De orkestleider is mijn metafoor om jou te omschrijven. Ik kan me inbeelden dat het samenbrengen van verschillende muzikanten voor jouw project een totaal visie vergt.
Ik voel me geen orkestleider, meer een schilder. Ik ga lagen leggen, ik ga kleur bekijken. En dat doe ik ook live. Live speel ik soms alleen, soms zijn er gastmuzikanten bij. Soms wel de ene of de andere zoals Nicolas Vanmeirhaeghe, Herr Mann,Tokyo Oyo, Dehn Sora, Karen Willems of anderen. Als je naar meer traditionele bands gaat kijken, dan weet je wat er bij elke song komt. Dat zal bij ons nooit zijn. Op de plaat staan vele thema’s en dat is de houvast. Maar het kan goed zijn als we live bezig zijn, dat ik iets anders voel en dat er iets anders gaat gebeuren. En dan trek ik de muzikanten mee naar daar.
Een plaat is een plaat
Ik zie een plaat als een plaat. Dat is een ding dat gemaakt is voor de eeuwigheid. Vandaar ook de titel, The Western Lands. Dit is een metafoor voor een soort van Egyptische mythologie waarbij de overleden zielen op zoek gaan naar de western lands. Als artiest wil je iets achterlaten. Iets dat in je systeem zit, waar je niet voor gekozen hebt en dat er uit moet. Dat is als een ziekte. Een album is een op zichzelf staand ding dat na duizend keer beluisteren je steeds nieuwe ontdekkingen voorschotelt.
De drempel
De eerste keer dat ik luisterde, leek de plaat niet vernieuwend, wat vlakjes. Maar bij elke luisterbeurt groeide mijn verrassing en ontdekte ik steeds meer. Meer diepte, meer accenten. De drempel van het eerste nummer The Threshold is vrij hoog, maar eenmaal daardoor kom je na 30 min thuis in The Fields.
Dat klopt helemaal. Het is mijn bedoeling om je mee te nemen. Eerst die drempel over en dan de reis. Je wordt geregeld verrast door het plots abrupt stoppen om dan in een totaal andere wereld terecht te komen. Ik ben onder andere heel erg gebeten door mantra’s en het transcendentale, uw geest die naar een ander level gaat. Je hebt de A-kant nodig om te groeien naar die beleving. Zo werkt het voor mij. Dat is traag en so be it.
Ik heb ontzag voor het technische van je plaat. Als een orkestleider heb je waarschijnlijk een hele intensieve gedetailleerde voorbereiding gehad alvorens de studio in te duiken.
Er zijn verschillende thema’s. Dat zijn dingen die ik speel en die kunnen tien minuten duren, vijf minuten, een half uur. Dat hangt af van waar je bent op dat moment. Hoe voel je het aan, waar gaat het naar toe? Ik speel met loopers. Als ik live speel, dan ga ik die partijen ook live spelen. De enige backtracks zijn dronegeluiden en ritmeloops die ik gebruik om alles wat te ondersteunen en breder te maken. En dat ga ik gebruiken om mijn mantra op te bouwen. Ik speel heel atypisch gitaar, niet zoals een doorsneemuzikant. Ik speel meer sitar op mijn gitaar dan iets anders. Ik kom ook in een trance terecht. En van daaruit gaat het verder. Maar de muzikanten weten wel: wij gaan live spelen. En voor hen geef ik ‘cues’, zodat ze weten waar we zijn. Bij BARST is er minder ruimte voor improvisatie, we volgen het concept. De muzikanten voelen dan aan: het gaat komen, dat thema gaat nu afgesloten worden, dan valt het stil.
Ik beeld het mij zo in: ik heb een grote doos aan samples, stukjes, klikjes, thema’s, loops en potentiële loops. Ik neem die doos mee naar de studio en daar gebeurt het. Zoiets?
Neen, toch niet. De plaat zat volledig in mijn hoofd. De dingen die in de studio niet bleken te kloppen hebben we wel aangepast. Ik wist exact wat Tim De Gieter kan. Dus mijn voorbereiding was gericht op mijn sterke punten zodat Tim met zijn technische kennis het plaatje kon vervolledigen. Ik wou mij 100% focussen op het auditieve en niet meer moeten bezig zijn met de opnames zelf. De maanden daarvoor had ik dat thuis wel gedaan maar de meerwaarde van een studio is dat die taken wegvallen. Door de voorbereiding wist Tim ook wat er van hem verwacht werd.
Alles samengebald in ‘dees’
Over laagjes en loops dan. Als je laag boven laag legt, dan wordt de totale sound telkens opnieuw getriggerd en moet die bijgekleurd of bijgestuurd worden. Hoe verliep dat proces?
Wel, dat is eigenlijk geen proces. Aangezien ik alles live speel, ook in de studio, voel ik aan hoe elke nieuw loop past bij de reeds opgestarte loop. Dat zit in mijn hoofd en niet in de mengtafel. Ik ben perfectionist op dat vlak. Ik laat niets aan het toeval over. Niet dat ik als persoon zo ben maar de plaat moest perfect zijn. Zo van… dit is wat ik achterlaat, dit is wat ik ben. Gans mijn leven hiervoor is in functie geweest van dit. Al mijn mislukkingen en leermomenten, alles… samengebald in ‘dees’.
Het leven na je veertig doet je terugkijken op ervaringen. Dat heb je niet als je 25 of 30 bent. Is dat het gevoel dat ik heb bij het beluisteren van The Western Lands? De aangever is de creator van mogelijkheden voor de luisteraar? Je trekt mensen mee tot in de diepte, in de hoogte, achter de sluiers van de dood.
Natuurlijk doet iedereen er mee wat ze willen. Ik ga nooit zeggen: dit moet je zo of zo beluisteren. Mijn woord is ‘transcendental’, het overstijgen. Beseffen dat uw geest of uw zijn meer is dan de limieten die je door jezelf of via uw cultuur oplegt. Je kunt door bepaalde ervaringen naar een nieuw level gaan. Weet je: ‘auralart’ is de kunst van het materialiseren van het immateriële. Dat is wie ik ben. Mijn manier om mijn overtuigingen uit te drukken is via auditieve kunst. Ik heb geen andere optie, ik hou van geluid, van de dikte, van het gevoel. Het gaat niet over harmonieën en hoe de instrumenten samengaan maar hoe ik een dikte ga maken in klank die je volledig gaat omhullen. Een klank waar je bijna kunt in snijden. Het geluid wordt bijna tastbaar. Live is dit superbelangrijk: de sfeer, laag na laag en dan de dikte van de klank waar iedereen zijn eigen plaats in zoekt en hopelijk vindt.
Ik ga naar de 46, ik ben voorbij een aantal dingen. Wat er nu gebeurt, is onwaarschijnlijk geweldig. Ik had niet verwacht dat het zo een respons ging krijgen. Maar ik heb die plaat gemaakt voor mij. Zelfs de naamkeuze van BARST, zegt een fuck you, geeft een barst weer tussen mij en mijn beleving in deze maatschappij. Het kan een tijd duren, maar op een bepaald moment barst het open. Gans mijn leven ben ik met muziek bezig en zoekende, zoekende naar een bepaalde klank. Maar op een bepaald moment heb ik gezegd: ik doe wat ik wil.
De bezieler, mijn mentor en mijn thuis
Is deze plaat ook een potentiële mijlpaal in je muziekcommunity?
Dat kan ik toch niet zeggen, ik heb daar geen vat op. Maar geef mij een podium en ik ga spelen. Maar mij laten promoten door een pusher of een managementbureau, dat is mijn stijl niet. Dus een Europese tour zit er nog niet aan te komen. Dit is de zin van mijn leven en de zin van mijn leven is geen strategie. Ik heb heel mijn leven muziek gespeeld. Van het ene naar het andere. De laatste band waar ik in speelde, was zes jaar. Toen dacht ik nog: ‘gaat dat wel overkomen?’ Maar ik ben anders gaan denken. Ik laat het los, het is wat het is.
Ik ben dan één keer alleen gaan spelen, en de reacties waren super. Ik begreep het niet. Nu maak ik eens de meest compromisloze muziek wat mij betreft. Het was een verlicht moment in die mate dat ik onbewust met anderen bezig was, dat ik een onbewust impact had op hen. Dus door het hele plaatje van imago en verwachtingen los te laten, veranderde mijn relatie met het publiek. Op mijn tweede optreden was Mike van Consouling er. En die zei: ‘hola, kom we gaan platen maken’.
Mike is beyond mijn bezieler, mijn mentor, mijn thuis… gewoon beyond, niet te vatten. Ik voel me dus vereerd om bij Consouling te horen. Ik heb mijn ziel in mijn muziek gelegd en Mike heeft dit aangevoeld. Maar daarbovenop heeft hij mij nog dieper gestuurd. Mike is de man die met liefde zijn job doet. Dat is vrij uniek in de muziekwereld. Het gaat over fundamenteel vertrouwen in elkaar.
Nu wil ik eigenlijk gewoon gaan optreden
Jouw nieuwste heeft mij persoonlijk overhaald om dit genre te gaan omarmen. Kan je uitleggen wat er zo uniek is aan jouw visie? Heb je een plaatsje verworven in de community?
Wel, mijn eerste plaat bij Consouling was TriMuerti. En The Western Lands is anders, meer variaties, meer concept. Als ik op gelijk welke manier mensen kan raken met mijn muziek, dan ben ik gelukkig. Weet je, toen Mike tijdens een panelgesprek in de AB zei dat hij TriMuerti de beste plaat vond op het label, dan doet dat iets met een mens. Als iemand zegt dat één van mijn platen een impact heeft gehad, dan doet dat evenveel met mij. Ik spreek dan niet over een ego-reactie, maar eerder een fierheid dat mijn boodschap is overgekomen. Maar nu wil ik eigenlijk gaan spelen. Omdat tijdens een liveconcert ik nog meer kan bereiken dan op de plaat. Live alleen, maar heel graag ook met anderen. Zij die meewerkten aan het album. Zeker Nico, Tokyo, Herman en misschien ook Tim als bandlid achter het mengpaneel, maar misschien ook wel live als muzikant. Ik ga me laten leiden door de venue, door de omgeving. Wat geeft die aan mogelijkheden? Ook de technische mogelijkheden, met vooral aandacht voor een goede monitoring. Dus voor hetzelfde geld gaan we optreden met tien man.
Wat betreft je vraag over een plaatsje. Ik hoop dat ik als BARST in de toekomst nieuwe dingen kan blijven maken. Met anderen, alleen, anderen helpen met een bijdrage, in de studio of on the stage. Ik hoop dat mijn muzikale thuis ook mijn muzikale toekomst mag zijn.
SARAH GOMMERS
