Naar aanleiding van de release van hun nieuwe plaat Bathala hadden we een interview met Tim van de postrockformatie Astodan. Een gesprek over de nieuwe plaat, hun visie op muziek, hun helden en concertenplannen in volle coronacrisis.
Was het een logische, evidente keuze om als Belgische postrockband te kiezen voor Dunk!records voor jullie nieuwe plaat?
We zijn vooral zeer vereerd dat Dunk!records de interesse had om zowel onze eerste als nu tweede plaat te releasen. Binnen het genre is Dunk! een grote speler in zowel binnen- als buitenland. En het heeft zo zijn voordelen als je label zijn eigen platenperserij en opnamestudio’s heeft.
Hadden jullie een duidelijke visie hoe het album moest klinken voor jullie eraan begonnen en wat zijn de verschillen met de vorige plaat Ameretat?
Het grote verschil met Ameretat is dat we Bathala als band hebben geschreven. Ameretat was volledig door mij geschreven vooraleer de band gevormd was. Bathala bevat nummers die ofwel door Bert of mij geschreven zijn, een combinatie van onze ideeën of gewoon met de hele band in het repetitiekot. Voor de opnames en mix wisten we dat we terug bij Andres Algaba (die al samenwerkte met o. a. Lost Frequencies en Compact Disk Dummies) moesten zijn. Voor mastering zijn we bij Jens Larsson (Wolvennest, Slow Crush,…) gaan aankloppen.
Is het ooit een issue geweest zang toe te voegen aan de muziek of haalt dit de rest naar beneden volgens jullie?
Bathala is het tweede album van onze After Life-serie. Net zoals Ameretat hangen de nummers aan begravingsrituelen die de sfeer bepalen. Bij Bathala gaat het over de oude Filipijnse Tagalog-stam. Openingsnummer Hukluban is hun godin van de dood dus dat nummer is een pak donkerder dan een iets hoopvoller Katalonan, dat verwijst naar een priesteres die de verdwaalde zielen terughaalt en de weg naar het hiernamaals aanwijst. Persoonlijk vind ik dat instrumentale muziek net iets dieper raakt, al bewijzen bands zoals Brutus, Khoma of een Emma Ruth Rundle dat vocals ook wel serieus kunnen aankomen. Er zijn wel concrete plannen om één of meerdere ep’s met vocals te doen maar de instrumentale After Life-platen gaan we zeker ook blijven maken.
Het is in volle Covid-19 periode geen evidentie om een plaat uit te brengen en die te gaan promoten, hoe gaan jullie hiermee om en wat zijn de concrete gevolgen?
Het had voor ons geen zin om de release uit te stellen en het is belangrijk dat er nieuwe muziek wordt uitgebracht op zulke momenten. Het is momenteel nog niet duidelijk hoe het allemaal gaat gaan, maar we hebben onze releaseshow al een maand verzet in de hoop om de release toch nog te kunnen vieren. De Europese tour met Ranges uit Amerika zal naar volgend jaar verplaatst worden, al hopen we toch nog de shows in Duitsland, Denemarken en Zweden zonder hun te kunnen doen. De grotere festivals vallen weg, maar worden verplaatst naar volgend jaar en we behouden onze plaats in hun line-up. We gaan daarvoor dus een jaar geduld moeten hebben.
Er gaan meer en meer stemmen op om meer Belgisch te gaan programmeren en Belgische acts te supporten, welke act mag van jullie dringend eens wat meer aandacht krijgen?
Wij kijken vooral uit naar het nieuwe werk van Pothamus en Mantis. Maar volgens ons zijn ook deze zeker de moeite waard: Your Highness, The Geraldines, Psychonaut, Bear, Sons Of Wanted Man, Celestial Wolves, Capitan, Slow Crush, Valley, Endless Dive, Wanheda, Turpentine Valley,… en zoveel meer.
Welke vijf classic albums neem je mee wanneer men jou volledig in quarantaine zou plaatsen?
White Pony van Deftones, Jane Doe van Converge, Panopticon van Isis, Porcelain van
Sparta en The Earth I Not A Cold Dead Place van Explosions In The Sky.
Jullie muziek zoekt vaak een balans tussen angst en hoop, een emotionele rollercoaster zeg maar. Welke onderliggende boodschap willen jullie meegeven met de nieuwe plaat?
De bedoeling is inderdaad om die balans te behouden. Het mag hier en daar wel hoopvol klinken maar het moet je op een ander moment volledig onderuit halen. We proberen met Astodan die twee uiterste zo goed mogelijk op te zoeken.
Jullie zetten ook meer in op het artistieke, Joris Silverans maakt voor elk nummer een schilderij. Wat kan je hierover kwijt en komen er zo nog “speciallekes” die het geheel concept naar een hoger niveau tillen?
Ik ben enorm fan van zijn kunst en vanaf onze eerste ep New Life is er een samenwerking geweest met Joris en mochten we één van zijn tekeningen als cover gebruiken. Bij Ameretat heeft hij ook alle nummers voorzien van tekeningen en dit zouden we graag doortrekken naar alle onze toekomstige After Life-platen. Ik hoop wel dat we ooit eens de mogelijkheid krijgen om met een geanimeerde kortfilm aan de slag te kunnen.
De invloed van postrock-acts Mogwai, Caspian en de Belgen van Amenra is hoorbaar op de plaat, waar luisteren jullie zoal nog naar?
We komen uit de punkrockscene en speelden voor Astodan allemaal in punkrock en/of hardcore bands. We luisteren dus zeker nog naar zo’n bands maar waar de ene daarnaast ook een liefde heeft voor Britpop heeft de andere het dan weer meer voorkeur voor Nils Frahm en RY X. Thrice en Deftones zullen ook elke keer in de revue passeren. Er is voor mij altijd ook wel een liefde geweest voor Amenra, Isis, Cult Of Luna en Neurosis bands maar evengoed voor het subtielere werk van bands als Explosions In The Sky, This Will Destroy You, Mono en 65daysofstatic. Met Astodan proberen we beide werelden zo goed mogelijk samen te laten komen.
Als postrock act zit je ergens tussen de metal- en Duysterfans. Ervaren jullie het als een voordeel om die twee scenes te kunnen bespelen of ben je dan net de vreemde eend in de bijt?
Het instrumentale zorgt er inderdaad voor dat we voor beide kunnen spelen en het toegankelijk is voor zowel de metalheads als de rustigere postrockfans. In een line-up met een Amenra of Sumac voelen we ons zeker thuis maar we hebben al supports gedaan voor bands zoals het IJslandse Árstíðir bijvoorbeeld die een pak rustiger klinken en dan is het wel plezant om effe te komen blazen.
Bathala van Astodan komt uit op 3 april op Dunk! records.
Fabris Lemant
