Af en toe passeert er eens totaal iets anders, zoals de ep Life In A Small Town van Dixie Rose. Americana? Folk? Country? We spraken met Anniek Raedschelders om te achterhalen wat het verhaal is achter deze band die zich moeilijk in een vakje laat steken.
Dag Anniek, kan je de band even voorstellen?
We zijn een muzikaal koppel, Dag Luyten en Anniek Raedschelders. Als akoestisch duo “Dag Anniek” spelen we al een achttal jaren covers op uiteenlopende feesten en bruiloften over heel Vlaanderen. Enkele jaren geleden zijn we ook gestart met het schrijven van eigen nummers onder de naam Dixie Rose. Voor de verdere invulling van dit project wilden we met een voltallige band werken, daarom gingen we op zoek naar muzikanten die ons hierin mooi konden aanvullen. Zo kwamen we terecht bij Nico Camps (drum), Toon Meuris (piano, gitaar, accordeon), Kevin Bloemen (gitaar) en Michaël Boonen (contrabas / basgitaar). Tom Cornelis zorgde voor de productie van onze ep.
Waar komt de inspiratie voor de muziek vandaan?
Voor ons is Dixie Rose een uitlaatklep waarin we eigen emoties en ervaringen kunnen verwerken in onze muziek. Alle nummers op deze ep zijn geïnspireerd op vroegere relatiebreuken en -problemen, het relativeren van de “grote dromen” van vroeger, de opgroeiende dochter, …
Klopt het vermoeden dat jullie uit een kleine stad komen?
We wonen inderdaad in Opitter, een kleine deelgemeente van de niet zo grote stad Bree (Limburg). Ons nummer Small Town is hier ook op gebaseerd en bevat verwijzingen naar de lokale brouwerij (Cornelissen), het park, de (Kim Clijsters) fontein… Uiteindelijk kozen we ook voor de titel Life In A Small Town voor onze ep omdat alle nummers gebaseerd zijn op ons eigen leven, wat zich dus voornamelijk afspeelt in deze kleine stad.
De nummers op jullie ep zijn dus allemaal behoorlijk autobiografisch.
Dat klopt. De basis van de teksten is autobiografisch, maar emoties en gebeurtenissen worden wel in een verhaaltje gegoten omdat dit beter past bij onze muziek. In sommige nummers zorgt dit voor een zekere luchtigheid bij soms moeilijke, zware emoties. Zoals in Don’t You Worry Babe. In het nummer Lonely zal je juist wel geconfronteerd worden met die emoties. Dag componeerde dit nummer oorspronkelijk voor de begrafenis van een jonge vrouw van 25, het jaar hiervoor stonden we nog vrolijk muziek te spelen op haar huwelijksfeest. Dat dit een grote indruk op ons heeft nagelaten kan je zeker voelen in het verhaal van dit nummer.
Wie is die Mr. Morgan?
Eigenlijk is het Captain Morgan. In het nummer wordt er dus een soort van gesprek aangegaan met “de fles” om moed bij elkaar te rapen om te vertrekken, om een punt te durven zetten achter een relatie.
Met jullie genre zit je soms snel in een vast hokje maar hier en daar zit er subtiel een kleine stijlbreuk in. Op het einde van Wading In The Water bijvoorbeeld, je voelt je ineens ergens in Parijs met die deun op de trekzak waar je plots voorbijfietst. Hoe kwam dat in het arrangement?
We vinden het moeilijk om een vast genre op onze muziek te plakken, juist om niet in een foutief hokje geduwd te worden. Country heeft voor veel mensen een heel specifiek beeld met line dancers en buckles. En dat past niet echt bij ons, haha!
Bij Wading In The Water is heel spontaan een folk-feel ontstaan, misschien voornamelijk door de mooie gitaarsolo die Kevin hiervoor uitwerkte. Toen waren we vertrokken: Toon die zich liet gaan op de accordeon, het toevoegen van de stadsgeluiden,… Tijdens onze dagen in de Galaxy studio misten we enkel nog het typische geluid van de nylon snaren van een klassieke gitaar, die hadden we zelf niet bij. Bleek dat er daar letterlijk nog eentje al enkele jaren achter de deur stond. Die is nu dus te horen op onze plaat!
Hoe ervaren jullie de Belgische muziekscene?
We waren de afgelopen 8 jaar vooral actief als akoestisch duo waarmee we covers brachten, wat een compleet andere sector is. Daarnaast brengen we nu een genre dat niet zo voor de hand ligt in België. Dus het vergt veel werk en energie om onze weg hierin te vinden. Je moet echt alles weer vanaf nul opbouwen. Het voelt soms of we continue op deurtjes kloppen en dan maar hopen dat er uiteindelijk iemand opendoet.
Als beginnende band is het altijd moeilijk de weg naar de oren of de zalen te vinden, vooral als jullie alle promotie zelf doen.
Inderdaad, momenteel doen we alles zelf wat al enkele van die deurtjes op een kier heeft gezet. Maar we zouden heel graag iemand met meer ervaring in de muzieksector aantrekken om ons verder te ondersteunen. Iemand die het circuit kent, de klappen van de zweep kent en vooral iemand die voeling heeft met onze muziek.
Waar zijn de ambities voor de nabije toekomst?
Onze band op het podium krijgen! We staan te popelen om onze nummers live te brengen, we zijn er klaar voor. Er zitten ondertussen een paar opties in de pijplijn, maar we willen graag een mooie tour kunnen uitstippelen. Liefst ook buiten de Belgische grenzen zoals in Nederland, Duitsland, Frankrijk,… En uiteraard werken we ondertussen verder aan nieuwe nummers.
Droomvraag: met welke grote mevrouw of meneer, dead or alive, zou je zo een duet doen?
He’s still alive! We hebben heel erg grote bewondering voor Chris Stapleton. Die mens heeft zo een doordringende, doorleefde stem, schrijft de mooiste nummers, prachtige teksten… voor een duet met hem springen we onmiddellijk het vliegtuig op!
