Diverse tempowissels en bijzondere breaks, soundscapes die lijken weggelopen uit de Bon Iver catalogus, gedreven en onstopbaar als een op hol geslagen stoomlocomotief, een straffe plaat voor de avontuurlijke muziekliefhebber en dolle pret met ritmeboxen en oude synthesizers. Voor ieder wat wils dus in onze Luminous Belge spotifylijst.
Artiesten die onze week kleuren zijn Sander Boury, Boskat, HOUSEPLaNTS, Robbing Millions en Johannes Is Zijn Naam.
Als muzikant moet je af en toe uit je comfortzone treden om nieuwe inzichten te krijgen. Dat besefte ook Sander Boury. Hij is drummer bij Narwhal, Calm Before Psycho en Thebou en heeft zich onlangs geout als multi-instrumentalist. Hij leerde zichzelf piano en saxofoon spelen en begon al snel eigen composities te schrijven.
Een paar maanden geleden bracht hij onder zijn eigen naam de uitstekende debuutsingle Mostar uit. Nu is er de opvolger Embrace Quietness waarin hij voor het eerst ook zingt. Terwijl Sander op zijn vorige single klezmer en gipsy invloeden verwerkte, horen we in de nieuwe track een meer jazzy vibe die hij vermengt met het fragiele en experimentele van Radiohead. Met diverse tempowissels en bijzondere breaks schudt Sander weer iets heel boeiends uit zijn mouw.
Deze week is het een jaar geleden dat we de eerste single Groundhog Day van HOUSEPLaNTS te horen kregen. Bij die release werd aangegeven dat dit project van Marino Roosen (Bonfire Lakes), Pieter-Jan Decraene (Sam De Nef, Thinos Are People Too), Loes Caels (Rhinos Are People Too), Ewout Decraene (Rhinos Are People Too), Nick Caels (The Haunted Youth) en Bram Gabriëls (Homegirl) datzelfde jaar een album zouden uitbrengen.
We zijn ondertussen een aantal singles verder. De plaat kwam er (nog?) niet en nu laat de band weten dat Walls de voorlopige laatste single zal zijn van het zestal.
Elke single van HOUSEPLaNTS heeft een andere sound. Het enige wat zeker is, is dat het steeds boeiende en catchy composities zijn. Ook Walls kent weer een ietwat ander geluid dan de vorige singles. In het begin lijkt het gewoon een dromerige track waarin niks bijzonders gebeurt. Maar tijdens het refrein horen we soundscapes die lijken weggelopen uit de Bon Iver catalogus.
De stemmen van Marino Roosen en Loes Caels vullen elkaar mooi aan, en als ze samen zingen is het pure magie.
Graag willen we langs deze weg Chuck Berry, Link Wray en Dave Davies bedanken omdat ze, wat ons betreft, een van de fundamenten van de gitaarmuziek hebben uitgevonden: de gitaarriff! Een eenvoudig riedeltje dat veelvuldig herhaalt wordt en zich rechtstreeks een weg baant van ons trommelvlies naar het flink ontwikkelde riffgebied in onze hersenen.
Precies zo’n geweldig riedeltje vormt de basis van de nieuwe single van het duo BOSKAT Tibo Polleunis (drum, achtergrond zang) en Vincent “Vinny” Van Santfoort (gitaar, zang)).
Gedreven en onstopbaar als een op hol geslagen stoomlocomotief slaat BOSKAT ons om de oren met het op Amerikaanse punkrock gestoelde Stick To Your Guns. Een titel die ze trouwens vrij letterlijker nemen (check de videoclip).
Zalig nummerke!
Lucien Fraipont is een man die op zoek blijft gaan naar nieuwe invloeden en altijd open staat voor avontuurlijke arrangementen en een uniek geluid. Daarom evolueerde het geluid van zijn project Robbing Millions door de jaren heen. Elke plaat klinkt volledig anders maar toch hebben ze altijd wel een herkenbare stempel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Fraipont afgestudeerd is aan het jazzconservatorium van Brussel en dat hij telkens weer een nog niet ontgonnen weg wilt inslaan om daar met een fris en uniek geluid uit te komen.
Rêve Party is het derde Robbing Millions album en daarin liet Lucien zich beïnvloeden door zijn liefde voor Franse pop, Amerikaanse psychedelische rock en jazz (in het bijzonder van Weather Report).
Hij creëert een soundtrack voor zijn perfecte droomfeest met een knappe eclectische sound en songs die uitblinken met een breed verrassend klankenpalet. Hij producete de plaat samen met Mike Fridmann, groepslid van KWKA en Pitchwafuzz, hij zat ook achter de knoppen bij de laatste platen van The Flaming Lips.
Openingsnummer Magicians lijkt weggelopen uit een album van Tame Impala terwijl we in Same Skin futuristisch disco krijgen. Doctor is een dromerige psychedelische track met een jazzy randje. Vervolgens gaan we vlot over naar de speelse pop van Believe Her.
Réve Party is een heel boeiende, straffe plaat voor de avontuurlijke muziekliefhebber. Lucien Fraipont weet perfect de lijn te trekken zodat de songs niet wegzinken in een overdosis aan psychedelische invloeden.
Johannes is zijn naam is de debuutplaat van Johannes is zijn Naam, het soloproject van voormalig The Van Jets-frontman Johannes Verschaeve.
Je kan de man prettig gestoord noemen of geniaal. Of alles daar tussenin. Feit is wel dat hij na de break-up van The Van Jets terug op zichzelf valt. Hij maakt muziek voor theater en film, werkt in een Gentse boekhandel en maakt nog steeds muziek voor en door zichzelf. Dat doet hij onder de naam Johannes is zijn naam.
Hij doet dat echter op een niet alledaagse manier maar eerder als een soort Peter Pan in zijn eigen leefwereld.
Die leefwereld lijkt ons een stoffige studio te zijn alwaar hij dolle pret beleeft met ritmeboxen en oude synthesizers. Met een melodica ook, herinneren we ons van de singles die hij eerder al op ons losliet (Apparaat en Johnny Will Be King).
Al dat spelen met geluiden, ritmes en maten maakt dat daar songs uit voortkomen. Om al die invloeden en prikkels wat te doseren kon Johannes rekenen op zijn vriend Dijf Sanders. Hij is de man die de nummers mixte en het lijkt ons dat je dan al van goeden huize moet zijn. Zelf zegt hij erover: “Samen verbleven we tijdens het mixen 40000 mijlen onder de zee”. Een uitspraak die lijkt te impliceren dat het geen makkelijke bevalling was maar ook dat Dijf zich perfect kan verplaatsen in de wereld van Johannes.
Johannes is een kind van de zee. Hij groeide op in Oostende als een dromerige observator. Met de zee en de getijden als bondgenoot. En dat hoor je in zijn muziek, alsof hij hunkert naar contact, weer verdwijnt in zichzelf en tenslotte wordt uitgewist.
Het album klinkt alleszins niet eenduidig en soms zelfs verwarrend. Tegenpolen die elkaar aantrekken: grappig maar kwetsbaar. Geënsceneerd maar echt.
Het lijkt soms alsof Johannes zomaar iets doet, en hoewel hij zich duidelijk heel goed amuseert in de studio, bezit hij wel de kennis van een begenadigd songwriter. En dat merk je.
Alles bij elkaar genomen kunnen we niet genoeg beklemtonen dat Johannes Is Zijn Naam wat ons betreft een blijvertje is. Wat Verschaeve doet is vernieuwend en onvergelijkbaar met enige andere band. Wat hij maakt is interessant en soms wat moeilijk toegankelijk maar het is vooral leuk dat het in geen enkel hokje kan worden gestopt.
Zeker in huis halen, is de boodschap. Deze debuutplaat is, na enkele sterke singles, meteen volwassen geboren. De plaat staat als een huis. Hopelijk blijft het pretpark (dit is al lang geen speeltuin meer) van Johannes nog lang open, wij blijven tickets kopen!
Veel luistergenot!