De meeste Luminous Dash-lezers kennen Peter De Roeck misschien nog het beste als solo-artiest Roekie. Maar de singer-songwriter speelt en zingt ook, samen met diens eega bij Naked Poodle en het project Tinne Goossens Zingt Eva Cassidy. Peter speelde ook bij The Suburbs, tot die er in 2023 mee ophielden en deels vervelden tot coverband Daisy Chain. Met Daisy Chain staat Peter donderdag 21 augustus op Maanrock, op het Mechels Podium, op de Cover Cup. Vanaf 18.30 knalt de band potige songs van onder meer Muse, Pearl Jam en Red Hot Chili Peppers de Dijlestad in.
We vroegen de sympathieke zanger, gitarist en songschrijver ook om diens eilandplaten. “Dit vind ik best een héél moeilijk oefening: maar drie platen kiezen! Ik ben tot een lijstje van drie gekomen en heb erop afgeklopt, er mag niets meer aan veranderen. Deze drie liggen in de koffer en komen er niet meer uit. Ik onderwierp de drie gekozen albums op hun endless repeat-kwaliteit. Je moet elke power chord, elke snik in de stem, elke fret buzz op repeat willen zetten.
Wat mij zelf verraste aan het lijstje: er zitten geen Britten bij. Ik ben nochtans enorme liefhebber van al die Britse muziek die tot bij ons komt. Geen beats en geen breakbeats. Ik ben nochtans enorme liefhebber van intelligente EDM en drum-‘n-bass. En geen Jeff Buckley of Thom Yorke. Ik ben nochtans enorme liefhebber enz… Het spijt me, jongens!”
RYAN ADAMS – Heartbreaker (2000, Bloodshot)
De geprezen én verguisde americana-held met het eeuwige liefdesverdriet. Deze man heeft evenveel meesterwerken gemaakt als onbenullige platen. Hij spendeert ettelijke uren met mij, vooral onderweg naar ergens ver met de auto of op de trein. Zijn platen komen en gaan (en zijn eerlijk gezegd té talrijk), maar uiteindelijk grijp ik telkens terug naar Heartbreaker.
Teksten op zijn puurst, zijn stem op zijn gevoeligst. Die plaat helpt me wel door de nachten heen op dat eiland.
SMASHING PUMPKINS – Siamese Dream (1993, Hut)
Er moeten zwaardere gitaren mee in de valies en het is de band van Billy Corgan geworden. Ik ken sinds mijn puberteit elke seconde van deze plaat uit mijn hoofd en nog verveelt hij niet. Het is zo waar wat ze zeggen over de platen uit je jeugd…
De dissonantie, de nasaliteit van Billy’s stem, de clevere afwisseling tussen muisstil en loeihard. En de teksten die net genoeg vertellen om alles te kunnen betekenen voor wie luistert. Een kanaal voor al je woede, wanhoop, weltschmerz en liefde.
JOHN MAYER – Where The Light Is (Live in Los Angeles) (2008, Columbia)
Songwriter en gitaarvirtuoos in 1. John Mayer laat graag zien wat hij kan, maar hij kan het dan ook zo fricking goed. Deze plaat geeft weer hoe Mayer toerde op het toppunt van zijn roem, met een optreden in drie delen.
Eerst hoor je de gevoelige jongen op akoestische gitaar, met nummers als Neon en Daughters. Daarna komt de bluesrocker met zijn John Mayer Trio, met nieuwe interpretaties van bekende songs als Who Did You Think I Was van Jimi Hendrix. En als kers op de taart zijn grootste nummers met full band, waarvan Gravity voor mij het orgelpunt is.
Met deze platen moet je mij zelfs niet meer komen halen, van dat eiland. Kom er gewoon bij zitten en neem iets mee om te drinken! 😊
ROEKIE: Facebook – VI.BE
DAISY CHAIN: Facebook – Instagram – Website
NAKED POODLE: Facebook – VI.BE
THE SUBURBS: Facebook – VI.BE