd tegen de boze wereld. De knappe arrangementen vullen Brents stem mooi aan en als extraatje legt Nina Kortekaas er een psychedelische vibe in met haar Fender Rhodes met als resultaat dat we een prachtig ingetogen parel krijgen die voor intens kippenvel zorgt.
Ramen Als Ogen is Beukelaers meest persoonlijke werk tot nu toe, waarin hij schrijft over tegenslagen die elkaar blijven opvolgen en hem telkens iets dieper duwen en doen vergeten wie hij is. Als hij die tegenslagen kan ombuigen tot zo’n mooie nummers, dan zijn Brents eigen nummers de beste therapie.
Liefhebbers van het betere jazzwerk kennen het Gentse trio Backback al langer. Filip Wauters, Marc De Maeseneer en Giovanni Barcella zijn namelijk al een tijdje geen prille twintigers meer en schuimen al een hele poos de podia af met hun herkenbare, ruige sound die vooral veel jazz en elementen van rock bevat. Eerst deden ze het vooral met composities van Wauters maar sinds 2021 – met het album DEUK – ook met werk van Edward Kennedy Ellington aka Duke Ellington.
Voor DEUK ging Wauters snuisteren in de back-catalogue van Ellington waar hij een pak minder bekend werk van de man van onder het stof haalde en er een eigenzinnige draai aan gaf. Op DUKE doet de band min of meer hetzelfde. Deze keer haalden ze er daarenboven naast vibrafonist Frederik Heirman en ook zijn immer aimabele collega Wim Segers bij. Samen met Cyrille Obermüller trok de bende de Rockstar Recordings studio in voor een weekje ouderwetse live opnames.
Net zoals op DEUK krijgen we dus opnieuw heerlijk gebackbackte versies van minder bekende nummers van Ellington. Daarbij draait de band er zijn hand niet voor om, om door soms heel subtiele ingrepen de sfeer van een nummer helemaal te veranderen.
Luister bijvoorbeeld eens naar de eerste pakweg 20 seconden van opener Oclupaca, oorspronkelijk verschenen op Latin American Suite. Op het eerste gehoor klinken beide versies gelijkaardig alleen werd het latin ritme door Barcella in die mate gedeconstrueerd dat het eigenlijk geen latin ritme meer is!
Meestal gaat de band echter iets minder subtiel te werk. Zo veranderde het in oorsprong erg swingende The New Piano Roll Blues (1950) in een dreigende, naar free jazz lonkend stukje georganiseerde chaos waarin een soort van synthdrone (denken we toch) de boel aan elkaar rijgt.
Nauwelijks nog herkenbaar zijn de nummers soms, zoals de uitvoering van het in 1941 verschenen Bakiff waarin we toch heel veel bas horen voor een band zonder bassist… Of Duke’s oorspronkelijk meer dan 12 minuten durende ode aan zijn moeder Reminiscing In Tempo dat Backback comprimeerde tot een goede drie minuten. In de eerste minuut zet een heerlijke vibrafoon de toon waarna erg ingetogen gitaarspel het overneemt om ons vervolgens langzaam samen mee te nemen naar hoger sferen. Meesterlijk.
Nog zo’n ingetogen parel is Blood Count, in de Ellington-uitvoering een tegelplakker vanjewelste en ook in de versie van Backback een slowke voor mensen die het graag erg rustig aan doen. Minimalistisch, geen overbodige noten en met veel ruimte voor een goed gesprek op de dansvloer.
Meer vibrafonisch mesmerizerend gegalm horen we in Amour Amour en ook tijdens afsluiter Portrait of Mahalia Jackson waarin Wim Segers zijn zegje mag komen doen.
Een kleine 40 minuten lang doen Wauters en zijn kompanen wonderbaarlijke dingen met Ellingtons composities en maken ze er 100% hun eigen ding van. Luisteren is de boodschap en als het even kan dan ook nog liefst live, want Backback is een podiumband van de zuiverste soort.