Brons op Humo’s Rock Rally 2016, stevige livereputatie en een brok humor. Dat is dirk. in het kort. De band bracht net zijn eerste album uit, toepasselijk Album getiteld.
Opvallend is dat Album maar 8 nummers telt, waarvan we er al 2 kennen van Humo’s Rock Rally en er 2 als single werden vooruitgestuurd. Die 2 singles waren steengoed en bleken representatief voor de rest van de plaat.
Opener is Gnome en daaruit blijkt onmiddellijk de liefde voor melodie van zanger Jelle Denturck en een gegeven dat zich door heel het album doorzet. Het klinkt alsof Denturck een bepaalde melodieuze zanglijn heeft verzonnen en dat daarna de band ((Robin Wille (drums), al speelde vorige drummer Ruben Vanhoutte de drumpartij nog in) Frederik Desmedt en Pieter-Willem Lauwers (beiden gitaar)) er Wilco-gewijs een hele lading troep over gooide. Het resultaat is verbluffend en doet de plaat klinken als hongerige, naar voren stormende buffel wanneer die in de verte een lapje vlees ziet hangen.
Van Gnome raast dirk. over Waste naar Sick’ n Tired, waar Gnome-gewijs een simpele riff wordt afgewisseld met het betere gitaargebeuk. Ook Toothpick ramt meedogenloos onze speakers naar de vaantjes. Het klinkt ook urgent, de grinta van dirk. spat van de plaat af.
Wat opvalt is de vuile drumsound (en dan vooral de snare), die echt aanvoelt als een hamer die bij elke slag in je oorschelp beukt. De verklaring ligt in de enorm hoge ruimte waarin Album werd opgenomen (bij Niels Hendrix) die resulteert in een gigantische brok reverb die met name de snaredrum op die manier meekrijgt.
Toch blijven op album de refreinen steeds erg catchy. Na 2 keer kan niemand zich nog bedwingen het refrein van Hide mee te brullen. Idem met bijvoorbeeld Milk. Daardoor glijdt dirk. eerder richting Pixies dan richting de noise van pakweg Shellac.
De melodie blijft centraal staan en Denturck beheerst de kunst op die manier nummers minutenlang spannend te houden. dirk. houdt de luisteraar vast in een houdgreep en lost die pas bij de bevrijdende climax. Typevoorbeelden zijn Waste en Milk, hield u het nog uit tot 37” (Waste) of 1’5” (Milk)? In dat opzicht heeft dirk. ook wat bijvoorbeeld Cloud Nothings zo goed maakt.
Ook tekstueel is Album erg interessant. Jelle Denturck gaat daar vaak de donkere, ontredderde kant op (luister maar eens goed naar Waste, Sick ’n Tired of Milk), maar vervalt nooit in zelfmedelijden door de zware lyrics met een dosis humor te doorspekken. Geef toe, I only hate myself when i fuck things up and I fuck things up all the time is toch zelfspot van de bovenste plank? Zeker als het later (in Fuckup) wordt afgewisseld met I only fuck things up when I hate myself and i hate myself all the time. En het klinkt nog catchy ook!
Idem dito met “I want you to milk me”, dat volgt op “my future ain’t what it used to be, divided and dissected. I turned my soul inside out, my features ain’t what they used to be.”
Geen Hit op Album, dirk. vond de song (het prijsbeest in Humo’s Rock Rally destijds) niet passen in het geheel en spaart hem stiekem een beetje op om de voorzet die de band zichzelf geeft met deze plaat, binnen te koppen. Als dit een voorzet was, dan was het een zoals een olympisch doelpunt in het voetbal: een voorzet recht in de winkelhaak
Een plaat om van klaar te komen, zo simpel is dat.
Album is te beluisteren op alle platformen via onderstaande link.
https://news.lnk.to/Album
QUINTEN JACOBS