Cozin is een Gentse indiefolkband. De drie dames zijn via crowdfunding aan het zoeken naar de nodige centen, de songs hebben ze al en hier zijn de woorden van Dorien…
Ik zou zeggen, zeg ons wie en wat Cozin is?
Dorien: Wij zijn een indiefolk band uit Gent met een herkenbare akoestische sound, catchy melodieën en meerstemmige vocals. We brengen dromerige songs, zwevend tussen melancholie en verlangen, en soms een vleugje maatschappijkritiek. Ondertussen hebben we een aantal wedstrijden gewonnen, of we behaalden een finaleplaats. Zo hebben we al gespeeld op Dranouter Festival, De Paulusfeesten, De Brielpoort, UrGent.FM/Democrazy, CC De Meet en vele anderen. Ik heb eerst een tijdje op mezelf dingen uitgeprobeerd en met verschillende mensen samengespeeld, maar het concept van COZIN zoals het nu is, is zich begin 2014 beginnen vormen toen ik met Muriel een sterke muzikale klik voelde. Er ontbrak echter nog iets, een viool of zo. Via via kwam Anne in mei 2015 bij ons terecht. Samenspelen met haar voelde meteen juist aan en toen kwam alles een in een stroomversnelling. We hebben dat jaar veel gespeeld en dan in augustus 2016 besloten om onze naam te veranderen van Hugo’s Cousin naar COZIN. Een nieuwe naam en een frisse start voor ons debuutalbum.
Ik heb begrepen, Dorien, dat jij de centrale rol speelt in Cozin. Worden Anne en Muriel betrokken in het componeren van de songs.
Dorien: Ik maak thuis de melodie, de teksten, de akkoorden en de piano of gitaarbegeleiding. Ik heb meestal ook wel in mijn hoofd hoe de vocals van Anne en Muriel moeten klinken en wat de bas en viool kunnen doen. Op de repetities zoeken we dan samen alles tot in detail uit en komen Anne en Muriel ook met nieuwe ideeën af. We vertrekken sowieso wel steeds vanuit de zang.
Jullie hebben indruk gemaakt op festivals als Dranouter en Leffingeleuren. Dat zijn niet bepaald kleine festivals, hoe zijn jullie daar als kleine band beland?
Dorien: Dat zijn speelkansen die we gewonnen hebben via vi.be voor de buskerpodia. Leffingeleuren deed ik solo, want de soundcheck was bijzonder kort. Dranouter deden we wel met ons drie, in de blakende zon voor een meelevend publiek, het was een zeer fijne ervaring en we hebben toen ook genoten van een superfijne festivaldag!
Nu is de tijd rijp voor het opnemen van jullie plaat, maar jullie willen daar iets speciaal over kwijt, niet?
Dorien: Een plaat opnemen is iets waar ik al jaren van droom en eindelijk is het zover! Je krijgt maar één kans voor je debuutalbum, dus ik wil ook echt dat het goed wordt. Daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan vast. Alles tezamen heb je al gauw 10.000 euro nodig. We hebben wel wat geld opzij kunnen zetten met optredens, maar dat is nog niet voldoende. Daarom hebben we een crowdfundingcampagne opgezet om het volledige bedrag bij elkaar te krijgen.
Hoe verloopt die campagne?
Dorien: Tot nu toe bijzonder goed eigenlijk. We hebben al 80% van het bedrag opgehaald in iets meer dan de helft van de tijd. Uiteraard hebben fans, vrienden en familie ons gesteund, maar er is ook al hulp uit onverwachte hoeken gekomen. Zo heeft bijvoorbeeld iemand ons geboekt voor een huiskamerconcert in Parijs die ons via KissKissBankBank (het crowdfundingplatform) ontdekt heeft. Maar we kunnen pas victorie kraaien als we echt aan 100% funding raken, want anders gaat al het geld onherroepelijk terug naar de investeerders. In het ideale geval halen we nog wat meer geld op (dromen mag altijd), dan kunnen we dat besteden aan een nieuwe videoclip om ons album te promoten!
Smerig vraagje, vind je crowdfundingcampagnes normaal. Ik bedoel het is ontzettend moedig, maar het stemt me triest dat artiesten zelf een beroep moeten doen op de goodwill van hun fans omdat platenmaatschappijen zo blind zijn geworden.
Dorien: Ik had het zelf natuurlijk ook graag anders gezien en gisteren al een platencontract getekend. Maar we zijn 2016, er zijn minder budgetten voor cultuur, door de streamingservices zijn de inkomsten uit de muziek helemaal overhoop gegooid en wordt er momenteel van artiesten verwacht dat ze meer dan ooit zelf in hun muziek investeren. Je moet het gewoon hard genoeg willen. Ik blijf dus niet bij de pakken zitten en roei met de riemen die ik heb, ik zie het gewoon als een extra uitdaging.
Jullie willen de plaat opnemen met Koen Gisen. Het antwoord is eigenlijk niet meer dan logisch, maar vertel toch nog maar eventjes waarom.
Dorien: De zoektocht naar de producer was niet gemakkelijk. Dat moet iemand zijn die je volledig vertrouwt en waarmee je muzikaal een zeer sterke klik hebt, want je legt toch heel veel in die persoon zijn handen. Koen Gisen heeft de platen gemaakt van een groot aantal van mijn favoriete artiesten zoals An Pierlé, Bony King en Sarah Ferri. Ik voelde mij bij hem meteen op mijn gemak. Mijn intuïtie zegt dat dit de juiste keuze is en Anne en Muriel voelen zich er ook goed bij.
De songs zijn al klaar in je hoofd. Hoe zullen die klinken?
Dorien: Ik wil graag dat de songs donker, melancholisch, ontroerend en meeslepend klinken. Ik denk dan qua gevoel een beetje aan Agnes Obel, maar ook wel aan Low en Feist. Ons grote kenmerk op dit moment is onze meerstemmigheid en onze akoestische sound en dat zal ook het grootste kenmerk van de plaat zijn.
Voor de mensen die jullie kennen van jullie optredens, zal het geluid van de plaat hiervan verschillen, denk je?
Dorien: Een groot deel van de songs spelen we al een tijdje live en zullen zeer herkenbaar op de plaat komen. Enkele songs steken we in een nieuw jasje en er komen ook een aantal spiksplinternieuwe songs op de plaat. De grootste verandering zal de toevoeging zijn van drums en percussie. We hebben hiervoor de fantastische drummer Jonathan Callens kunnen strikken (Kiss The Anus Of A Black Cat, Sarah Ferri) en hij voelt perfect aan wat onze nummers op dat vlak kunnen gebruiken. Het geeft net dat tikkeltje meer energie aan de songs.
Jullie zien er dromers uit, behalve het opnemen van die lp, wat is jullie grootste droom?
Dorien: Touren langs de culturele centra, clubs, kerken en festivals in binnen- en buitenland. Elke 2 à 3 jaar een nieuwe plaat maken en veel interessante mensen en muzikanten leren kennen on the way. Een heel leven muziek maken. En een concert in Harpa in Reykjavik, dat is zo’n magisch gebouw. Liefst op een avond met noorderlicht.
