Eyemèr is het alter ego van Sarah Devreese. Ze doet alles alleen (en hoe!) en op het prachtige Zeal-label heeft ze net haar debuut Temporary Colourblind uitgebracht. Luminous Dash had een uitgebreid gesprek met haar.
Hallo Sarah, je bent al een tijdje bezig, maar Temporarily Colourblind is de plaat die jou definitief op de muziekmarkt moet lanceren, niet?
Dat is de bedoeling inderdaad. Al weet ik dat ik met mijn muziek een wereld creëer die niet voor iedereen toegankelijk is. Ik heb nooit gemikt op een breed publiek, wel op mensen die een voorliefde hebben voor rauwe emotie en eerlijkheid in muziek.
Ik hoor inderdaad zeer veel emoties op de plaat. Enerzijds is er de angst om door de hel te gaan, anderzijds sterk genoeg wil om door te gaan. Zijn alle composities persoonlijke ervaringen?
Ik denk dat eens je door de hel gaat, je niet anders kan dan doorgaan. De enige andere optie is opgeven, en daar heb ik soms ook aan gedacht, maar ergens was er altijd nog mijn muziek die me een doel gaf. Het zou ook jammer zijn om iets zo kostbaar als ‘het leven’ weg te gooien op een moment waarop je even niet helder kan zien. De titel ‘Temporarily Colourblind’ en de composities op de plaat weerspiegelen die gedachte dat je moet doorzetten. Als je in een depressie zit, lijkt het letterlijk alsof alle kleur uit je wereld is weggerukt. Je negatieve gedachten nemen je over en er zijn dagen waarop niets het nog waard lijkt om door te gaan, waarop je denkt ‘wanneer stopt al dit verdriet?’. Je bepaalt deels dan zelf je herstel, je moet zelf de knop omzetten, uit je bed kruipen en je leven weer in handen nemen – al dan niet met de hulp van een ander.
Om op je vraag te antwoorden, bijna alle liedjes zijn op levenservaringen gebaseerd. ‘Candle’ en ‘Losing faith’ gaan waarschijnlijk over mijn diepste momenten, toen ik in een zwart gat leek te vallen. Veel nummers gaan niet over éen enkele gebeurtenis, maar over meerdere gebeurtenissen tezamen. Over een verzameling van gedachten en gevoelens die met elkaar leken verbonden te zijn. Een beetje zoals een piekeraar, spring ik in die liedjes dan van gedachte naar gedachte, op een heel wanordelijke manier.
Het is een plaat die erg veel moed vergt, want meer lo-fi dan jij kan je niet gaan. Alleen met je gitaar en je stem. Ik weet dat je sowieso een keuze moet maken, maar zou jij je kunnen inbeelden dat je in een band zit of niet?
Dat is waar. En om eerlijk te zijn, heb ik veel getwijfeld over de richting waarin ik zou slaan. Zelfs toen ik bezig was aan de opnames van de plaat, was ik niet volledig zeker van mezelf. Ik wist wat ik wou maken, maar was soms te veel bezig met wat anderen zouden denken, en daardoor wist ik toch niet meer zeker wat ik wou. Een beetje een vicieuze denkcirkel. Gelukkig had ik Kevin Imbrechts (illuminine) en de mensen van Zeal Records die achter me stonden en die zeiden dat ik mijn eigen ding moest doen. Dus dat heb ik gedaan. Wat ik wou, was alleen muziek brengen, heel rauw en puur. Als ik alleen live speel, dan voel ik me kwetsbaar en breng ik dat gevoel ook over op het publiek. Ik hoef met niemand anders rekening te houden, iets wat ik in het verleden wel geprobeerd heb, maar mij veel stress bezorgde. Die stress zorgde ervoor dat ik me minder in de muziek kon inleven, omdat er 1001 andere factoren zijn waarop ik moest letten met een ander erbij.Het kan zijn dat ik ooit met anderen live speel, maar momenteel is het niet iets waar ik mee bezig ben. Ik vind het belangrijk dat ik mijn hart volg, en het voelt gewoon goed zoals het nu is.
Ik las dat de titel Temporarily Colourblind verwijst naar een donkere periode in je leven. Ik hoor wel de angst, maar echt donker is de plaat toch niet?
Ik denk dat voor mij die muziek natuurlijk anders klinkt dan voor een buitenstaander. Er zit veel van mijn pijn en verdriet verwerkt in het album, dus ik kan er niet objectief naar kijken. Het is waar dat er liedjes op staan die vrij ‘licht’ klinken, maar dan zit het donkere kantje vaak verstopt in de songtekst. Denk maar aan ‘You gave my heart’, dat is één van de meest positief-klinkende liedjes op de cd. Het gaat over een vriendin die veel voor mij heeft betekend in een periode waarin ik niemand als vriend had op school. Ook al klinkt het nummer luchtig, er zit veel pijn achter het schrijfproces, want ik voelde me zo ontzettend alleen en uitgesloten op het moment dat ik het schreef. Als ik in het refrein van dat nummer zing ‘you gave my lungs the strength to breathe’, dan kan je dat echt letterlijk interpreteren. Die vriendin was de enige persoon die me rustig kon doen ademen, tussen al de paniek door.
Ik was vooral getroffen door het hoesje. Dat kindje met die vreemde ogen, vertel eens wat meer daarover…..
Wel, toen ik zeker was dat ik alles alleen ging aanpakken, wou ik dat de hele plaat een stukje van mezelf zou weerspiegelen. De titel ‘Temporarily Colourblind’ kwam bij me op nadat ik had zitten nadenken hoe ik een depressie het best kon omschrijven met een vergelijking. Eenmaal die gekozen was, wou ik er zelf een hoesje bij tekenen met een genderneutraal gezichtje. Toon Bosschaert, producer en collega uit mijn stage, stelde voor om iets met de ogen te doen als verwijzing naar de albumtitel. Goed idee vond ik, dus dat heb ik gedaan. De hoes van het album toont de worsteling met jezelf als je de wereld heel donker ziet. Je probeert nog kleuren te zien, maar er hangt tegelijk een donderwolk boven je hoofd die je voortdurend neerhaalt.
Als ik jou hoor moet ik denken aan een andere grote vrouw in de Vlaamse muziekwereld: Annelies Van Dinter van Echo Beatty. Geflateerd?
Mooi compliment! Ik las onlangs ergens dezelfde vergelijking. Met haar zou ik wel eens willen samen zingen hoor, dat wordt dan zo’n super-vette-lo-fi-sound!
Je plaat is uitgebracht bij Zeal Records. Meer geschikt kan moeilijk anders, niet?
Ja, zoals ik al eerder zei, Zeal Records is een grote steun voor mij. Oly en Geert zijn twee mensen die werken vanuit hun liefde voor muziek en niets anders. Zoals het altijd zou moeten zijn eigenlijk. Met mijn muziekgenre voel ik me hier echt thuis en ik ben dan ook heel blij dat ik bij hen zit!
In Frozen On The Inside zing je You’re not a murderer because you want to kill. Hoewel ik je volledig snap, blijft het wel een straffe uitspraak!
Ik heb in ‘Frozen on the inside’ er met opzet voor gekozen om na ‘kill’ even een adempauze in te lassen. Daarmee wou ik een beetje provoceren, maar eigenlijk loopt de zin daarna nog door. You’re not a murderer because you want to kill- The pain in your chest (but still)…Als je de zin ziet als ‘you’re not a murderer because you want to kill’, dan betekent het dat je gedachten niet je daden zijn. Door een verkeerdelijk geloof dat wat je denkt al reeds werkelijkheid is, kunnen psychische problemen als wanen ontstaan. Dus je moet daarmee opletten. Iedereen heeft wel eens een gedachte waarvan hij denkt ‘dat is echt gek, als iemand ooit zou horen wat ik nu denk…’. Het is belangrijk om te aanvaarden dat een gedachte slechts een gedachte is. Je bént niet wat je denkt. Een persoon die wil moorden, maar nooit aanstalten daartoe doet, is geen moordenaar. Hij controleert zijn impulsen (al wil ik niet zeggen dat het goed is om moordgedachten te hebben hé).Hoe ik de zin echt bedoelde was: ‘you’re not a murderer because you want to kill the pain in your chest’. Daarmee wou ik zeggen dat het oké is als je manieren zoekt om je (mentale) pijn weg te krijgen, je hoeft niet te nestelen in je pijn, je moet erkennen dat ze er is en dan een oplossing zoeken voor je probleem. De zin gaat ook over het besef dat je slechte copingsstrategieën hebt gecreëerd om met je verdriet om te gaan. Als je echt diep zit, kan eender welk verdovingsmiddel aanlokkelijk lijken om dat gevoel af te zwakken. Zoveel mensen verdoven zich op de éen of andere manier. Alleen maak je je probleem op termijn zo erger. Belangrijk is dat je in zo’n situatie vriendelijk blijft tegen jezelf en de weg ingaat naar verandering.
Ik veronderstel dat deze plaat ook wel zal gepaard gaan met wat optredens. Kun je daar iets over kwijt.
Zeker! Ik hou enorm van de optredens in cultuurcentra. Het publiek is altijd zo aandachtig en dat heb ik nodig om mijn volle aandacht te richten op het voelen en overbrengen van emotie. De complimentjes achteraf en het feit dat mensen mijn cd’tjes kopen, dat betekent enorm veel voor mij.
De Roma en CC Aalst waren mijn favoriete speelplekken tot nu toe. Bij beide optredens was ik support van Isbells, een band waarbij ik me al erg op mijn gemak voel nu. De leden zijn altijd heel vriendelijk en ze geven mij een soort van rust in mijn hoofd voor ik het podium opga.
Het is wel mijn job, toch daag ik je uit om de lezers te vertellen waarom ze naar je plaat moeten luisteren.
Als trieste muziek je troost biedt, als je houdt van rauwe en eerlijke teksten, als je even geen kleur meer lijkt te vinden in alles om je heen, dan zou ik je graag meenemen op een emotionele reis met mijn album ‘Temporarily Colourblind’. (Zo goed? Ik ben echt niet goed in mezelf verkopen!)
Ik sluit af met twee vraagjes die ik steeds stel. Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Eerlijk gezegd vind ik het vreemd om één favoriete plaat uit te kiezen. Er zijn zo veel muziekstijlen, er bestaat zo veel goede muziek. Nu, In Utero van Nirvana is voor mij een belangrijke plaat, omdat Kurt heel open is met zijn teksten. Wat hij voelt, steekt hij niet onder stoelen of banken. En ook: ‘Everyone is gay’, een lijntje tekst in zijn nummer ‘All apologies’, blijft een krachtige zin. Ik geloof oprecht dat niemand 100% hetero is, maar dat we met onze seksualiteit allemaal op een spectrum zitten. Echter, misschien denk ik gewoon zo omdat ikzelf niet hetero ben.
En de laatste, met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Morrissey. We zitten niet alleen in de lift, we zingen in de lift. En maken deuntjes met de liftknoppen. Daarna filosoferen we over het leven en hij vertelt mij over de beste vegetarische gerechten, zijn ervaringen als muzikant in The Smiths en zijn soloproject, hoe hij die dierengeluiden in de ‘Meat is murder’- opname heeft bekomen, wie zijn grootste inspiraties zijn. (Als hij interesse heeft in wat ik doe, vertel ik daar misschien ook iets over). Daarna pogen we een ontsnapping uit/met de lift via de ‘Sjakie en de Chocoladefabriek’-methode. The end!
Het laatste woord is aan jou….
Ik laat graag volgende quote nog voor zich spreken, omdat ik nog op weg ben naar het oprecht geloven erin. En hopelijk kan ze anderen inspireren.
“ You are imperfect, you are wired for struggle, but you are worthy of love and belonging.”― Brené Brown“
